When The Sun Stands Still is de naam van het half jaar lopende project in het coole Werksviertel in München waarbij de Zwitserse pianist Alain Roche op 10 meter van de grond een concert geeft terwijl de zon opkomt. Het door de immer verrassend voor de dag komende Martina Taubenberger en haar team opgezette project is even wonderbaarlijk als intrigerend.

In de dagen voor kerst afgelopen jaar startte Roche met zijn serie concerten waarbij hij zijn muziekstuk Wintersolstice ten gehore brengt terwijl hij met zijn vleugel, gehangen aan een grote kraan, in de lucht hangt. Op ‘veilige’ afstand van het publiek dat gezeten in strandstoelen en met hoofdtelefoons op het muziekstuk kan beluisteren.

Het interessante is daarbij dat niet alleen het muziekstuk te horen is. In de maanden voorafgaand aan het eerste concert zijn op een aantal bepalende plekken in Beieren, de provincie waarin München ligt, 40 microfoons geplaatst op zes strategische plekken. Van bovenop de Zugspitze, de hoogste berg hier, naar een plek bij een moeras vol vogels in een groot natuurgebied.

Er kan tijdens het concert met die microfoons live geluid worden gemixt onder de pianoklanken waardoor er een wonderlijke mix aan geluiden en melodieën ontstaat. En waarbij je met je hoofdtelefoon op gaat afvragen over die geluiden nu van de plek zijn waar je bent of dus van die andere plekken.

Dat het ochtendconcert al sinds de start steeds volledig en al weken van tevoren is uitverkocht mag geen wonder heten. Wij waren er het afgelopen weekend bij en verdwenen volledig in het droomgebied waarin dit project plaatsvindt. In het donker aan komen lopen (het concert begint momenteel om 5 uur) en een plek vinden (er kunnen 100-120 mensen bij), een deken omdoen (het is nog best koud zo eind maart in München) en de hoofdtelefoon op is het eerste. Om daarna de pianist zichzelf vast te zien snoeren achter de verlichte vleugel en de lucht in te zien gaan is buitengewoon.

Het concert begint vrijwel direct als hij zich heeft geïnstalleerd en op die 10 meter hoogte hangt. Gelijk word je in een sfeer meegetrokken die onwerkelijk is. Je ziet de piano (best wel hoog) hoort al die klanken en verdwijnt uit de realiteit. Het voelt gewoonweg heel onwerkelijk wat er gebeurt. De opbouwende dan weer verstillende klanken die Roche uit zijn vleugel haalt gecombineerd met die ingemixte natuurklanken geven een heel vreemde atmosfeer, een onwerkelijkheid.

Wij hebben op deze eerste ochtend wat donkere wolken, zelfs wat lichte regen (er was zware regen voorspeld) en het is echt wel koud, maar de klanken verwarmen en voordat we er erg in hebben staat de vleugel weer op de grond. Terwijl Roche toch echt een klein uur al spelend in de lucht heeft gehangen. Bizar hoe iets wat zo bijzonder is zo snel voorbij gaat. En dat is natuurlijk ook de magie van dit. De combinatie van een nieuw pianostuk gelardeerd met natuurklanken vanaf die bijzondere plekken, over de hoofdtelefoon terwijl je naar die wonderbaarlijke verlichte vleugel in de lucht kijkt is absoluut magisch. En onwerkelijk.

Een heel mooie gedachte om er morgen nog een keer bij te mogen zijn en alles op een nieuwe manier te mogen ervaren: We zijn door Roche zelf uitgenodigd om bij de voorbereidingen aanwezig te mogen zijn. Voorbereidingen die steeds twee uur voor het concert al beginnen. Typisch zo’n vroege opstaan actie die je nooit mag overslaan.