De Vlaamse muziekscene blijft een grandioze verzameling uitdagende muzikanten die steeds weer met elkaar in diverse nieuwe outfits willen spelen en dan met die nieuwe projecten weer opvallende platen maken. mòs ensemble startte ooit als zijproject van Steiger bassist Kobe Boon en is, na debuut Limbs (2020) en opvolger Behind The Marble (2022), met hun alweer derde album Pets & Therapy uitgegroeid tot een achtkoppige band.

Het muzikale idee dat Boon voorstond met mòs ensemble wordt met elk nieuw album opnieuw doorgetrokken. De muzikale sferen op het nieuwe album buitelen over elkaar heen zonder albumcoherentie te verliezen. In het geval van mòs ensemble wordt daarmee zelfs een nieuw hoogtepunt bereikt. Juist omdat hun songs zo sterk zijn en van kleur verschillen.

Natuurlijk zijn het zangeressen Marta Del Grandi , Astrid Creve (die tevens mandoline speelt) en Roos Denaver (die tevens gitaar speelt) die met hun subliem over elkaar vloeiend vocalen steeds weer de aandacht trekken. Ambroos Deschepper (sax, percussie), Benjamin Hermans (klarinet, synths), Simon Raman (drums, tevens Steiger), Artan Buleshkaj (gitaar) en natuurlijk Boon (bas, vocalen, synths en gitaar) bieden een rijk geschakeerd muzikaal landschap waarover die vocalen nog meer indruk maken.

De aanloop naar Pets & Therapy bleek een zeer creatieve waardoor in vergelijking met hun vorige twee albums waarop steeds maar zeven songs te vinden waren, terwijl er nu elf op het nieuwe album staan. Steeds weer met een basis in de vrije jazz en verdiepingen naar folk, indie, rock, punkjazz, eigentijds, pop en kamermuziek. Gevat in een bedding waar een originele song schrijven voorop staat.

Pets & Therapy is een ware uitbarsting van muzikale ideeën. Een heerlijke en geestverruimende uitbarsting. De sferen van de songs veranderen  zo rap op elkaar dat er ultieme spanning ontstaat die je gelijk doet afvragen hoe ze dat live gaan flikken. Maar deze muzikanten kennende moet ook dat optimaal gaan lukken.

Van albumopener I Did breekt de band een muzikale wereld open die even verrassend als verfrissend is. Een fraaie rijkdom aan spannende songs die steeds weer muzikaal in sfeer verschillen maar in de juiste volgorde een fraaie coherentie hebben. Van ingetogen naar uitbundig, van melodieus naar dwars en van kaal naar rijk gearrangeerd.

Meer dan genoeg prachtsongs. Luister eens naar Tardigrade, waarin evenveel gebeurt als menig ander band op één volledig album laat horen. Het lekker robuuste Come Thick Night, het heerlijke Yupla, het ingenieuze The Alchemist, het in de punkjazz hangende What I Meant (daar kan niet anders als Buleshkaj achter zitten), het fraai atmosferische tegelijk vervreemdende Let’s Talk of het mooi ingetogen Red Tutle zijn allen van wereldklasse.

Een band die zo uitdagend muziek durft te maken verdient het grootste podium en alle aandacht. mòs ensemble doet dit nu al drie albums lang en worden alleen maar beter.