Met het tempo waarmee de gemiddelde liefhebber een album luistert, en tot zich door laat dringen brengt Guided By Voices haar platen uit. Voor de luisteraar wordt het praktisch onmogelijk gemaakt om er een goede indruk van te krijgen. Als vluchtige one night stands geven ze een kort genotmoment om vervolgens snel voor een nieuw avontuur ruimte te maken. Warp and Woof is alweer het derde in ruim een jaar tijd, en volgt het in februari verschenen Zeppelin Over China op. Toen maakten ze al bekend dat er in februari nieuw werk onder de naam Street Party verschijnt. Ondertussen is die werktitel alweer in Rise Of The Ants veranderd, en volgens de laatste geruchten krijgt het nieuwe kindje van Robert Pollard de Sweating The Plague benaming mee. De releasedatum zal waarschijnlijk eerder zijn dan wat in de planning staat aangegeven. Er wordt nu reeds gesproken over eind oktober, zelfs nog in dit jaar. Gelukkig zitten ze verder ook niet stil, en is er zelfs ruimte voor een tour, waar ze gemiddeld ook nog vijftig nummers per avond ten gehore brengen. Maar goed, laten we niet op de feiten vooruit lopen, eerst verschijnt deze week dus het gloednieuwe Warp and Woof.

Bury the Mouse hakt er gelijk lekker harder in dan voorganger Zeppelin Over China. Zijn het daar nog vooral indie luisterliedjes met soms een diepere benadering, hier eren ze het grunge tijdperk. En dan doel ik niet zozeer op de hitsuccessen, maar meer op de obscure achterhoede. Of het nu komt door de snelheid waarmee de songs geschreven en opgenomen zijn, het heeft in ieder geval een meer punk gerichte benadering. Nog korter en pakkender, met licht agressief verantwoordelijk gitaarspel. De songs zijn net wat minder inwisselbaar dan op de vorige plaat. De voorkeur gaat dan naar het meer onvoorspelbare Warp and Woof uit. De intentie van dat het een haastklus betreft nemen ze helemaal weg. Meer dan bij Zeppelin Over China stoppen ze zorg en aandacht in de tracks. Zoals vaak het geval is bij kunstwerken, maken de schetsen meer indruk dan het gepolijste eindresultaat. Hier moet je ook niet langer aan sleutelen, dat zou ten koste van de rauwheid en oprechtheid gaan. De over-productiviteit moet geen gimmick worden. Ze plaatsen zich hiermee niet alleen muzikaal tussen Sonic Youth en The Pixies, maar ook met de jeugdigheid en het onverschillige karakter. Grootheden welke jaren lang dat jonge honden gevoel vasthouden.

Toch is niks mis met een langere ingelaste tussenpauze, zodat je reikhalzend naar nieuw werk uitkijkt. Zoals al eerder aangegeven, krijg je nu bijna niet de kans om te genieten. Guided by Voices is ook geen band die op deze manier onder een vastgesteld wurgcontract uitkomt, door de markt met een overschot aan materiaal te overspoelen. Dit omdat ze alles netjes op hun eigen label in eigen beheer uitbrengen. Anderzijds hebben ze ook een punt dat ze ervoor kiezen om de creativiteit niet in te kapselen. Het bruisende Warp and Woof begin houden ze ook niet over de hele linie vast. Halverwege zakt het als een bierbuik van een veertiger wat inelkaar. Je kan jezelf wel strak presenteren, al snel zijn de gebreken voor de buitenwereld zichtbaar. Toch krijgt een band als Guided by Voices het voordeel van de twijfel. Liever aan de lopende bank prima albums afleveren dan het eindeloze geploeter studio geploeter, om vervolgens met allerlei uitgekiende praatjes het niet behaalde niveau te verklaren. Hopelijk is het geen voorbode van Robert Pollard om ons nu nog even op dit moois te trakteren, om vervolgens als zestiger van zijn pensioen te genieten, dat zou eeuwig zonde zijn.