Het is eigenlijk wonderbaarlijk dat een energieke Iggy Pop zich nog steeds staande houdt. Het ruige leven heeft zijn littekens in gelaat en ziel gevormd, maar verder is er bar weinig veranderd. Hij klinkt met zijn donkere warme stem nog hetzelfde als toen hij met The Stooges 50 jaar geleden hun debuut afleverde. De vitale godfather of punk gaat onverstoorbaar door, maar wel met wisselend succes. Zo waren daar de geslaagde samenwerkingen met Queens Of The Stone Age welke de stevige rockplaat Post Pop Depression oplevert en de sterke retro synth song Stray Dog op Music Complete van New Order en het met de house pioniers van Underworld voltooide Teatime Dub Encounters. Daar tegenover staat het zouteloze Préliminaires dieet en het afgeraffelde Après coveralbum.

Afgelopen decennia vallen belangrijke figuren in zijn leven weg, zoals de Asheton broers Ron en Scott, Lou Reed en David Bowie. Het gemis van Lou Reed komt sterk naar voren in het op een gedicht van deze grootheid gebaseerde We Are The People wat in spoken word versie wordt voorgedragen. De enige keer dat de 72 jarige leeftijd in zijn stem hoorbaar is. De voorliefde die Bowie voor de jazzmuziek en blazers heeft zweeft als een geest over de hele plaat heen, al klinkt Iggy Pop nergens uitgestreden en vol berusting. Toch houdt een Sonali zich prima staande op Blackstar. Met Free zet hij een forse stap in de goede richting. Als er iemand is die het leven met zijn ups-and-downs lichamelijk heeft ondervonden is het Iggy Pop wel. De zelfkant met het duistere stadsleven heeft zich om zijn persoon omwikkeld. Dat hier een sfeervolle kale jazz begeleiding het beste bij past mag voor iedereen duidelijk zijn.

Op Free wordt de rol als ondersteunende muzikant door Leron Thomas opgeëist. Deze veelbelovende jazztrompettist verwoordt de straatse treurnis in zijn prachtige emotionele spel. Naamsbekendheid bouwde hij als sfeermaker bij Erykah Badu en Kanye West op. Verder zet Iggy Pop een elftal aan inwisselbare sterspelers in om het geheel vorm te geven, al ontbreken echte grote namen. Maar goed, de hoofdrol is natuurlijk voor Iggy Pop weggelegd. Nadat hij in het titelstuk eerst zichzelf meedeelt dat hij vrij wil zijn gaat na de verlossende bevestiging Leron Thomas al helemaal in het donkere bestaan van de metropool bezoeker op. Hierbij wordt er minimaal onderscheid gemaakt tussen de digitale en fysieke wereld. Hij geeft de heimelijke internet nachtbezoeker een naam in het fictieve Dirty Sanchez, waarbij een zin als This Online Porn Is Driving Me Nuts een stuk minder fictief en duidelijker is.

Een duistere samenleving, waar het deprimerende nachtclubstripper bestaan in Love Missing bezongen wordt om later als Femme Fatale op het podium in het seventies getinte James Bond te verschijnen. Met een Faith Verne van het toepasselijk genoemde damescollectief PINS die in de huid van het verleidelijke vrouwelijke personage kruipt. Iggy Pop is zich nog steeds maatschappelijk bewust, de centrale rol van de vrouw en de albumtitel zijn eenvoudig naar het hele #MeToo gebeuren te herleiden. De zanger plaatst ze niet zozeer in de slachtofferrol, maar geeft ze als een krachtig evenbeeld van de man naam.

Met een speelduur van net over het half uur is alles gezegd wat de zanger mee wil delen. Gedragen teksten worden met popsongs en een aardig staaltje sfeervolle jazz afgewisseld. Er wordt met spanning en sfeer gespeeld. Free is een avondplaat waarbij vanachter een gordijn de nacht toeloert om de luisteraar te verwelkomen.