Elke Guided By Voices plaat is een feestje, al loopt het overaanbod de laatste jaren bijna de spuigaten uit, waardoor er onderhand een allergische Guided By Voices oververmoeidheid ontstaat. Toch levert Robert Pollard met Nowhere to Go but Up weer een ijzersterke plaat af, waarbij vooral de eerste helft zeer aan hun jaren negentig platen memoreert. Sterker nog, kwalitatief niks aan hun hoogtijdagen onderdoen en waarmee ze zich definitief uit die na sudderende schaduw plaatsen. De frontman kiest uiteraard niet voor de gemakkelijkste weg en schuift het minder toegankelijke zwaar psychedelische For the Home als aankondigende recht toe recht aan single naar voren, terwijl er zoveel meer en betere geschikte kandidaten zijn. Nowhere to Go but Up is na La La Land en Welshpool Frillies het derde Guided By Voices album van 2023, en dan benoem ik nog niet eens de Circus Devils plaat Squeeze the Needle, een van de vele sideprojecten van Robert Pollard welke amper een maand geleden verschijnt.

Kerstbellen luiden The Race Is On, the King Is Dead in, gevolgd door de herkenbare glamrockende powerpop gitaren. Een ouderwetse traditionele rocker volgens de Guided By Voices principes. De sound is net een tikkeltje voller, glazuur gepolijst bijna, maar wel zo passende in de tijd van het jaar. Niet vreemd dus dat de albumrelease vrijwel gelijk met Thanksgiving Day samenvalt. We zegenen de nieuwe oogst en kijken met goede voornemens de toekomst tegemoet. Alles verandert en alles blijft hetzelfde, zelfs het stemgeluid van Robert Pollard vertoont nergens slijtage. Alles verandert en alles blijft hetzelfde, het maatschappijkritische Local Master Airplane kan net zo goed een aanklacht tegen het eerste Bush Senior beleid zijn. In het cynisch verdwalende We’re going the wrong way in Paisley Underground psychedelica is hij de trouwe volgeling, als we onszelf dan toch de vernieling in helpen, doe het dan als eenheid.

Zijn er zoveel liedjes nodig om te concluderen dat je uiteindelijk geen stap verder komt? In het geval van Guided By Voices dus wel. Het is hun erfenis, elk jaar weer datzelfde kerstcadeau, maar steeds met datzelfde gelukzalige gevoel. Sterker nog, de presentjes worden eind november gewoon steeds weer opnieuw ingepakt, omdat dit moment van nagenieten zo leuk blijft. Superlijm songs die altijd blijven plakken, en altijd sterk zijn. Puncher’s Parade, een strijdlied voor de eeuwige underdog, welke het verliezen tot kunst verheft. De creeps en weirdo’s uit de jaren negentig die nu volgroeide mislukkelingen zijn. Het grimmige Stabbing at Fractions is een verregende najaar depressie, actief non-actief functionerend en sluit daar feilloos op aan.

De aan The Who en seventies hardrock memorerende Love Set heeft een prachtige groots opgestarte opbouw, de anticlimax na de te vroeg ingezette climax. Typische Guided By Voices ongein. Robert Pollard bezit het vermogen om een doldwaze rockopera te schrijven, maar breng hem niet op dit rare idee, alstublieft zeg! Misschien is Nowhere to Go but Up wel de Tommy van Guided by Voices, al werken ze daar naar het hoogtepunt toe, en benut Robert Pollard juist de kansen om net mis te grijpen. In het droom mijmerende How Did He Get Up There stelt Robert Pollard zich tevreden met die eerder aangehaalde underdogpositie. Door deze acceptatie ontstaan er continu doorgroeimogelijkheden. Maar hij is tevens de bange criticus die in het van de omgeving vervreemdende Cruel for Rats angstig tegen de toekomst aankijkt. Jack of Legs, de comeback kid, klappen investeren, onderuit gaan en nogmaals klappen investeren. De lo-fi volksheld, met het catchy vakmanschap om telkens in die laatste minuut net niet te scoren. Song and Dance als uitgerekende genadeslag. Guided by Voices in topvorm.