Dit zou zo maar Iggy’s laatste album kunnen zijn. Niet heel verwonderlijk, de beste man is inmiddels 68 en afgelopen jaar was geen best jaar voor rocksterren. En dat zet aan tot nadenken. Zeker als je een grote vriend in David Bowie hebt verloren. Maar getuige dit album roept die gedachte gemixte gevoelens op. Enerzijds is het een mooie idee dat zo’n briljant album (ja, ik zeg het maar gelijk) dan zijn zwanenzang zal zijn, anderzijds zou het zonde zijn dat iemand die nog zo gedreven en vitaal is, ons niet meer zal verblijden met nog een geweldig album.

Post Pop Depression, de samenwerking tussen Iggy Pop, Josh Homme, Matt Helders (Arctic Monkeys) en Dean Fertita mag er dus zoals eerder gezegd zijn. In de befaamde Rancho De La Luna studio in de woestijn van Californië besloten de twee grootheden een meesterwerk in elkaar te flansen, met in gedachten de klassieke albums The Idiot en Lust For Life met een QOTSA-sausje er over heen.

Het resultaat is verbluffend goed. Iggy is tekstueel en fysiek in topvorm op de deze broeierige plaat waar alles draait om de dood en om seks. In American Valhalla komen deze onderwerpen samen, Iggy overziet zijn carrière, de dood en fluistert aan het einde ‘I’ve nothing but my name’. Muzikaal zijn het de van Homme herkenbare hypnotiserende gitaarpartijen die de boventoon voeren. Zijn signature is meteen al duidelijk in Break Into Your Heart. Ook Vulture, waar duidelijk de omgeving als grootste inspiratiebron aangewezen kan worden, herbergt een puik stukje woestijnrock. In German Days, dat waarschijnlijk refereert aan Bowies overlijden, klinkt als jaren 70 Iggy.

Als de afsluiter Paraguay daadwerkelijk Iggy zijn laatste song ooit is, dan gaat hij wel uit met een ongelofelijk venijnige knal. You take your motherfucking laptop and just shovel it into your goddamn foul mouth.