We hebben het hier al vaker benoemd als we het over Südtirol Jazzfestival hebben maar de locaties die de organisatie uitzoekt zijn wonderlijk mooi. Door Covid gedreven dit jaar wat minder avontuurlijk en in Bolzano vooral gebonden aan het Kapuzinerpark, hoe fraai ook trouwens. Maar natuurlijk blijft de voorliefde van de organisatie voor natuurplekken bovendrijven.

Ongeveer dertig minuten rijden vanaf het hart van Bolzano, waar we verblijven tijdens het festival, liggen de bergen van San Vigilio. Zo’n plek dus waar je eerst met de auto heen moet rijden om daarna met een kabelbaan boven alles uit te stijgen. Boven aangekomen word je vervolgens compleet omver geblazen door het overweldigende uitzicht. Tien minuten van de kabelbaan gelegen ligt het luxe mountain resort Vigilius waar in de tuin vanmiddag een concert is. Na een goede lunch met iets van drank natuurlijk, het is hier wel Noord-Italië natuurlijk.

Het Hongaarse Cimbiosas, het trio muzikanten rond klavecimbelspeler Miklós Lukásc, is een heel bijzondere. Dus je zou bijna zeggen, dit trio verdient ook een bijzondere locatie. En dat is vanmiddag zeker zo. Aan de ene kant een uitgestrekt dal met imposante 2000 meter hoge bergen daarachter, aan de andere kant dat prachtige hotel, daartussenin een heerlijk grasveld vol liefhebbers en een klein podium met het trio. En een strakblauwe lucht boven ons.

Lukásc is een bijzonder muzikant die niet op maar in de klankkast van de klavecimbel speelt en er een fascinerend oosters geluid uit weet te halen. Met contrabassist Gyorgy Orbán en een prima gastdrummer die originele drummer Attila Gyárfas voor de gelegenheid vervangt, speelt het trio een memorabele set.

Natuurlijk speelt die prachtige omgeving waarnaar je soms niet kan stoppen met naar kijken, mee, maar hun muziek vloeit en groovet en kan het andere moment weer zo ingetogen en verstild zijn dat je de vogels in de bergen hoort fluiten/tjilpen. Gevoed door klassiek is Lukásc een bijzondere muzikant die een exquise geluid uit zijn instrument weet te halen. Juist ook doordat hij met veel ritmiek speelt grenzen weet over te steken en het ritmetandem vol aan het werk zet.

Het is zo’n middag waarop alles klopt en het gevoel dat we na anderhalf jaar weer live concerten mogen en kunnen gaan zien dat zo emotioneert. De mensen om je heen die in de muziek opgaan, de emoties die daarmee gepaard gaan en het grootse applaus na afloop verraden alles. Magnifiek trio waarvan we hopen dat deze ook snel van de hogen bergen hier, de Lage Landen gaat aandoen.

De derde dag van het festival wordt wederom voorgezet in de avond in het Kapuzinerpark met weer twee optredens. Laat het experiment in muziek maar los dacht ik nog nadat ik het hotel uitliep waar ik net het laatste dramatisch slechte half uur van het Nederlands elftal tegen Tsjechië had gezien. En ik word op mijn wekenken bediend: het eerste gedeelte van het avondprogramma is het de beurt aan Duits/Roemeense A Word Is A Swallow, een impov gezelschap dat van het geboden uur een avontuurlijk tegelijk dynamisch muzikaal feest maakt.

Vanavond zonder saxofoniste Theresia Philipp weten pianiste Olga Reznichenko, drummer Philipp Scholz en bassist Robert Lucaciu er een muzikaal fascinerend schouwspel van te maken. In één lange rush gespeeld met een fijne verbeeldingskracht maakte het trio indruk. Zonder schroom vol het avontuur is stappen is wat het publiek van dit festival zo goed aankan. Voorspelbaarheid is dit festival vreemd dus je krijgt publiek wat dat ook verwacht. A Word is a Swallow krijgt na een uur lange alle kanten op stuiterende improvisatie dan ook een lang en terecht applaus.

De avond wordt al net zo sterk voortgezet door het Finse Superposition. Wij scheven al over hun gelijknamige debuutplaat en waren dan ook zeer benieuwd of ze live al net zo goed zouden zijn. Wat bleek? Ze waren zowaar nog overrompelender. De band rond drummer Olavi Louhivuori is dan ook een heel bijzondere. Niet alleen door Louhivuori maar die in Mikael Saastamoinen een geweldige bassist heeft en die vanavond naast saxofoniste Adele Sauros ook gastsaxofonist Pauli Lyytinen in de band heeft.

Vanaf het allereerste moment pakt de band vol op met Sauros in een machtige hoofdrol met een solo waar gewoonweg niet aan te ontsnappen valt zo sterk en doordringend. Lyytinen reageert daar in eerste instantie ingetogen op, verstild de compositie om zijn bijdrage gelijk een andere kleur te geven maar pakt vervolgens in de tweede compositie over met een solo die zo imponeert dat hij de band nog en stuk hoger boven het podium laat zweven.

Superposion is zo’n band waar het talent vanaf spat. Hun energie is goed, de composities zijn ijzersterk en laten veel ruimte voor machtig soleren en hun kwaliteiten als muzikant zijn al net zo buitengewoon. Het publiek, dat op dit festival veel gewend is, gaat helemaal mee in de onoverwinnelijke staat waarop de band op het podium staat. Ze voelen dat het vanavond gaat lukken het publiek te overwinnen met hun muziek en het is heel mooi dat te zien gebeuren.

Superposition was machtig en een groot genot om live te zien. Met uitvoeringen van composities als Antiplace. Miimo en For The Fallen als hoogtepunten in de erg sterke set deden ze je nog eens extra beseffen wat een genot het is weer terug te zijn op een festival met live muziek die uitdaagt en inspireert. Een emotionele dag die wel heel veel moois bracht dus.