Dat niet alle muzikanten even gemakkelijk met succes kunnen omgaan ondervinden de leden van het uit Wales afkomstige Stereophonics als hun eerste drummer Stuart Cable in 2010 aan de indirecte gevolgen van drankmisbruik overlijdt. Samen met de zingende jeugdvriend Kelly Jones staat hij aan de basis van de band, maar Stuart wordt door zijn gebrek aan toewijding in 2003 al ontslagen. Juist op dat moment staan Stereophonics aan de top van hun roem.

Het gezelschap laat zich niet afschrikken en blijft albums uitbrengen. Toch zal het speelplezier nooit meer hetzelfde zijn. Na Oochya! richt Kelly Jones zich op een solocarrière. Eerder al bracht hij rond zijn scheiding in 2007 al Only the Names Have Been Changed uit. Als kluizenaar werkte hij in stilte in Noorwegen aan het hervinden van zijn eigen identiteit en projecteert deze in een achttal songs.

Vaak staan dit soort platen voor een lastig overbrugbare periode en ook Inevitable Incredible is sober qua opzet. In het Inevitable Incredible titelstuk worstelt Kelly Jones zich door het leven heen. Suïcidale gedachtes overheersen en de spacende pianoklanken balanceren tussen hemel en aarde. Nee, dit voelt niet goed: hij werkt echter naar het positieve toe. Hopelijk een geval van op het juiste moment het licht zien en dat omarmen.

Hij heeft het ook zwaar te voorduren gehad, buiten de dood van Stuart Cable, zijn privé situatie worden zijn ongelukkig geplaatste opmerkingen over Thom Yorke van Radiohead hem door collega’s ook niet in dank afgenomen. Als muzikant ben je publiek bezit en dat is niet altijd gemakkelijk.

Kelly Jones is afhankelijk van zijn vocalen. Hij klinkt ouder en geleefd en het rauwe randje is grotendeels verdwenen, tegelijkertijd openbaart het zich net op de juiste momenten. Het met kopstem gezongen Turn Bad to Good is kwetsbaarder, intiemer en kleiner. Hoe is een wederopstanding mogelijk als je niks hebt om op te bouwen? De Stereophonics vocalist klonk nooit eerder zo oprecht.

Hij zoekt naar zijn geloof maar vindt op een keerpunt vooral de soul en die soul vraagt om een meer georkestreerde aanpak. Het rockverleden is overbodig, beschouw het als een nieuwe kans. Juist die experimentele wervelwind aan emoties waar een Radiohead naam mee maakt vindt zijn weg in het overtuigende Turn Bad to Good.

Maar dan overheerst het sentiment in het winters aangezette Time’s Running Away. Blijkbaar is de behoefte om een bevredigend opzichtig popliedje te maken te groot, en ontstaat er hierdoor een forse deuk in de geloofwaardigheid. We trekken een fles drank open en vieren het leven. Daar mis ik de aansluiting. De ommekeer komt te snel, te geforceerd. Zo, ik heb het verleden van mij af gezongen en ik richt mij vanaf nu op de toekomst.

Een mooi vooruitzicht, maar na de zwaarte in de eerste twee nummers, komt deze verandering een beetje onwennig over. Echowrecked teert op de soul. Het is jammer dat Kelly Jones zich hier zelf te bewust van is. Maar misschien vat hij ruim twintig jaar aan verdriet, teleurstellingen en het hervinden van geluk in dit ruim een half uur durend relaas samen.

De gevallen engel vliegt de toekomst tegemoet. De prachtige albumhoes symboliseert die vlucht en Sometimes You Fly Like the Wind sluit hier tekstueel het beste op aan. De opzet is stukken openhartiger, warmer en natuurlijker. De heilige Sint-Christoffel bereidt hem op die laatste belangrijke reis, die naar het hiernamaals, voor. De demonen bewonen in Monsters in the House nog steeds zijn hoofd, terwijl de grote schoonmaak is begonnen. De innerlijke strijd vraagt om een bevredigende oplossing, May I Come Home from My War biedt nog geen antwoorden, maar helpt wel.

Het accepterende The Beast Will Be What the Beast Will Be moet de volgende stap in het proces zijn. Slidegitarist Jason Mowery zoekt de aansluiting op en samen delen ze de zwaarte. Inevitable Incredible is beangstigend eerlijk, persoonlijk en oprecht. Ik schrik echter behoorlijk van de deprimerende ondertoon. Het raakt mij zeker en ik ben er even stil van. Hopelijk herpakt Kelly Jones zich snel en is dit een mooie aanzet voor de toekomst.