Gearriveerde bands nemen soms wel eens de tijd om met nieuw materiaal te komen. Niet altijd is even duidelijk welke activiteiten in de tussentijd worden ontplooid of dat de tijd wordt gebruikt om vooral lui zijn. Hoe langer het duurt vooraleer iets nieuws verschijnt, hoe hoger de verwachtingen zijn. De kans dat het allemaal tegenvalt neemt dan ook evenredig toe met de wachttijd. Het oordeel van de consument is hard en meedogenloos. En wanneer het album ook nog eens al voor de officiële releasedatum al overal van het Internet te plukken is, dan kan alles praktisch voor niks zijn geweest: de goede naam is aangetast en is het album binnen no time uit de uitverkoopbakken te vissen.

Massive Attack behoort tot het gezelschap die niet kijkt op een paar jaar inactiviteit en nemen Robert del Naja en Grant Marshall opnieuw ruim de tijd om weer eens met wat nieuws te komen. Logica in hun activiteitenplanning was toch al nauwelijks te vinden: optredens op onwaarschijnlijke podia (Lokeren, 2008) of opduiken op onverwachte momenten (de 2009 toer), terwijl een nieuw album nog moet verschijnen. De omgedraaide wereld van de geluidstovenaars uit Bristol.

Heligoland is pas het vijfde album, compilaties en soundtracks niet meegerekend en duurde het zeven jaar voor de opvolger van 100^th Window het licht zag. Nu staat Massive Attack niet bekend om gemakkelijk in het gehoor liggende bubblegummuziek en kost het voldoende tijd om de albums onder de knie te krijgen. Waren Blue Lines (1991) en Protection (1994) nog gemodelleerd naar de indertijd hippe en lome dancebeats, vanaf Mezzanine werd het allemaal een stuk serieuzer, donkerder en politiek geëngageerder. 100^th Window was soms taaie kost, Heligoland is hierop een logisch vervolg en dwingt om naar geluisterd te worden. Massive Attack’s soundscapes zijn vanaf Mezzanine tijdlozer geworden en liggen de laatste drie albums in elkaars verlengde, zonder dat er een echt duidelijke rode draad is te vinden of een herkenbare sound bevatten of het zou de complexiteit van de muziek moeten zijn.

Wat aan Heligoland meteen opvalt is de sublieme geluidskwaliteit en zal ook dit album wel weer vaak als demo-CD gebruikt worden om onbetaalbare hi-end geluidsinstallaties te testen. Maar er kan ook gewoon naar de muziek geluisterd worden op een stereoset die niet vijf keer de Balkenendenorm kost.

Heligoland duurt slechts 52 minuten en telt tien nummers, waarin weer gebruik wordt gemaakt van allerlei gastvocalisten en –vocalistes. Grote Baas Robert del Naja slaat weer aan het fluisteren in twee nummers en samen met Grant Marshall zijn zij de grote architecten achter de muziek en worden er weer de meest coole geluiden uit de elektronica getoverd. Heligoland staat weer vol indringende, intense en ongrijpbare muziek, waarin volop geëxperimenteerd wordt. Geen favoriete nummers, maar een album dat een eenheid vormt, waarop hitsingles ontbreken. Een album dat voorlopig nog niet uit de CD-speler wordt gehaald.