In de lente kwam Lucinda Williams aanzetten met Runnin’ Down a Dream, een eerbetoon aan de muziek van Tom Petty. Het eerste deel van tijdens de aanslepende pandemie periode in de studio tot stand gekomen projecten rond een bepaalde thema of songcyclus van een artiest. In de zomermaanden werd een tweede deel van ‘Lu’s jukbox Series’ uitgebracht, Southern Soul toont de affectie voor de door R&B en gospel geïnfecteerde soul uit het Diepe Zuiden van de VS waarbij de onnavolgbare, invloedrijke sound van Muscle Shoals en Memphis een dominante rol speel.

Bob Dylan mocht uiteraard niet ontbreken, zonder Bawbs verrichtingen vanaf de vroege jaren zestig en zijn latere exploten was er wellicht geen sprake geweest van de talloze jongeren die met de gitaar als bondgenoot als singer-songwriter de wijde wereld verkennen. Dat geldt ongetwijfeld ook voor Williams.

De keuze voor It takes a Lot To laugh It Takes A Train to Cry is geen toeval, dit nummer uit Highway 61 Revisited luidde eind 65 na de uit hetzelfde jaar daterende overgangsplaat Bringing It All Back Home de evolutie van strijdvaardige folk naar striemende rock in.De gedreven zang past wonderwel bij de ratelende backbeat en scherpe bluesy akkoorden en donkere twang. De luie interpretatie op dat melodieuze orgeltje van het vloeiende Queen Jane Aproxiomately uit hetzelfde album spreekt me meteen aan.

Everything Is Broken trappelt op een nerveuze catchy ritmiek en wah-wah gitaren, de andere uit Oh Mercy geselecteerde song Political World is een duistere en monotoon klinkende, ruim acht minuten aanslepende spoken word. The Idiot Wind krijgt eveneens zo’n lang uitgesponnen versie met een rauwe meeslepende intensiteit loodst Williams ons door de mijmeringen van dat meesterlijke hoofdstuk Blood On The Tracks op fraai snarenwerk in Meet Me In The Morning komt daar drijvend orgelwerk bij.

Lucinda braakt de woorden in het op rudimentaire riffs geënte Man of Peace zowat uit. Blind Willie Mc Tell is een outtake van dezelfde sessies voor Infidles. Die hulpkreet uit de plantages krijgt hier een onderkoelde benadering die nog nauwer aansluit bij St. James Infirmary.Het is niet zonder risico om het oeuvre van de grootmeester te exploreren maar La Williams slaagt daar wonderwel in met haar persoonlijke benadering zoals in de desolate lezing van Trying To Get To Heaven illustreert.

De betreurde Jimmy Lafave en Shelby Lynne waagden zich eerder aan Not Dark Yet en La Williams pikt deze parel uit Time Out Of Mind op met een voortreffelijke uitvoering in het derde volume van Lu’s Jukebox en ontwijkt in het troosteloze Make You Feel My Love behendig de valkuilen van de eerdere mierzoete versies van de wonderlijke ballade Make You Feel My Love.