Robert Pollard is niet just the singer of a rock and roll band, hij is een artistiek beeldhouwer welke met elk beschikbaar materie aan de slag gaat. Gedoseerd gecontroleerd als de rust zelf behandeld hij de haastig in elkaar gezette thuisstudies tot typerend inwisselbare lo fi indierock deuntjes. Verandert er dan helemaal niks aan zijn werkwijze? Zeker wel, de bikkelharde Welshpool Frillies grondstof vraagt om een andere aanpak. Die ruwe stekeligheid blijft intact, het kost wel het nodige zweet en tranen om het ploeterwerk tot een geheel te boetseren. Het voor Guided By Voices begrippen duistere La La Land laat al een omslag in het geluid horen. Die grimmigheid zet zich in lawaaierige Meet the Star openingstrack door. Onbewust, of misschien juist heel doordacht leggen ze het accent nog meer vanuit de lo-fi indierock sprankeling naar de zwaardere gitaar krachtexplosies.

Is de schijnbaar altijd op zijn gemak rustige ogende Robert Pollard kalmte dan toch gevoelig voor die vervelende nasleep van het hele corona gebeuren. Kost het dan meer moeite om die losse eindjes aan elkaar te breien en verdwijnt zelfs bij de overenthousiaste hyperactieve frontman het speelplezier naar de achtergrond. Welnee, al vervolgen ze wel die licht deprimerende weg en staan Cats on Heat en Mother Mirth weldegelijk bij die pandemie tijdsverspilling stil. Welshpool Frillies grijpt vaker naar de duistere postpunk terug en teert in het loeizware Welshpool Frillies titelstuk en het uptempo Why Won’t You Kiss Me op bijna identieke Joy Division basgitaarlijnen en gitaarriffs. De over de top Rust Belt Boogie spierballenrockopera heeft weer een heerlijke theatrale The Who opbouw. Verder shoppen ze in de nodige porties aan over the top spierballenrock, melodieuze hardrock en het punkrock oerbeginselen aanbod. Toch blijft het allemaal zo kenmerkend herkenbaar Guided By Voices, alleen stopt Robert Pollard schijnbaar onbewust wat meer serieuze ernst in zijn songs, al zit er in het kleine Why Won’t You Kiss Me meer dan voldoende tienerverdriet verborgen.

Dus ook hier de meest logische onlogische onverwachte twisten, taal kunsten en melodieuze vindingrijkbaarheden. Muziek maken is een noodzakelijk goed, biedt financiële zekerheden en is nodig om het publiek te amuseren. Tussen het Meet the Star onkruid ligt de oudheid begraven, klaar om omgespit gerecycled te worden. De track gebruikt een felle soort van agressieve energie die we niet van Guided By Voices gewend zijn. Instrumenten krijgen een oppoetsbeurt, worden weer ingeplugd en bestrijden als een remedie de tijdelijke opgelegde stilte. Opgewarmde gitaren janken roodgloeiend door het eindstuk heen. Therapeutisch de bittere trauma smaak wegspoelen. In Radioactive Pigeons stelt hij het opwarmend klimaateffect aan de kaak. Don’t Blow Your Dream Job benadrukt dat het muzikantenbestaan ondanks alle verraderlijke weg wenkende Better Odds tegenslagen nog steeds de leukste baan ter wereld is waarbij er zeker ruimte voor vintage Seedling Guided by Voices nummers is.

Het is slechts schijn, eventjes weer met die voeten aarden en vervolgens met het twinkelende onverschillige sixties Cruisers’ Cross op die retro Guided By Voices lijn doorharken. Het gezelschap rondom Robert Pollard beseft maar al te goed dat tijd een schaars duur begrip is. Geen onnodige opnames, gewoon op een beschikbare dag in een donkere kelderstudio zoveel mogelijk met hulp van producer Travis Harrison uitwerken. Het is hierdoor nog puurder, nog eerlijker, en nog meer vanuit die live beleving bedacht. De Romeo Surgeon powerrock snijdt het lijdend hartzeer en overtollige liefdesverdriet uit het lichaam. Met gemak schakelt hij vervolgens naar het kleine intieme akoestische Chain Dance en Mother Mirth folk over. En daar leg ik de vinger op de pijnlijke plek. De herbruikbare Guided By Voices ideeën stralen naar elk bruikbaar proces net wat minder kracht uit, waarschijnlijk zijn we gewoon net iets teveel verwend.

Het gaat Guided By Voices net allemaal te gemakkelijk af, waardoor er te weinig echte memorabele momenten passeren. De puntigheid raakt wat verveeld afgestompt, misschien is een overdaad aan eenvoudig verteerbare afgebakken kant en klaar magnetron gerechtjes net teveel van het goede. Tussen de vorige La La Land plaat en dit aansluitend Welshpool Frillies schijfje zit maar liefst een hiaat van een half jaar. Het moet niet gekker worden. Doordat ze gemiddeld vijftien tracks per release aanbieden kom je nu op het pijnlijke punt uit dat kwantiteit kwaliteit overruled. De fade outs zijn rommelig, en na zoveel jaar aan ervaring kan men niet meer van een charme offensief spreken. Het glanslaagje is er ondertussen wel vanaf. Overschot lijdt tot waardevermindering. Zelden maakt een band zo’n geslaagde doorstart al komt er nu toch wel de sleet in. De uit Ohio afkomstige band hoort in deze fase boven zichzelf uit te stijgen, maar dat verzuimen ze hier.