Het is een overvol programma dit jaar op Südtirol Jazzfestival met optredens van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. Omdat er ook nog verslagen, zoals deze, geschreven dienen te worden, lukt daarom niet om alles te zien maar bepaalde optredens wil je gewoonweg niet missen. Zoals het optreden van Joachim Badenhorst in de tuin van Palais Toggenburg in het hart van de stad.

Maar zo’n vijf minuten van het hotel ligt een prachtige stadsvilla met een tuin die eigenlijk gewoon een klein park is. Prachtig aangelegd en voor vandaag vrij gegeven om een intiem concert te geven. Ideale muzikant om daar neer te zetten is de uit Antwerpen afkomstige Joachim Badenhorst, iemand die zich nooit wat lijkt aan te trekken van wat mensen willen en/of verwachten.

De avond daarvoor nog ingetogen spelend als onderdeel van het prachtige Black Sea Songs, één van de hoogtepunten van het festival dit jaar, breekt hij nu als Zero Years Kid los met de extraverte versie van zichzelf. Geheel op eigen kracht zingend en spelend, zowel op de klarinet als met elektronica, maakt Badenhorst indruk in een concert waarin hij zichzelf volledig muzikaal kwijt kan tegelijk zijn eigen wonderlijke muzikale wereld opentrekt.

Zingend in het Vlaams, in een lome en wat zeurderige maar zeer aangename stijl met vaak hilarische teksten, gecombineerd met fijne elektronica die immer prikkelend werken, vindt hij zijn weg naar het publiek. Waar het Italiaanse publiek dat hier ook Duits spreekt veel, zo niet alles, van de teksten mist is de reactie op Badenhorst songs niettemin verrassend enthousiast.

Zonder twijfel heeft dat te maken met Badenhorst zelf. Hij speelt natuurlijk fantastisch klarinet en saxofoon (zowel tenor als sopraan) en ook zijn voorkomen, een ingetogen muzikant die gaat zingen over elektronica, spreekt volop aan. En natuurlijk zijn de songs prima, want uiteindelijk gaat het daar allemaal om. Aanstekelijk in melodie, fijn in arrangement gecombineerd met vele verrassingen.

Teveel hoogtepunten in de set om op te noemen al kunnen zijn hilarische interpretatie van het kinderliedje Ik zag twee beren broodjes smeren en zijn vrije improv over Bolzano en het festival, natuurlijk niet onvermeld blijven. Geweldige setting en ideal geschikt voor een nieuwe hoogtepunt binnen het aanbod van dit overweldigende festival.

Als er op de vroege middag even een heftige regenbui over de stad neervalt zijn we benieuwd of we daarna wel de bergen in kunnen voor het volgende concert. Maar zoals al voorspeld trekt de regen na een heftige uitbarsting weer weg en kunnen we rustig met de bus de bergen in. Een weg die nadat het geregend heeft gezegend is met één van de meest heldere uitzichten die je maar kunt bedenken. In de Stanglerhof, een prachtig gelegen restaurant met een biologische keuken met alles van eigen grond, in het dorpje Vols am Schlern heeft de organisatie een optreden van het Duitse duo Training geregeld. Max Andrzejewski (drums, vocalen, synthizer) en Johannes Schleiermacher (sax) zijn geen vreemden op het festival aangezien ze ook al in andere projecten en bands eerder te zien waren.

Ze spelen een bijzondere en lekker dwarse heftige set. En hoewel ze vooraf zeggen oude en nieuwe songs door elkaar heen te spelen is het één lange set die ze genadeloos afwerken. Onbarmhartig gooien ze met volle energie hun songs richting het publiek, ontkomen is niet mogelijk. Uitdagend, anarchistisch, rammend, dan plots weer ingetogen en melodieus immer fascinerend.

Ze zien er ook nog eens uitdagend uit, waarbij Johannes met zijn lange jaar gemakkelijk voor een rocker zou kunnen doorgaan en Max met zijn van achteren opgeschoren en raar geknipte haar als een hooligan en als je ze tekeer ziet gaan klopt die uitstraling optimaal met hun muziek. Maar als je na de set de grote glimlach op hun gezichten ziet waar het plezier vanaf straalt weet je dat dit een ingenomen voorinstelling was.

Na het concert kan het restaurant het niet laten wat van hun eten op tafel te zetten en ons te laten proeven. Hoe goed het eten in dit deel van Noord-Italië ook is deze plek overstijgt alles. Wat een groots genot om hier te mogen eten!

Terug in Bolzano en in het Kapuzinerpark krijgen we nog een optreden te zien van Deus Ex Quartet, een jonge hondenband uit Hongarije. Ze brengen een set waarin alternative rock, fusion en jazz worden samengesmeed tot een net iets te hoog ik-kom-net-van-conservatorium gehalte. Ervaring leert laten we maar zeggen en natuurlijk helpt het ook niet echt als je je muziek krachtig wilt laten klinken maar er bij blijft zitten.

Er zitten elementen in hun muziek waarop echt wel duidelijk wordt dat ze goed kunnen spelen, vooral toetsenman Mark Csernovszky is een groot talent, maar het klinkt nog te overdacht, weinig vrij, Sommige keuzes in muzikale richting in de composities zijn ook niet altijd slim of goed gekozen. Pas als ze op het einde van het concert wat vrijer durven te spelen hoor je dat ze zullen gaan groeien.