Iggy Pop
Every Loser
“So gimme a try before I fuckin’ die.
My mind is on fire when I oughta retire.”
(‘Frenzy – strofe 2)
Het jaar aangenaam inzetten met een schop pur-sang-rock uit die bijna zestig jaar oude doos van Iggy Pop, waarom niet? Vooral als deze kranige vijfenenzeventigjarige ouderling hier deze keer met zijn oerpunkrock zo explosief, autoritair en authentiek tekeer gaat en je met zijn luidruchtige naturel precies persoonlijk wil bewijzen hoe goed, wel en hard hij nog naar het leven snakt, zie maar Frenzy hierboven. De energieke stripper, met z’n verfrommelde body intussen van verweerd, altijd glimmend leer, zet hier elke introspectieve gelatenheid en iedere escapade van de voorbije jaren resoluut opzij en diept, in negen songs, nog eens furieus en krachtig de hoogste wattages uit wat rest van zijn pezige lijf. Maar bovenal, hier duwt de rauwe strot van de meester zich weer constant in de hoofdrol.
Hij bestelde voor zijn laatste show – ‘laatste’, maar wie weet dat?- Andrew Watt als producer, de man die ook Ozzy Ozbourne weer geheel onder de levenden kreeg. Hij aanvaardde hierbij bovendien met graagte alle professionele hulp van veel schoon volk als Tayler Hawkins (inmiddels helaas zaliger) en van mannen van Red Hot Chili Peppers van nu en vroeger (Chad Smith en Josh Klinghoffer), Guns N’ Roses (Duff McKagan), Jane’s Addiction (Dave Navarro en Eric Avery) en nog anderen. Ze begeleiden hem in tal van zinderende kleppers.
De melodieuze single Frenzy opent, scheldend en croonend als een Alice Cooper, in drie stoere, vurig exploderende minuten Stooges-rock. Even ‘slikken’ dan voor de overweldigende grunger Strung Out Johnny, over een archetypische Johnny, opgroeiend in een donker leven vol junks en heroine, traject dat verdacht oogt als dat van Pop zelf. Schitterende softrock ook in loveballade New Atlantis, hommage aan Donovan, over het Atlantis nu ergens zinkend in Miami, een van Pop’s geliefde stekjes. Modern Day Rip Off dan, is een wilde tongue-in-cheek-song, pianogedreven, met ook hier weer een geweldige Stooges-vibe.
Komt dan het verdriet van Morning Show, ballad op de wijze van de Stones, over de tranen van een Iggy Pop die zich achter een clownface evengoed down en depri voelt. Met het sierlijke parlando van The News for Andy [Interlude], raapte Pop dan warempel een oud idee van Andy Warhol op, om van de tekst van krantenadvertenties gewoon de lyrics van een song, een interludium te fabriceren. Net vóór de coole, bruisende punkthrasher Neo Punk, die gaat over snel snel, heel veel geld verdienen door dingen in de punk-way-of-life te doen.
Nog een Ig-topper is het chagrijnig snauwende All the Way Down en Pop in full-beast-modus. Volgt het fonkelende, mooi eenzaam retro klinkende Comments, met vrolijk refrein, over ‘comments’, reacties op sociale media die blijkbaar altijd maar extremen moeten aanhangen in plaats van de realiteit in het midden. Met ook wat heuse Pop-filosofie voor de kids in de brug: “Het probleem met het leven is dat het stopt.”
Met My Animus [Interlude] volgt andermaal een schoon interludium, met Iggy Pop’s bijna trotse ontboezeming dat hij in zijn lange leven, ondanks sterrendom, altijd de belangrijke dingen heeft opgezocht. Eindigen doet hij met het tegen de sterren op vloekende The Regency, onvervalste punkrock, nog geschreven samen met de betreurde Taylor Hawkins.
Every Loser, het is een verzorgd, vintage Iggy Pop-album geworden, weliswaar kort en bondig, maar zo catchy als wat en vitaal back to basics. Een fantastisch meeslepende soundtrack vol power, da’s wat in alle geval nablijft bij deze woedende joy-de-vivre-lofzang van Iggy Pop aan zichzelf. Hier geen zwalpende dinosaurus op pad dus, maar een tijdloos stampende rocksurvivor die eindelijk weer een handvol memorabele songs weet te serveren als van tijdens zijn meest glorieuze dagen. De man van vele boodschappen ook, die altijd alleen zichzelf is en die ons zo, in dit jonge jaar al direct weer op scherp zet. Iggy Pop’s Every Loser is een album uit één stuk, zonder afdankertjes, waar de gensters van zijn voordurende spelplezier je zomaar aansteken.