Interessant hoe Penguin Café zich over de afgelopen 12 jaar muzikaal ontwikkeld heeft. Melancholie is immer de basis van hun filmische composities ook als die, zoals op hun vijfde album Rain Before Seven… vanuit de zon getrokken wordt.

Het verhaal is natuurlijk bekend dat Penguin Cafe vanuit de ruïnes van Penguin Cafe Orchestra, dat ooit in 1972 onder het muzikaal leiderschap van Simon Jeffes ontsproot, via diens zoon Arthur Jeffes nieuw leven werd ingeblazen. Eerst nog op eigen kracht ( de eerste drie albums) vervolgens met de hulp van groot fan Robert Raths en diens coole platenlabel Erased Tapes.

Raths begreep optimaal dat er heel veel muzikaals en avontuurlijks in de muziek van Jeffes en zijn band (met daarin een voorname rol voor violist Oli Langford) zit en dat deze de ruimte moet krijgen om optimaal door te kunnen blijven groeien. Op voorgaande platen The Imperfect Sea (2017) en Handfuls of Night (2019) behaalde de band tomeloze hoogten met optimale sferen en klankkleuren. Het waren ontroerend mooie albums.

Rain Before Seven… had een wat langere aanloop, wat voor een groot gedeelte te maken had met de pandemie en het vastlopen van reisverbindingen vanuit Italië naar Groot-Brittannië waar Jeffes en zijn familie verbleven. In Italië was het dus waar Jeffes begon met het schrijven aan een nieuw album. En sommige titels refereren aan zijn kleine leven daar.

Zo is Galahad een levendige compositie die verhaalt over het leven van zijn trouwe viervoeter met dezelfde naam die tijdens hun pandemieperiode in Italië overleed op 16-jarige leeftijd en gaat het schitterende Lamborghini 754 over de tractor (!) die Arthur aan zijn moeder, de vermaarde beeldhouwer Emily Young, gaf om het land om hun huis in Toscane te bewerken.

De basis van de composities voor Rain Before Seven.. was voor Jeffes om zoveel mogelijk verschillende en opvallende ritmepatronen onder elke compositie te leggen. Onverwachte ritmepatronen die zelfs af en toe een elektronische basis hadden, iets wat voorheen juist door de akoestische setting van de band, vrijwel ondenkbaar was.

En of het nu het optimisme is in In Re Budd, een ode aan de grote Harold Budd, veroorzaakt door het gewaagde en zeer geslaagde Cubaanse ritme of juist de vol door Keltische folk beïnvloede albumafsluiter Goldfinch Yodel, die verrassende ritmes passen het Penguin Cafe uitstekend. Vooral ook omdat de instrumentatie en de arrangementen er zo perfect op aansluiten.

Het is heel mooi om de band te horen vernieuwen op dit vijfde album en met het wervelende Welcome to London maken ze gelijk een fantastische entree. Volledig gebouwd op de emoties van het terugkomen in de stad na een lange tijd ‘gedwongen’ afwezigheid en als de start van een film soundtrack gelijk opgebouwd. Wonderschoon.

De track blijkt de ideale opener voor een album waarop de composities bij elke luisterbeurt meer onder je huid kruipen. Gelijk met het op de albumopener volgende Temporary Shelter from the Storm (prachtige titel gezien de situatie) wordt dat duidelijk. Wat een sfeer, wat een warmte.

Naast Jeffes is het vooral Langford die met zijn viool en de steeds weer raak geplaatste arrangementen met meer strijkers de sfeer van de composities bepaalt. En Langford schreef ook mee aan de mooiste composities die het album telt. Fantastische muzikale twee-eenheid deze mannen.

Rain Before Seven… is na The Imperfect Sea en Handfuls of Night wederom een machtig muzikaal werkstuk.