Waar onverwachts laat op de zaterdagavond er nog even dreigende wolken binnenslopen en het vlak na het laatste concert in het Kapuzinerpark, en gelukkig alweer terug bij het hotel, de regen flink naar beneden kwam, is er daarna geen donkere wolk meer te bekennen geweest. De dagen zijn hier warm en zonnig en een lekker glas koud bier is de beloning voordat je de buitenconcerten aangaat.

Na een dag schrijven en wandelen door de prachtige parken van de stad was het in het Kapuzinerpark op de avond de beurt aan de in Amsterdam wonende Roemeense violist/gitarist George Dumitriu om met zijn Monk on Viola het podium te bestijgen. Een ambitieus avontuur waarbij hij de muziek van Thelonious Monk vanuit de viola benadert.

De muziek van Monk is rijk aan avontuur en sfeer en past net zo goed op piano / keyboards als dat deze op viola wordt gespeeld. Dumitriu is een begaafd muzikant die in een onvergelijkbare interpretatie de muziek van Monk andere kleuren en sferen meegeeft. In een losse improviserende stijl benadert hij Monk op een manier die bijna naar modern klassiek neigt en daardoor extra doordringt.

Natuurlijk moet je houden van de viola, omdat dit het enige instrument is dat je een uur lang hoort, maar juist de manier waarop Dumitriu de muziek van Monk aanpakt, en daar alle avontuurlijk gedachten op loslaat, imponeert. De manier waarop hij Monk, een van zijn grote helden, een nieuwe verdieping geeft is imponerend tegelijk zeer verrassend. Juist omdat Dumitriu in Amsterdam woont zou dit ‘project’ natuurlijk ook veel meer in de Lage Landen te zien moeten zijn.

Met de bus rijden we vervolgens in ongeveer 20 minuten naar de andere kant van de stad. Daar ligt het Semiruralipark, een open park waar de organisatie van het festival en groot podium heeft opgezet met vanaf de zitplaatsen tevens een prachtig uitzicht op de bergen. Al iets later op de avond is het gelijk een magische plek om te zijn.

Op het programma staat Floating: Reflections On Water een muziekstuk geschreven in opdracht van het festival door Damian Dalle Torre, Felix Romer en Richard Koster. De compositie is een suite in drie delen waarbij mist, water en ijs de muzikale hoofdonderdelen zijn. De band op het podium lijkt bijna een orkest, zo met 13 muzikanten en de sound is imposant.

Wat gelijk al duidelijk wordt als de band begint te spelen is dat Dalle Torre, Romer en Koster een rijk geschakeerd muziekstuk hebben geschreven dat, gevoed door jazz met klassieke en eigentijdse elementen, niet alleen via de muzikanten zijn weg vindt, maar ook door functioneel ingezette elektronica. Een samensmelting van geluidseffecten en instrumenten die het verloop van vocht/mist naar water en ijs knap vormgeven.

Floating: Reflections On Water is een imposant werkstuk waarbij je gelijk al voelt dat het iets unieks is. Waarschijnlijk maar één keer uitgevoerd (hopelijk opgenomen) ontspint zich een wel heel interessant muzikaal verhaal waarbij de sfeer steeds met de ‘verandering van de elementen’ aangepast wordt en een groot palet aan muzikale kleuren wordt gebruikt. De hele band en elke muzikant optimaal van dienst is.

Met het donker worden, de bergen echter nog steeds in zicht, en een mooi gebruik van licht op het podium wordt de sfeer alleen maar interessanter. De drie suites sluiten fraai op elkaar aan, met veel geluidseffecten, en het ‘orkest’ weet steeds juist weer de juist drive te geven of de ruimte te zoeken. Sfeervol en filmisch, dan weer stevig uitbouwend immer super bijzonder. Natuurlijk gevoed door het buitengevoel en het onwaarschijnlijk mooie uitzicht.