×

Recensie

Rock

04 oktober 2019

Positie 11 Jaarlijst 2019

Nick Cave & The Bad Seeds

Ghosteen

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Kobalt

Ghosteen Nick Cave The Bad Seeds Rock 4.5 Nick Cave & The Bad Seeds – Ghosteen Written in Music https://writteninmusic.com

Met een sfeervol ritmische inleiding worden we twee minuten voor aanvang naar de openbaring van de nieuwe Nick Cave getrokken. Al dagen roept het vragen op. Is het een sombere plaat in de stijl van het sfeervolle Push the Sky Away en het daarop volgende Skeleton Tree geworden, welke vanwege het trieste overlijden van zijn zoon Arthur een wrange nasmaak krijgt? Al is het merendeel van het materiaal dan al geschreven, en krijgen de nummers daar plotseling een totaal andere betekenis door. Hoe groot is de rol zijn van Warren Ellis, met zijn zwerverachtige straatmuzikanten uiterlijk, ooit ingehuurd als klassiek geschoold violist. Steeds meer eist deze zijn rol bij The Bad Seeds op, nu Cave zich steeds meer bewust van het feit wordt dat Blixa Bargeld en Mick Harvey hem onvoorwaardelijk in de steek hebben gelaten. Natuurlijk staat hij in zijn hoofd ook bij de dood van Conway Savage stil. Het slechte zaadje heeft zijn kleurige akker overwoekerd, en zit in een hoek verscholen. Al loerend in de gedaantes van leeuw en luipaard staan ze opgesteld om toe te slaan. Het prille geluk in de vorm van een prominent aanwezig lammetje te verslinden.

Natuurlijk is de frontman gebroken. Hoe bijzonder is het dan dat hij zijn trouwe fans in het verwerkingsproces betrekt. Welke rol de inspirerende Conservation Tour hierbij gespeeld heeft is niet helemaal duidelijk, maar het is geloofwaardig dat hij daar moed uit verzameld heeft. Wel weerklinkt er in de soberheid een duidelijke drang naar het leven door. Juist nu verwacht je een duistere plaat die tegen het oude werk aanleunt. Maar het getatoeëerde E.V.I.L. op de gebalde vuist is door hemelse liefde vervangen. Als beschermengel zingt Cave zijn overleden zoon toe, vliegt met hem mee naar een zorgeloze eeuwigheid.

Spinning Song gaat met zijn melodieuze opbouw verder waar Skeleton Tree eindigt. Pastorale klanken die naar Elvis Presley verwijzen. Wordt in Tupelo op dreigende toon zijn geboorte bezongen, hier haakt hij op zijn naderende einde in. Al snel vervolgen de verwachte verwijzingen naar Arthur. De doodssmak vanuit het veilige nest dat zijn ouders voor hem gemaakt hebben. Vergeet niet dat ook Elvis met een tweelingbroer op de wereld gezet wordt, al overlijdt deze al tijdens de geboorte. Hoe bijzonder is het dat Nick Cave met beschadigde kopstem durft af te sluiten. Peace Will Come In Time. De gehavende wonden liggen als een afgerukte vleugel open.

Het zwaarmoedige Bright Horses roept het beeld van Cave, Warren Ellis en een piano op. De vriendschap tussen beiden is alleen maar groeiende door het persoonlijke leed waarmee geleefd dient te worden. Vinden ze op het podium altijd al elkander, nu lijkt het er steeds meer op dat The Bad Seeds voornamelijk uit enkel deze persoon bestaat. Er is verder alleen maar ruimte voor klagende hoge zangpartijen die je tot stilte dwingen. Op het moment dat Cave voor de eerste keer het woord Lord uitspreekt, hoor je hem breken.

Diepe logge percussie gaat Waiting For You voort om al snel door de dominant aanwezige piano ingewisseld te worden. Wat moet er door de hoofden van ouders heen gaan als ze met de plek des onheils geconfronteerd worden? De rit in stilzwijgen. Man, wat doet dit pijn. Elke gebeurtenis wordt aangegrepen om de liefde voor zijn zoon te benoemen. Stijltechnisch is het op No More Shall We Part te plaatsen. Dan weerklinkt er een sprankje hoop in Night Raid. Mooie momenten worden teruggehaald en op papier als dierbare herinneringen afgedrukt. Nick Cave kan het breekbare in de krachtigheid die je van hem gewend bent omzetten.

Wie kan er beter dan Warren Ellis het dromerige zwevende gevoel van Sun Forest uitwerken. Met zijn ervaringen in het scheppen van indrukwekkende soundtracks heeft hij zijn rol al lang verzilverd. Ook hier is hij de arrangeur die van zijn werkgever alle vrijheid krijgt om hiermee aan de slag te gaan. Met hedendaagse elektronica echoot er een vervormde stem doorheen. Nick Cave pakt alle rust om geconcentreerd achter zijn piano plaats te nemen. In volle overtuiging vertelt hij over hoe hij bijna therapeutisch gedwongen wordt om de volgende stap in het rouwproces te zetten. Met de vertrouwde bijbel als naslagwerk, om daarin de antwoorden op de vragen te vinden. Antwoorden die leiden tot meer vragen. De zoveelste verwijzing naar The Skeleton Tree volgt, de vervloekte stamboom met de afstervende tak, die zich treurend naar de aarde werpt. De prachtige falset die hem als tweede stem bemoedigend en bijna wiegend toezingt, hoe mooi kan verdriet gedragen worden.

Wat volgt is het lugubere intro van Galleon Ship. Alsof een spookschip gevuld met dolende zielen wacht om weg te varen. Met flinke vervorming in de vocalen word je melancholisch toegezongen. Dan zijn er onverwachts de zonnestralen in het prachtige geluidsveld, om vervolgens weer in het geruis van vechtend water te vervagen. Ghosteen Speaks haakt hier op in, en is net wat optimistischer van aard. Nick Cave heeft weer dat ouderwetse kenmerkende zelfverzekerde in zijn betoog, waarmee hij je in zijn verhaal meevoert. Dat die boodschap hoe dan ook al overkomt, mag duidelijk zijn. Hier komen The Bad Seeds het sterkste naar voren, als eenheid vervullen ze de achtergrondzang.

Zo donker als de nacht schuifelt Leviathan voorbij. De innerlijke band van vader tot zoon wordt verwoord. Verspilde weggegooide tijdsmomenten die ze anders hadden kunnen invullen. Eenzaamheid en verdriet. En daar is die flashback van de weg naar het strand weer. Ghosteen handelt over het loslaten, al is dat een onmogelijke opgave.

Is het eerste gedeelte nog de lijdensweg naar het paradijs, op de tweede plaat lijkt het alsof de tocht is voltooid. Een sfeervolle introductie van het hiernamaals, prachtig instrumentaal ingeleid. De koffer in de hand verwijst naar een gearriveerde reiziger. Het zijn minimale berustende accentwisselingen.

De titelsong Ghosteen is daarbij het sleutelnummer, en tevens de sleutel van de paradijspoort. Is de eerste plaat nog vrij klein en intiem, hier start hij groter van opzet. Met Oosterse klanken wordt een beeld geschept welke nog het beste in het mythische hangende tuinen van Babylon te plaatsen is. Het weemoedige blijft rondcirkelen, maar dan zonder de lage zwaartekracht welke als smog een nevel over het eerste gedeelte vormt. Hoe wrang is het dat de gedachten hierbij naar de sfeer van The Good Son gaan. Hoe verkeerd kan die titel nu vallen. Nogmaals wordt het verlies benadrukt, nu in een tijdloos sprookje, te herleiden tot een verscheurd gezin waarbij het kindfiguur afscheid neemt. Het beeld van het hiernamaals wordt steeds minder rooskleurig. Vriendelijke wezens die uiteindelijk instinctief hun dierlijkheid laten gelden. Gevaar loert, er wordt bloed geroken. Het beeld dat op de albumhoes geschetst wordt. De onschuld als het vlekkeloze jonge lammetje.

Fireflies linkt tekstueel direct aan Night Raid. Ook hierbij wordt er met Maria die Jezus in haar armen houdt geopend. Hij laat in het midden of het de geboorte of het overlijden betreft. Dit is niet van belang, de moederliefde staat centraal. In spoken word vorm volgt de inleiding naar het geweldige eindstuk. De dreiging die in de gesproken passages van The Mercy Seat en The Carny hoorbaar is voel je nu ook. Zalvende achtergrond stemmen temperen de zanger. Vuurvliegjes die de duisternis als eeuwige fonkelende sterren kleur geven.

Zou Hollywood als het kunstmatige paradijs gezien worden, waarbij van de buitenkant alleen maar schoonheid zichtbaar is? Als de avond invalt komt de schemerzijde als een ongenodigde gast op bezoek. De zelfkant belichaamd het nachtleven, met alle verleidingen en gevaar die zich opdienen. Onheil en verlokkingen. Een slang die als duivel toesist om van de verboden vrucht te eten. Bewust van zijn eigen sterfelijkheid wacht de poëet op zijn eigen afscheid. And I’m just waiting now, for my time to come. Warren Ellis die zijn opdracht voltooit door het passend met een onverwachts drukkend einde schetst.

Ghosteen is een lange intense trip, je wordt in de wervelwind waar Cave zich in bevindt meegezogen. Wordt Skeleton Tree als zijn meest persoonlijke werk betiteld; Ghosteen is de overtreffende trap. Verwacht geen terugkeer naar zijn onstuimige leven en confronterende muzikale uitspattingen. Nick Cave is een oude wijze man, getekend door het harde leven.



  1. The Spinning Song
  2. Bright Horses
  3. Waiting for You
  4. Night Raid
  5. Sun Forest
  6. Galleon Ship
  7. Ghosteen Speaks
  8. Leviathan


  1. Ghosteen
  2. Fireflies
  3. Hollywood