Elk nieuw album van het Londense Penguin Cafe is er één om optimaal naar uit te kijken. Met hun laatste album, het wederom zeer fraaie Rain Before Seven…, duiken ze wederom spannende nieuwe muzikale wegen in. Veranderende naar electronic en op Latin drijvende ritmes vermengen zich moeiteloos met de melancholie melodielijnen die de sound van de band zo kenmerken. De plaat werd in verschillende fasen in verschillende landen opgenomen, mede vanwege de pandemie, en kreeg de definitieve muzikale klap toen de wereld weer open ging en de muzikanten weer bij en met elkaar muziek konden maken. Een verhaal dat snakt naar een conversatie met muzikaal architect Arthur Jeffes, die we uiteindelijk weer treffen in Londen.

‘Gelukkig zijn die vervreemdende pandemie jaren nu echt achter ons’, zo reageert Jeffes als we elkaar spreken en het over het maakproces van het nieuwe Penguin Cafe album Rain Before Seven… gaat. ’We hebben deze week zelfs een echte tour door ons thuisland  kunnen aankondigen om de stukken van de nieuwe plaat te vieren. De concerten die we net na de pandemie deden waren vooral inhaalconcerten op basis van onze vorige plaat Handfuls of Night. Best wel raar dat we die concerten dus deden terwijl we al vol met de nieuwe plaat aan het werk waren. Die nieuwe plaat kwam sowieso wat rommelig tot stand’.

‘Reeds vele jaren terug hebben mijn moeder en ik een huisje op de kop kunnen tikken in Toscane, iets wat we al heel lang wilden, ook toen mijn vader (Simon Jeffes, de oprichter van de vermaarde Penguin Cafe Orchestra waarvandaan zoon Arthur zijn Penguin Cafe begon) nog leefde. We waren daar op het moment dat corona een vaart nam en het luchtruim en de grenzen werden gesloten. Wij konden dus geen kant meer op. Bij nader inzien was dat natuurlijk fantastisch omdat er bij het huis naast een ruime werkruimte waar ik aan muziek kon werken ook een ruime tuin is en we dus veel buiten konden zijn, iets wat in Londen absoluut niet zou hebben gekund. Ik heb al vaker over onze nieuwe plaat gehoord dat er wat meer zon door de composities heen komt en dat komt dus doordat de meest muziek in Toscane tot stand is gekomen (lacht).’

‘Al denk ik daar zelf wat ander over’, zo praat Jeffes verder. ‘De melancholie die onze muziek kenmerkt is juist veranderd doordat we in de studio met ritmes zijn gaan stoeien. Dat begon eigenlijk met onze ode aan de in de pandemie  overleden muzikant/geluidstovenaar Harold Budd, die we allen zeer bewonderden. De muziek die ik geschreven had, had een optimistische inslag en we probeerden er verschillende ritmes op uit die eigenlijk allemaal veel ritmischer werden als we gewend zijn. Maar we waren er gelijk al erg blij mee en dat opende ook gelijk de weg om ook in andere composities eens wat meer uit te proberen. Zelfs met elektronica, ook iets wat we niet eerder hadden gedaan op deze manier. Ik ben bijzonder blij hoe dat uitgepakt heeft. Het verrijkt en verdiep niet alleen de composities maar zal ook de live-sets wat meer push geven.’

We krijgen het over het maken van het nieuwe album. ‘Ik schrijf in basis alle muziek voor de band maar de invloed in sfeer en sound van de muzikanten in de band is zeker zo belangrijk’, zo vertelt Jeffes. ‘Natuurlijk was dit album , met mijn lange tijd in Toscane, dan ook weer een heel ander proces als wanneer ik in Londen geweest. De bijdrage van violist Oli Langford, die er al vanaf het begin van Penguin Cafe bij is, werd met elk album belangrijker, zodat ik hem voor dit album de rol van musical director heb gegeven’.

‘Hij was het die bij de vorige albums al de strijkarrangementen schreef (zoals hij dat bij meerdere Britse muzikanten doet, red.) en daarin is hij zo complementair geworden in het schrijven van de composities en er zelfs af en toe zoveel goeds aan toevoegt dat ik hem op dit nieuwe album ook ‘writing credits’ heb gegeven. Hij kwam bij sommige composities met zulke interessante en compositieversterkende ideeën aan dat dat meer dan reëel was. Hij is over de jaren absoluut mijn muzikale steun en toeverlaat in Penguin Cafe geworden.’

‘Een andere trouwe steun van de band is natuurlijk Erased Tapes-eigenaar Robert Raths’, zo gaat Jeffes verder. ‘Hij was het die uit liefde voor de band van mijn vader na het verschijnen van The Red Book in 2014, een album dat we in eigen beheer eerst uitbrachten, ons in het vizier kreeg en gelijk contact opnam en ons contracteerde. Het is daarna behoorlijk snel gegaan. Gelijk met ons eerste album voor het label, The Imperfect Sea, zagen we de belangstelling voor wat we aan het doen waren gigantisch toenemen. Natuurlijk kwam dat ook doordat muzikanten als Nils Frahm en Ólafur Arnalds, die ook op Erased Tapes zitten, lof over ons op hun erg grote fanschare loslieten. Erg fijn om dat mee te maken’.

‘Robert (Raths) is een groot fan die ook altijd in de studio langskomt als we onze platen aan het opnemen en mixen zijn. Ook altijd met verfrissende ideeën aankomt die onze platen nog weer beter maakt. Hij vond trouwens ook dat al onze platen weer optimaal beschikbaar moesten zijn dus hij heeft ook onze eerdere albums, die wij dus eerst in eigen beheer uitbrachten, onder zijn label ondergebracht en de afgelopen jaren een Erased Tapes-release gegeven. Ook daar zijn we erg blij mee omdat die albums eigenlijk allen bij onze concerten of via onze webshop of bandcamp te krijgen waren.’

We krijgen het nog even over mogelijk nieuwe Europese concerten. ‘Zoals ik je net al vertelde zijn we dus voor inhaalconcerten vorig jaar ook in Europa terug geweest. We gaan nu eerst een flinke tour door Engeland doen. Het eerste optreden met de nieuwe stukken hebben we trouwens al gehad: dat was op het podium van Rough Trade East (op Brick Lane) op de dag dat onze plaat uitkwam en dat was heel bijzonder. De concerten vinden trouwens steeds meer in theaters en concertzalen plaats nu, waar we eerst vooral in kerken speelden, maar ons publiek is de afgelopen jaren flink doorgegroeid en in de meeste kerken kun je gewoonweg te weinig mensen kwijt. Ik denk dat er rond het einde van het jaar ook concerten voor volgend jaar in Europa bekend worden gemaakt dus je moet nog even wachten als je niet van plan bent om ons al in Engeland te komen zien.’

Foto’s: Alex Kozobolis