Een zaterdagochtend in een bos in de bergen, je kunt je mindere plekken voor een concert voorstellen…. Südtirol Jazzfestival Alto Adige flikt het gewoon weer met de Hongaarse band András Dés Rangers, die op 40 minuten omhoog rijden vanuit Bolzano op een wonderlijk mooie plek een concert geven.

Geïnspireerd op hun laatste album einschließlich, die de band ver weg in de Hongaarse bossen opnam, was dit het ideale gezelschap natuur in muziek te horen vervloeien. En wat een prachtig concert leverde dat op zeg! András Dés bracht in dit geval wel een kleine drumkit mee hoewel hij op het album alleen maar in het bos gevonden materialen bespeelde.

Gitarist Márton Fenyvesi, contrabassist Mátyás Szandai en Dés leggen gelijk bij de start van het co0ncert een mooie verstilde sfeer neer die gelijk alle aandacht opeist. Erg mooi hoe saxofonist János Ávéd van achter de berg zich al laat horen en zich door het publiek bij de andere drie mengt. Prachtig samenspelend in fraaie melodielijnen die zowel folk als jazz herbergen spelen de mannen een bloedmooi concert dat vol inspiratie, gedrevenheid en gelardeerd met vele muzikale verrassingen tot stand komt.

Vooral Dés zelf trekt alle aandacht naar zich toe. Als het al niet om zijn onvoorspelbare dan weer ingetogen dan weer swingende drumwerk gaat op zijn kleine drumkit, pakt hij wel bomen, rotsen en wat hij al niet kan vinden mee om de composities naar andere hoogten te brengen. Het rijke klankpalet dat ook de andere muzikanten op hun eigen instrumenten voor elkaar krijgen maakt het concert een om niet snel te vergeten.

Locaties, altijd zo belangrijk bij dit festival, leggen ook nu weer een ideale basis voor de muziek van deze band. Dat het een bijzonder concert zou gaan worden kon je, gezien hun album en de manier hoe die tot stand kwam, al vermoeden maar zó goed had ik dat dan weer niet verwacht.

Een concert dat soms zo stil en ruim van de natuurlijke geluiden gebruik makend (vogels die hun prachtige getjilp vermengen met de melodielijnen van de sax) dan weer met krachtiger melodielijnen de band naar voren schoof. Het werd een concert dat absoluut tot één van mijn favorieten in de geschiedenis van Südtirol Jazzfestival Alto Adige behoort.    

De laatste avond in het Kapuzinerpark was voor twee totaal verschillende bands: Guy Salamon Group en Abacaxi. De eerste band speelt melodieuze jazz uit verschillende tijdsperioden gemixt met traditionele Israëlische invloeden, of geheel op bandleider Salamons eigen manier: ‘Fuse joy with sorrow and noise with silence’. De tweede band speelt vanuit de gitaartraditie gedreven een luidruchtige tegelijk onstuimige rockvariant die door krautrock gedreven alle kanten van het gitaarspectrum induikt.

Salamon is een fascinerende persoonlijkheid die op het podium met zijn teksten gelijk het publiek voor zich wint, en dus voor zijn band ook. Zelf vanuit Israël naar Amsterdam verhuisd om daar te studeren aan het conservatorium heeft hij een immense muzikale vriendengroep opgebouwd die hij voor zijn nieuwe band heel goed kon gebruiken. Met leden uit Schotland, Portugal, Denemarken, Zuid-Korea en Catalonië is zijn band een wel heel internationale.

De muziek die de band speelt is lekker divers, opwindend tegelijk filmisch. De composities, allemaal geschreven door Salamon, hebben steeds weer een fijne op en uitbouw waarbij vooral de blazers, met de fijne trompettist Alistair Payne, trombonist Ian Ray Cleaver en saxofonist Lucas Membrilla, steeds weer puik solowerk afleverden.

De band heeft door corona weinig kunnen spelen en hier en daar sluipen er nog wel wat foute noten doorheen maar de band speelt zo gretig en energiek dat je het ze graag vergeeft. Een heerlijk optreden met een wel heel enthousiaste Salamon en een wel heel fijne band met een lekker brede sound maken dit de perfect laatste avondopener.

Om de sfeer van het avontuurlijke Sud Tirol Jazzfestival volledig in toom te houden is het optreden van het uit 2/3^de uit Frankrijk en 1/3^de uit Italië  afkomstige Abacaxi van een geheel andere orde. Duistere, van effecten voorziene gitaarklanken die meer richting krautrock aanduwen, ondersteund door heerlijk dwars doorduwende baspartijen en haakse drums daar dan weer overheen.

Het trio Julien Desprez (gitaar), Jean-Francois Riffaud (bas) en Francesco Pastacaldi (drums) speelt geen songs die korter dan 10 minuten duren. In een improvisatiestijl die volledig drijft op sound en sfeer komt de kracht van de band los. Met denderend baswerk, overrompelend drumwerk en gitaarspel waarbij geen één keer een ‘normale’ niet door effecten vervormde noot verovert Abacaxi het publiek en duwt net zo goed een gedeelte hoofdschuddend weg.

Precies dat wat je dus kunt rijgen op een festival dat muzikaal AVONTUUR, inderdaad met hoofdletters, in het vaandel heeft. Twee volledig verschillende bands op de afsluitavond en allebei net zo ontzettend interessant.