Zie het als een post-corona-revival, zo lang opgekropte muzikaliteit van vele individuele performers en groepen die nu als een tsunami over de hoofden van festivalgangers heen rolt. Dat gevoel hier alvast ook op Werchter 2023 waar de keuze tussen kwaliteit zelden zó ondoenbaar groot leek. Zie je straks ook aan de hoge sterrenquoteringen voor de artiesten. Maar – want dit hebben we dus geskipt – hieronder geen woord over nochtans regelrechte toppers als QOTSA, Fred Again…, Zwangere Guy, Editors, Fever Ray, Peppers, Tamino, Danielle Ponder, Raye, Oscar and the Wolf en wellicht nog wat andere echte en potentiële headliners. Enkel zij dus wiens pad, we mits rigoureuze planning vooraf, wilden kruisen. Hier dus weer het verslag van een anonieme, niet geaccrediteerde reporter, voor Written in Music, met korte impressies en vaak vanuit gedwongen lachwekkende hoeken geschoten kiekjes.

Anna  Calvi – Rock Werchter – donderdag 29 juni – The Barn – 14.30u. – ☆☆☆☆

De achtergrondhemel is constant bloedrood bij het optreden van de mysterieuze Anna Calvi, omgeven door schaduwen van zwart en donkerpaars. Haar elektrische gitaarlijnen flitsen mystiek doorheen de al helemaal gevulde, enthousiaste Barn. Intens vergroeid is ze met die gitaren van haar, waarmee ze gemeen uithaalt als een jonglerend zwarte kat, gitaren die ze met de songs omwisselt. Wat een brute natuurkracht ook tegelijk in die bezwerende stem van haar. Viriel en vrouwelijk, lief en zoet, dan weer ongelooflijk dreigend, onrustig als een femme fatale. Anna Calvi, een setlang geheel in zichzelf van het publiek afgesloten, vamp totaal opgaand in haar muziek. Gaat ze nu eens helemaal loos, dan weer mediteert ze op de knieën voortschurend, dan toch maar weer headbangend en kristalversplinterend schreeuwend in haar transcendente Jim Morrisson-trips. Sterk aanvullende band ook die mee haar wall of sound opzet. Perfect meerommelende hardrockpercussie in de drumkit, subtiliteit in de toetsen en de elektronica. Anna Calvi, daarmee, wat een uitstraling, een straffe performer aan het werk, topgitariste, topzangeres, een Patti Smith, nee, meer, de wildste PJ Harvey omgeven door een ruige Grinderman-band. Eerste topoptreden van RW 2023!

Setlist: Hunter · Indies or Paradise · Wish · Wolf Like Me · Desire · Suzanne & I · I’ll Be Your Man · Don’t Beat The Girl Out Of My Boy.

King Princess – Rock Werchter – donderdag 29 juni – The Barn – 16.30u. – ☆☆☆½

Ging daar, in de tot de nok gevulde The Barn, die jeugdig glitterende popprinses King Princess in Rock Werchter voor de gelegenheid dan maar met een passend rockshowtje van start? Dito met drie stevige gitaren en flitsende lichtshow? Goed hoor, het blijkt zeker een door de wol geverfd ervaren zangeresje en ze zit al op het label van Mark Ronson. Ze boeide zeker wel, heel energiek, zelfs oorverdovend, een King Princess die vol allure vlot en vrolijk alle hoeken van het podium opzocht. Speelde daar ook Let Us Die, nummer opgedragen aan Taylor Hawkins, overleden drummer van Foo Fighters, wiens meppartij op haar laatste album Hold On Baby een van zijn laatste prestaties was. Gevarieerd ook en – ze is een publieksmennertje – ze krijgt de handjes vlot op elkaar. Met haar balladehits die ook al tot hier zijn doorgedrongen werd veel tot haar voldoening deinend meegezongen. Even vrezen ervoor, maar het sentimentele bleef gelukkig tot een minimum beperkt, ten voordele van, we zeiden ‘t al, het loeiend rockende. Achteraf dus een juichende Barn.

Setlist: Talia – Cursed – Too Bad – Little Brother – The Bend – Change the Locks – I Hate Myself, I Want to Party – Prophet – Hit the Back – Cry When You Hear This – Let Us Die – 1950 – Ohio

Warhaus – Rock Werchter – donderdag 29 juni – The Barn – 18.15u. – ☆☆☆☆½

Aangename orgelgeluidjes en een volksmennende Stijn Vandevoorde om de meute op te warmen voor Warhaus. Maarten Devoldere, man met het diepdruilerigste stemgeluid, heeft naast Balthazar met zijn eigen Warhaus intussen al haast een even respectabele staat van dienst. Die is vooral na zijn breakup-plaat Ha Ha Heartbreak almaar solieder geworden. Een ervaren rot opkomend als een krullend geföhnde jonge Tura, netjes in het pak en van dan af de perfecte crooner van de Warhaus-hits, almaar sprokkelend uit al die in muziek omgezette dramatiek. Ha Ha Heartbreak, vanaf nu de perfecte soundtrack voor relatiebezinning. Kwam het Maarten niet pijnlijk ter ore dat tijdens zijn tour al zeven koppels er ook passend een punt aan breiden.

Een geoliede band perfect in de weer, een spannende, voortdurend beweeglijke set die de massa in vele variaties letterlijk op de heupen werkt. Jasper Maeckelberg, Michiel Balcaen, ze staan er als een echt Warhaus. Vooral capriolerende multi-instrumentalist Tijs Delbeke, even grillig op viool of trombone of wat dan ook, hij spat in het oor.

Een te korte set schitterend episch afsluiten dan maar met Open Window en de boodschap ‘Girl, It’s In The Future We Belong’, regelrecht Maarten Devoldere goes Morricone. Hete tranen of niet, alles bij Warhaus is tot in de puntjes prachtig en het gaat er bij de dankbaar joelende massa dan ook in als koek. Daar is dan finaal het orgeltje weer, neemt het motiefje van Open Window weer over. Vele minuten na het concert loopt het op de enthousiaste weide nog verder na te smeulen. Fenomenaal optreden, pure klasse. En dan stormen gehaast de van geluk krijsende fans van Charlotte De Witte The Barn al binnen.

Setlist: Control – Desire – The Good Lie – Shadow Play – Fall in Love With Me – Time Bomb – Love’s a Stranger – Beaches – It Had to Be You – Open Window

Charlotte De Witte – Rock Werchter – donderdag 29 juni – The Barn – 20.15u. – ☆☆☆½

Ons techno-icoon Charlotte De Witte heeft al een tijdje het punt overschreden dat ze met open armen in het kransje van de internationaal charismatische performers werd opgenomen, dat ze in de best(betalend)e clubs en festivals present mag geven, dat ze verleden jaar nog uitgeroepen werd tot beste techno-dj ter wereld. Geen verrassing dan ook dat haar aanwezigheid op een affiche als die van Werchter heel The Barn en omstreken in zelfs minder dan een mum van tijd wist te overrompelen en er buiten heel wat teleurgestelden zelfs koortsachtig een openluchtplaatsje voor het scherm moesten opzoeken. Bewijs opnieuw dat er zich met Charlotte sinds de eighties alweer een nieuwe generatie rept om zich aan het onafgebroken raven te kunnen overgeven. Het is dan ook met die frisse mix van beats en strakke ritmes van haar, met alles wat je op het terrein boeiend, donker en onafgebroken sfeervol mag noemen dat ze het jonge en wat oudere gilde daar aan het dansen krijgt.

Maar op een event als dit zal een optreden van Charlotte De Witte voor de fans bij voorbaat toch altijd al veel te kort zijn. Draait ze elders de hand niet om voor speelsessies van vele, vele uren. Nu ja, Charlotte De Witte is een fenomeen, ervoor gekend om in haar vak tot nieuwe uitersten te gaan en daarom is ze sowieso al veel te groot voor eender welke vroege act op een festivalaffiche. Hoe letterlijk ‘misplaatst’ ook, toch zeer genoten van haar set, zeker weten, een kippenvelmoment. Of was dat daar buiten dan toch door die fris opkomende wind?

Setlist: The Age Of Love – Universal Nation

Iggy Pop – Rock Werchter – donderdag 29 juni – The Barn – 18.15u. – ☆☆☆☆½

“So gimme a try before I fuckin’ die. My mind is on fire when I oughta retire”, zong hij laatst, Iggy Pop. Vandaar, tegen een paarsblauwe sterrenhemel, na die lange, flitsend macabere instrumentale intro staat hij er dus toch maar weer echt, ongegeneerd in zijn blote verfrommelde bovenlijf, zoals tijdens al die zovele decennia. Onze peetvader van de punk is terug van nooit weggeweest. Voor hem dus nooit geen perfecte replica à la het jong gebleven ABBA, maar altijd zoals hier een en al zachtgekookte, verrimpelde pezig- en benigheid. Een op zijn ene kortere been hinkende, slenterende 76-jarige die zovelen beïnvloedde, die hier opgewonden en onmiddellijk geheel en al de overgrote The Barn vult. ‘If I was hitchhiking would you pick me up?’ vraagt ie zelfironisch en dan trakteert hij je direct met The Passenger. Iggy Pop, is onlangs met zijn veelsterrenplaat Every Loser helemaal luidruchtig en trots teruggekeerd naar de rock ‘n roll die hem zo groot heeft gemaakt. Maar verdomd, wat is hij daarin nog steeds krachtig, alert, ruw en rafelig goed bij stem. En wat heeft ie daar ook een steengoede band mee, één die vergelijking met The Stooges glansrijk mag doorstaan en die hem toelaat het podium hyperkinetisch in zijn volheid te verkennen. Een massa van alle leeftijden eet onmiddellijk uit zijn hand, gaat al vlug in volle extase, scandeert de vele hits woord voor woord mee, legendarische lalala’s incluis. Zeker ook zijn laatste Every Loser-album is niet vergeten.

We maakten in The Barn een Iggy Pop-feest in regel mee, met een onsterfelijke rock ‘n roll- heer van stand die op het einde wel uitgeput over het podium rolt, maar die zich vooral voldaan op de borst kan roffelen omdat hij weer duizenden geheel en volledig heeft ingepakt. Als hij dan nu nooit meer terugkeert, welaan, dit nemen ze dan zeker van niemand hier ooit weer af.

Setlist: Rune – Five Foot One – T.V. Eye – Modern Day Rip Off – Raw Power – Gimme Danger – The Passenger – Lust for Life – The Endless Sea – Death Trip – I’m Sick of You – I Wanna Be Your Dog – Search and Destroy

The Haunted Youth – Rock Werchter – vrijdag 30 juni – Main Stage – 13.00u. – ☆☆☆☆½

Die opzichtig witharige gevoeligaard Joachim Liebens, 30 moet hij nu ongeveer zijn. Voor het eerst krijgt ie de gelegenheid om alle barre tristesse en al de pijn van zijn jonge bestaan vanaf de main ver over de weidse wei van Werchter uit te schreeuwen. “I feel like like shit and I wanna die”, kennen we intussen wel, van zijn deprisong met dezelfde naam. Hij doet het hier, verre van verrassend, zeer goed en met volle overgave. Grandioze, hitgevoelige muziek van zijn topalbum Dawn of the Freak, massa prima, catchy songs. De al vroeg in drommen opgedaagde massa, de tieners en zij tot ver daarboven, ze krijgen het allemaal met evenveel graagte over zich heen gestrooid. Neem nu de spannende debuutsingle Teen Rebel, waarmee hij ooit Studio Brussel’s Nieuwe Lichting won, die wordt proggy ingeleid en met hoeveel superzwarte kommertaal erin ook, hij trekt er zomaar onmiddellijk feestelijk de hemel mee open. Wat volgt is een prachtig deinend dansbaar geluid, een fantastische set met een eigen Liebens-smoel, die altijd ergens het midden houdt tussen The War on Drugs en The Cure. De zee van handclaps groeit vanzelf tot ver voorbij de toren. Een gesmeerde enthousiast spelende band met achtergrondkoor waarin warempel ook Sam de Nef blijkt te figureren.

Samen zijn ze achteraf geheel van hun melk, want toch niet evident al die gepassioneerde respons op dit heel vroege Werchter-uur. “Wat een ervaring!” hoor je anderzijds iemand even aangedaan zeggen op de eerste rijen in het publiek. Ondeelbaar schitterende Belgische opener voor een zonnige vrijdag op RW-dag twee.

Setlist: Broken – I Feel Like Shit and I Wanna Die – Teen Rebel – Gone – Riptide – Song Hanne – Coming Home

Spoon – Rock Werchter – vrijdag 30 juni – The Barn – 14.15u. – ☆☆☆☆½

De rasmuzikanten van Spoon gaan er flitsend rockend tegenaan, de rode wilde bliksem van hun laatste album Lucifer On The Sofa nu ook prominent als logo het podium in tweeën splijtend. Altijd fel fan geweest van dit Amerikaanse trio, omdat Spoon gewoon nooit teleurstelt, hoezeer ook het groot publiek hen om onduidelijke redenen al dertig jaar bar links laat liggen. Met het volle huis in The Barn zijn ze dan ook helemaal in de nopjes. Wat je krijgt is een verbazende opeenvolging van rauwe energie en blitse frisheid, eigenschappen die bij Spoon constant hoog in het vaandel staan. Een hele resem korte songs en Lucifer komt vanuit het album helemaal stampend uit de sofa. Hoge versnellingen, ZZ Top perfect op zijn Spoons. Rock ‘n roll is dus nog helemaal niet leeggeschreven. Bij Spoon geen geneuzel, puntige melodieuze hooks, wilde elektriciteit, dramatische pianoslagen, alles zo retestrak en stuwend, met massa’s flair en precisie.

En absoluut niet te vergeten, een frontman Alex Daniel helemaal op dreef, het gruis zit nog steeds op zijn stembanden, maar zijn rock croont zo mooi, steeds een vurige John Lennon of een lijzige Alex Turner achterna. Spoon dus, men moet op een vrijdag als deze echt niet gecompliceerd doen om verbluffend goed te zijn.

Setlist: Wild – Don’t You Ever – I Summon You – The Hardest Cut – Inside Out – The Way We Get By – My Babe – Got Nuffin – Isolation – The Fitted Shirt – I Turn My Camera On – Rent I Pay

Black Box Revelation – Rock Werchter – vrijdag 30 juni – Main Stage – 15.40u. – ☆☆☆☆½

Bij m’n landing aan de Main staan ze al volop in ‘t zweet met een laaiend War Horse. De garagerockers van Black Box Revelation! Rekwisieten noch knipperende lichtshow daar, maar een intens drietal intussen met immens innemende frontman-publieksmenner Jan Paternoster, ontelbaar zijn z’n gitaarwisselingen, boy die geen enkele gelegenheid onbenut laat om innig met de meute in contact te zijn. Nog altijd draait hun leuze rond de naam van hun hit: Never Alone, Always Together. Ritmische handclaps. Headbangende hoofden weerstaan dapper de orkanen van golvende elektriciteit. Kleine schreeuwende moshpits ontstaan als vanzelf. Paternoster rules the land, talloze hits rollen zijn box uit, de scanderende wei weet niet meer waar ze het heeft.

De Black Box Revelation maakt in Werchter gewoon weer de vuist. “Niet vanzelfsprekend om onze muziek zo te blijven maken”, zegt ervaren Jan aangedaan, “Dank voor jullie enthousiasme”. Of omgekeerd, hele eer om zo’n pure wilde rockband op eigen bodem te hebben. En dan finaal, moshpits alom, is hij alweer bij Wrecking Bed Post. Alles moet voor het laatst nog ‘s fel in lichterlaaie. Niet de minste tekenen van verzuring daarom bij uw dienaar, oververdiend een topscore.

Setlist: Set Your Head on Fire – Gravity Blues – War Horse – High on a Wire – Blown Away – Heads or Tails – Never Alone / Always Together – Tattooed Smiles – Mr. Big Mouth – I Think I Like You – Wrecking Bed Posts

Squid – Rock Werchter – vrijdag 30 juni – Klub C – 17.00u. – ☆☆☆☆

De inkt van de reviews over hun nieuw succesalbum O Monolith is nog niet droog en daar is Squid er al mee op RW. Squid, het jonge Engelse vijftal post-punkrockers, drie multifunctionele gitaristen, keyboards en heel centraal op het podium van Klub C een geconcentreerd parlando afvurende blonde adonis-drummer-frontman Ollie Judge. Heel imponerend al dat zang-, schreeuw- en ritmisch drumwerk van hem, even indrukwekkend die constante instrumentenwisselingen, waaronder de verheven transformatie telkens van de collega-gitaristen in koperblazers. Ze slaan in hun best complexe composities voortdurend experimenteel de brug tussen prog, jazz, krautrock, hiphop en ambient alsof het een fluitje van een cent is, trips als in kalme lagunes vloeien naadloos over in passages van enorme explosiviteit. Squid was hier met een hele schare fervente fans die ongetwijfeld ook Fontaines D.C., Black Midi en Black Country, New Road het warme hart toedragen. Ze speelden een korte, strakke, maar vrijwel perfecte set waar ze op meesterlijke wijze de immense diversiteit op hun muzikaal bord wisten te etaleren.

Setlist: Narrator – Undergrowth – G.S.K. – Swing (in a Dream) – After the Flash – Peel St. – The Blades

The Hu – Rock Werchter – vrijdag 30 juni – Klub C – 18.50u. – ☆☆☆☆

The Who? Kom nou neen, het zijn de extravagante Hunnen van The Hu, hier tegenwoordig te lande al immens populair. Getuige het vroege vollopen van daarbij almaar wilde Mongoolse kreten uitstotende, voetstampende, handklappende fans in Klub C. En die The Hu komen dus met z’n achten helemaal uit Mongolië en grossieren in hunnu-rock, wat tegenwoordig wel de meest exotische metal moet zijn, inclusief door die typisch diepe keelzang van hen en door het gebruik van dat primitief lokaal instrumentarium, zoals de paardenhaarviool, bij wijze van voorbeeld. Zeer leuke dingen dus allemaal voor verwende metallers na Metallica op zoek naar verse kicks. Die krijg je bij een zo indrukwekkend oermetal uitgedoste band geheid met bakken. Want The Hu is op en top theatraal en tribaal, komen dus op het eerste zicht regelrecht uit een nog te schrijven duistere prequel van, zeg maar, Game of Thrones. Maar nee, toch bespelen ze alleen maar magistraal de instrumenten uit hun Mongolië, ze dragen tegelijk als deel van de act trots de traditionele Mongoolse kostuums uit, ze zingen voortdurend pompend, in onverstaanbaar Mongools, catchy zanglijnen over hun eigen cultuur en geschiedenis. En ze zijn zo pakkend opzwepend, mijnheer, en om te stelen daar met hun vieren, bij wijlen met hun zessen, daar aan hun microstaanders of aan hun twee drumstellen. Groot pluspunt van The Hu, ze hebben intussen een pak eigen songs, dé songs. De hele hardrock- en metalscene van Led Zeppelin, Metallica tot Sepultura is nu eenmaal ook tot bij die verre Mongoolse conservatoriumstudenten doorgedrongen en dat hoor je. Op intelligente en totaal Mongoolse wijze hebben die de metal- en rockstandaarden dan maar in een heel eigen, vernieuwend, aantrekkelijk jasje gestoken.
Helemaal voor wie er pap van lust. The Hu, een transcenderende mainstreamband gegarandeerd voor de vele miljoenen van oud tot jong. Maar je moet dan wel van The Hu’s hoge volumes houden, op aardbevingskracht. Anders wend je je nog maar verder tot die eveneens ijverige, totaal onbekende, helaas onderbetaalde groepjes uit de Mongoolse folktraditie. Maar daar weten ze dan op Radio Klara nóg iets meer van.

Intussen, niet vergeten, speelde de tent, van voren tot helemaal van achteren, evengoed zijn rol. Eén monumentaal, episch spektakel.

Setlist: Shihi Hutu – The Gereg – Shoog shoog – Esseesin Vasehina – Tatar Warrior – Upright Destined Mongol – Black Thunder – Through the Never – Yuve Yuve Yu – Wolf Totem – This Is Mongol

Liam Gallagher – Rock Werchter – vrijdag 30 juni – Main Stage – 21.20u. – ☆☆☆½

Als we het allemaal mogen geloven krijgen we met hoodie- en sambaballenman Liam Gallagher geheel volgens het RW-boekje Liam’s charisma, verhoogd met kwaliteitsvol nieuw materiaal, dat dan nog eens verhoogd met Oasis’ evergreens. Liam voegt er dan eeuwig bescheidenweg nog aan toe : “Noel mag dan wel al die supersongs hebben geschreven, de mensen willen ze mij horen zingen. Wonderwall, Supersonic. Ik klink goed, zie er cool uit, spreek recht uit het hart”… En inderdaad, Liam bewijst op de Werchter-wei alvast dat hij effectief tot de top van de live-artiesten behoort. Hij is een arrogante showman-bastard, is emotioneel, oogt losbandig én lollig, “are there any Oasis fans on the field?”, schurkt aan bij zijn publiek. Hij kleeft daarom op je netvlies van zodra hij er staat, zingt met al wat ie brengt, zelfs met zijn eigen beperktere oeuvre, nooit via het ene oor direct het andere uit. Want we zien dus toch onbewust altijd wel Oasis, ook al veren de duizenden met dan toch altijd een extra-dosis energie op bij ieder onvervalst klassiek geluid à la Champaign Supernova of zo, de topsongs van vóór, je weet wel, die break-up.

Ja, de Oasis-reünievertelsels, ze leven dezer tijden weer op en Liam verkondigde daarbij met de nodige emo dat het gewoon mooi ware voor zijn mama dat twee broers weer met elkaar praten, dat hun gezinnen elkaar nooit hebben gezien, dat zijn kinderen die van hem nooit hebben gezien en hij zijn kinderen nooit heeft gezien. Hoe geweldig zou ‘dat’ dan toch allemaal niet zijn…

Maar hoe dan ook, soit, intussen is hij – toegegeven – tegelijk voor de nieuwe generatie jongeren ergens met een aandoenlijke missie bezig, hen dan toch nog ergens de Oasis-erfenis in de nu best mogelijke versie doorgeven. Mag er dan inderdaad al eens wat Liam-solo-kaf tussen het koren verzeilen, het moment hier en nu op Werchter blijft daardoor toch memorabel. Al is het dan, zonder broertje Noel, ondanks een mooie zomeravond, toch weer nooit heel op supernovahoogte. Maar dus please, go on, Liam, keep on trying.

Setlist: Manchester City Champions Chant – Fuckin’ in the Bushes – Morning Glory – Rock ‘n’ Roll Star – Wall of Glass – Better Days – Why Me? Why Not? – C’mon You Know – Stand by Me – Roll It Over – Slide Away – More Power – Diamond in the Dark – The River – Once – Cigarettes & Alcohol – Wonderwall – Champagne Supernova

Wardruna -Rock Werchter – vrijdag 30 juni- Klub C- 23.10u. – ☆☆☆☆½

Wardruna, de ritueel bezwerend folk van deze Noorse Vikingen roept ontegensprekelijk The Hu op, die hier eerdere uren voordien hoge toppen scheerden. Dezelfde schitterende theatraliteit, tribaal hypnotiserende dansen, de authentieke voorouderlijke volksinstrumenten en eerbied voor de mythologie uit de oude wereld en vooral twee uitstekende zangers, Einar Selvik en Linda-Fay Hella, die toepasselijk in dezelfde sferen al hun medewerking verleenden aan de televisieserie ‘Vikings’. Hun universum is veel somberder gekaderd dan dat van The Hu, het gaat terug naar de verste, duisterste roots der Vikingen. Raadselachtige verlichting daarom op het podium, dierenhoorns sieren de microfoons, stemmen komen uit de diepten, seances, de zwaarste bassen van de ceremoniële lur-vikinghoorns overrompelen, het trommelen op dierenhuiden, de hypnotiserend reinigende chants uit vooral het laatste Wardruna-album Kvitravn volgen zich op. En op het einde spreekt Einar Klub C plechtig toe. Het is Wardruna niet om het escapisme te doen, men wil, nee, men moet alleen leren van de vergeten ideeën van het verleden om het heden te herontdekken.

Wardruna staat finaal voor prachtmuziek uit de zwartste diepten, het is tijdloos, groots in zijn oerenergie. Dit moet zowel de metallers – Einar was ooit drummer in black-metalgroep Gorgoroth – als de pure folkies compleet overweldigen. Een absolute klapper.

Setlist: Kvitravn – Solringen – Skugge – Grá – Tyr – Rotlaust tre fell – Fehu – Helvegen

City And Colour – Rock Werchter – zaterdag 1 juli – The Barn – 14.40u. – ☆☆☆

Dit is hoegenaamd niet de wilde post-hardcore van Alexisonfire, waar frontman Dallas Green nog steeds getrouw deel van uitmaakt. Neen dus, dit is hier sinds 18 jaar  zijn alter-egoband Dallas ‘the city’ Green ‘the colour’ goes de altrock van Bright Eyes of Bon Iver als je het wil. Het vijftal komt dan ook in de goed halfvolle The Barn de ingetogen, gelaagde rock van z’n nieuwe The Love Still Held Me Near voorstellen. Songs in immer gestaag opgebouwde beat, een en al gevoelige, rustgevende gitaarrifs. En wat kan ie vooral subliem en hartverscheurend Jasper Steverlinck-like zingen, die bebaarde bard. Een zanger die zingt over alles wat voor hem echt is, met een harmonieus spelende band die zijn hele hart en ziel toch maar weer in de al te korte set weten te stoppen. Voor een bewonderende The Barn werd City And Colour ineens heel wat minder onbekend.

Setlist: Meant to Be Thirst – The Love Still Held Me Near – Two Coins – Weightless – Underground – Fragile Bird – Sorrowing Man

blackwave. – Rock Werchter – zaterdag 1 juli – The Barn – 16.20u. – ☆☆☆☆½

Even herinneren: blackwave. Beloftevol Belgisch duo, met aan het roer Willem Ardui, zanger-producer, en rapper Jay Atohounen. We leerden ze kennen van BIG Dreams en Elusive uit hun debuutplaat ARE WE STILL DREAMING?, songs die hier te lande vlot de weg naar de radio vonden. Tuurlijk kenden ze sindsdien ook hun ups and downs, ze krabbelden er dapper overheen. Maar niet voor niks worden ze tegenwoordig, des te meer sedert al die singles van hun topalbum No Sleep In LA, tot de beste livebands van de Belgische hiphop gerekend. blackwave., band ook die het, door hun volstrekt open mind, zelfs tot in de professionele entourage van Beyoncé, Kanye ‘Ye’ West en J.Cole bracht en versierden ze daar ook niet een plaatsje op de soundtrack van de populaire PlayStation-game FIFA 23?
Het moest dus dubbeldik verfrissende ambiance worden daar, in de tot de nok gevulde The Barn, met dat perfect met mekaar interagerende koppel dat de crossover van hun r&b, soul, pop, funk, rock en hiphop zo onbelgisch stijlvol aan de wereld prijsgeeft. Waarlijk, het werd de grootse intocht van blackwave.

Er zijn al de L.A.-sfeerbeelden in de achtergrond, maar we tellen vooral de zevenkoppige begeleidingsband, zangers, blazers, alles Amerikaans erop en eraan. Met zo’n duizendvoudig handklappende massa samen zelfs meer impressionant dan de doorsnee L.A.-band met enige bekendheid. Ze krijgen – zeer zeker die fantastische soulblazers, de percussie of de gitaren – altijd probleemloos elk nodig solomoment. Terwijl Jay’s hiphopmitraillette almaar falsettend het volk ment. Onder Cracked Screen (Broken Dream) verdwijnt ie zelfs even de jumpend circulerende fanmeute in. Wat een uur, dol enthousiasme voor hen, nog maar eens.

“Surreel om hier in een bomvolle Barn te staan, echt, als jongere mijn eerste droom”, ontboezemt dan ook een geëmotioneerde Willem en ook hij krijgt declamerend de volop scanderende menigte mee. En ja, vallen ze elkaar dan maar ontroerd in de armen, het stampen en joelen wordt waarneembaar op de Richterschaal. Op verre na dus geen ‘broken dreams’ meer voor blackwave., het vergaat hen steeds loeiendharder. Een echte all men’s topband.

Setlist: Back on Track – Die in LA – good day – The Antidote – Whasgood?! – Flow – Bittersweet Baby – GoodEnough – Recluse – Perfume – Desire – BIG Dreams – Cracked Screen – Elusive – A-Okay – I Miss

Sigur Rós – Rock Werchter – zaterdag 1 juli – The Barn – 18.20u. – ☆☆☆☆½

Na vele groepsperikelen, waarvan de finesses je hier uiteraard bespaard mogen blijven, hebben de vrienden van de allersterkste Sigur Rós-opstelling elkaar dus weer gevonden. Na een eeuwigheid van tien jaar en dan ineens verrassend toch weer onder ons. Met Atta vooreerst, hun excellente nieuwe album. En nu ook met een hoogst gedenkwaardige Werchterpassage. Sigur Rós daar nu tussen vage lichtjes schijnend vanuit hun donkere spelonk. Wordt duidelijk dat het 41-koppig London Contemporary Orchestra, dat het jongste album zo intens bepaalde, niet met het IJslandse trio is meegereisd, hoe zou het. Niet getreurd, Sigur Rós blijft ook zo zijn eigen sombere, spaarzame zweverigheid en kracht debiteren in vele dramatische variaties van schoonheid en subtiliteit. Kjartan Sveinsson, de naar de Sigur Rós-stal teruggekeerde multi-instrumentalist, zorgt daar zeker voor, hij die de grootste successen van de band mee vormgaf, hij staat daar zeker onder de blauwgele schaduwen. Dit samen met de immer prachtig etherisch uitwaaierende falsetter Jonsi Birgisson.

Zelfs zonder het Orchestra is de set net zo georkestreerd als minimalistisch klassiek maar kan zijn. Even indrukwekkend met die zware orgeltonen à la de IJslandse classicus Jóhann Jóhannsson. Sigur Rós verzamelt  huiveringwekkende stiltes, aanzwellende dreiging, duizelingwekkende geluidsgolven als trage wervelwinden, ze creëren IJslandse melancholie, waarna alles ontroert en wel mogelijk uitkomt op introspectie.

Her en der doorbreken publieksherkenningskreten en ritmische handclaps dan toch eens de ceremoniële opbouw, wanneer weer een verbouwde Sigur Rós-evergreen opduikt. Maar Sigur Rós blijft door en door ingehouden spektakel, zonder plaats voor randgeneuzel, het liefst hult men zich haast in complete IJslandse ijlte, in betoverende duisternis. Het publiek stond erbij, gefascineerd, en het keek ernaar. Als vanouds, dit was weer prachtig.

Setlist: Glósóli – Svefn-g-englar – Ný batterí – Sæglópur – Festival – Kveikur – Ylur – Untitled #8 – Popplagið

Touché Amoré – Rock Werchter – zaterdag 1 juli – The Slope – 20.20u. – ☆☆☆

Vergis je niet, deze heel intense post-hardcore van Touché Amoré komt recht uit Los Angeles. Vertrokken zijn ze daar van Fugazi, maar intussen met wat snuifjes punk, rock en wat nog al aan crossover, gaan ze de richting Turnstile uit. Maar eerlijk, in deze korte The Slope-set, hoe genuanceerd kunnen de mannen dit hier dan wel uitspreiden? Het gezelschap onder leiding van brulboei-volksmenner Jeremy Bolm krijst al meer dan 15 jaar over het pad van de angst, de vervreemding en de dood, al is er nu ook wel eens licht aan het einde van de tunnel. De harde vocalen, het parlando op speed, het gekrijs, het gegrom, constant is het in de clash met razende, maar evengoed ook subtielere instrumentatie. Grote voldoening bij de band, zeer zeker, op een regendag als deze en desondanks de hoge opkomst van een schare onvermoeibaar springerige hardcorefans voor The Slope. Vanzelfsprekend, de moshpits vormen zich alras, zelfs crowdsurfing duikt weer op in Werchter. Voor de velen dus de korte ontlading, jawel, de heuse maar te vlugge belevenis.

Setlist: Flowers and You – Pathfinder – Come Heroine – Amends – Benediction – And Now It’s Happening in Mine – Uppers/Downers – Adieux – Method Act – Palm Dreams – Home Away From Here – Rapture – Reminders – Anyone/Anything – ~ – New Halloween – Feign – Limelight

The Murder Capital – Rock Werchter – zaterdag 1 juli – The Slope – 22.30u. – ☆☆☆☆½

Drummen vóór The Slope, voor de spannende adrenalineset van het vijftal Ierse post-punkers van The Murder Capital. The Slope, dé place to be there na de bedwelmende degustatie van hun beklijvend prachtalbum, het pijnlijke Gigi’s Recovery van begin dit jaar. The Murder Capital’s voorlopig eerste regelrechte hoogtepunt. Schorre frontman James McGovern heeft ook op dit uur nog bakken charisma te over, legt de hoogst mogelijke diepten in zijn constant tintelend halfzingend parlando, met die lijzige stembanden van hem, ergens tussen die van Iggy Pop en Scott Walker. Ijzingwekkend, razend is de instrumentatie van deze zo strak spelende band. Broeierig en vreemd zijn hun songs, maar zeker altijd zo melodieus en pakkend. Ook die andere band uit Ierland is hier heel dichtbij. Want ja, hier wordt fel geëxperimenteerd met verfijnde, bijna U2-gelijke gitaareffecten, daarnaast zijn er synths, samples en bliepjes voorhanden.

Dit is kortom een vastberaden explosieve bende rasmuzikanten die hier zomaar ostentatief boven het maaiveld van de wei van Werchter komen uit te rijzen. Wat een bravoure, wat een lef. Was daar al een schavotje met Fountaines D.C., Idles of Squid? Na deze sublieme live-act is The Murder Capital zeer zeker aan dit respectabele zootje toe te voegen. Eentje om te onthouden dus, de crowd vóór The Slope ligt murw in de touwen. Dit was zomaar even de indrukwekkenste nieuwlichter van deze zaterdagse Werchternacht, benepen in dat afgelegen uithoekje. En dju, ginds in de verre diepte van de Main ertegenover is Muse al bezig. Dààr horen die mannen dus te staan. Tot die volgende keer!

Setlist: More Is Less – Green & Blue – Return My Head – Only Good Things – A Thousand Lives – Gigi’s Recovery – Slowdance I – Slowdance II – For Everything – Crying – Feeling Fades – Ethel – Don’t Cling to Life

The Teskey Brothers – Rock Werchter – zondag 2 juli 2023 – The Barn – 13.00u. – ☆☆☆☆

Voor een perfecte versmelting van zo van die slepende slidegitarensoul, gedrenkt in zweterige sax en plechtig romantische trompetjes, met van die typisch Amerikaanse blues en classic rock, ja, daarvoor moet je vanaf nu, verrassend, want je kende ze nog niet, bij de Australische The Teskey Brothers zijn. Josh, zanger-gitarist-harmonicaspeler en broer-gitarist Sam Teskey leiden als volleerde Kings of Leon-broeders sierlijk de dans van hun zestal, zangeresjes incluis. Indrukwekkend, wat een rijke zoetgevooisde lichtrafelige soulstem heeft die Josh toch. in een aantal registers danst die voortdurend hartverscheurend op en neer. En authentiek klassieke bluesman Sam dan, wiens flitsende gitaarsolo’s bij wijlen de bluespannen van het Barn-dak afspelen.

Nu eens dromerig, dan weer de remmen los, hoe dan ook in eerste orde een kraakheldere soulset van een schitterende, warm melancholische band. Ze krijgen De Schuur met fraai a-capella zelfs stampend tot een heuglijk finaal samenzangmoment. De staande ovatie daarmee oververdiend. Ze hebben immers met hun energie een vol huis toch tot vol enthousiasme voor henzelf opgewerkt, hoe waarschijnlijk immers dat al die handenklappers er in essentie vooral voor een komende groep waren. Maar ja, altijd vriendelijke en flexibele jongens, die Amenra-fans. Werchter dag vier dus, uitstekend opengebroken.

Setlist: Oceans of Emotions – I Get Up – Rain – So Caught Up – I’m Leaving – Paint My Heart – What Will Be – Hold Me

Amenra – Rock Werchter – zondag 2 juli 2023 – The Barn – 14.25u. – ☆☆☆☆½

Hier dan eindelijk de hogepriesters van de Ritus van Ra, het illustere Amenra uit Kortrijk met hun bezwerend, oorverdovende schreeuwende, headbangende post-hardcore en doom. Goed voor vijftig minuten verpletterende, catharsistische verwerking van al je universeel lijden, je pijn en smarten uit heel je voorbije leven. Want Amenra, da’s hulp voor na tot bloedens toe verwond worden.

Op hun altaar, één flitsende variatie van meer dan vijftig huiveringwekkende tinten zwart en grijs. Verlaat die duisternis, ga mee naar het licht van hun introspectieve soundtrack! Weidse geluidsmuren zijn dat, vol trage, bezwerende plechtstatigheid, als uit nachtnevels opkomende dreigende drones die verdwijnen in Carmina Burana-klankborden, maar dan helemaal op zijn Amenra’s. Ontzettende broeierigheid in de tent, intussen zwevend als over zompige, verwoeste, troosteloze, door bommenkraters verslagen oorlogslandschappen. Amenra verplettert met zijn explosiviteit, het verzacht bij iedere louterende terugkeer.

En daarbinnen, als je het begrijpt, liggen de poëzielijnen van ontroerende schoonheid. Gezongen zelfs in het Nederlands zoals in De Medemens, geschreeuwd, in angstscreams, getormenteerd, badend in die krachtige grooves, één sacraal in verzen gedebiteerd postmetalrequiem, zo perfect gebracht door schitterende frontman Colin H. Van Eeckhout.
Amenra bewijst het ook hier, het zijn echte meesters in het creëren van atmosferisch evenwicht tussen sludge en doom, tussen luid en stiller. Binnen die klanktapijten laten ze uiteindelijk dan maar aan jou de ruimte voor de invulling van betekenissen.

En wat zijn ze hiermee groot geworden. Groots! Je ziet het in The Barn, ze spreken met hun duistere composities, met hun zuiverende, bevrijdende performances intussen al veel meer volk aan dan alleen die diehard metalfan. Amenra blijft niet voor doetjes, maar hoewel, toch, Amenra, da’s ook Sigur Rós. Maar dan wel in een heel ander, apart universum. Wereldtop, dat zijn ze!

Setlist: Boden – Plus près de toi – De Evenmens – Am Kreuz – A Solitary Reign – Diaken

Gabriels – Rock Werchter – zondag 2 juli 2023 – The Barn – 16.10u. – ☆☆☆☆½

Van contrast gesproken. Net na de zwart bezwerende trances van ons Amenra, volgt in The Barn zomaar de intrede van de beminnelijke Kerk van Gabriels. Wat een razendsnelle klim naar de hemel heeft die gospel- en soulster niet gemaakt. Gabriels, a.k.a. de leadzanger Jacok Lusk. Loftuitingen alom kreeg hij, prijzen en fanmail van de grootste zijner collega’s. Jacob, dan ook een absoluut imposante verschijning die daar in zijn predikanterige 5xl-kazuifel onmiddellijk het hele podium vult, begiftigd is dan nog met die uitzonderlijk perfecte soulstem van hem, een hoogsnijdende Anohni, maar die dus werkelijk alles aankan, getuige zijn Private Dancer-vertolking dus tot en met dolle Tina Turner. Het verkondigen van liefde voor je hart kan hij ook zo goed en innemend. Geheel volgens de katholieke ritus brengt hij je daar in de tent als een lief zalvende priest met je buurman/buurvrouw tot broederschap.

Jacob grossiert intussen in al zijn hits en overbekende covers. Als uniek performende crooner en showman kent hij in zijn segment zijn gelijke niet. Samen met zijn modelband laat hij je grooven tot je helemaal dankbaar en bekeerd alles uit zijn reikende hand eet. Isn’t that’s the real gospel? Het was dus weer eens volop stampen en joelen in The Barn. Met een Jacob Lusk die er zelf en terstond zijn grote liefde voor dit België mee voelde groeien. Een enig optreden!

Setlist : To the Moon and Back – Angels & Queens – Blame -Glory – Taboo – Love and Hate in a Different Time – Private Dancer – Back to Life (However Do You Want Me) – One and Only

Pushifer – Rock Werchter – zondag 2 juli 2023 – The Barn – 17.55u. – ☆☆☆½

Binnen drie muzikale projecten, superband TOOL, transcenderend My Perfect Circle en het freaky Pushifer, één gemene deler: een normaal altijd van de front weg opererende frontman James Maynard Keenan. Maar niet deze keer hier bij Pushifer, waar hij samen met vreemdsoortige aliens Carina Round en Mat Mitchell, plotseling een heel theatraal en surreëel rockspektakel blijkt op te zetten, onderwijl als gezonnebrilde ‘men in black’ het podium afstruinend, de professioneel opererende band TOOL-gewijs veilig in de donkere achtergrond posterend. Puscifer is dat onderbewustzijnsproject van Maynard James Keenan waar hij als eeuwige smartphone-hater hier via zijn alter-ego agent Dick Merkin in dit bijna op de lachspierend werkend pièce de théatre uitlegt dat burgers betrapt op telefoongebruik voortaan zullen worden opgejaagd en finaal in spam zullen worden getransformeerd. Achterliggende wijze boodschap ongetwijfeld: onthou gewoon maar weer je herinneringen, je zal weer meer rechtstreeks met de ander in contact komen. Allemaal dus in een doldwaas stuk, maar sterk. The Barn wordt meteen ook getrakteerd op TOOL-waardige sublieme visuals en dito lichtshow. Ja, maar dan nu ook de soundtrack nog. Maynard James ‘rewirede’ onlangs met een aantal goeie vrienden, waaronder Trent Reznor van NIN, zijn hele succesvolle Existentional Reckoning-album en daarvan zit er hier heel wat stevig in de set. Zelf croont ie erbij als een echte Frankie Goes To Hollywood en ook al z’n zangharmonieën met Carina Round, zelf bij wijlen een heuse operadiva, zijn puntgaaf. En dan ineens, net zo abrupt als ze er waren, de tent beduusd achtergelaten, weg weer was Pushifer. Visionaire parabel gelanceerd, mission accomplished.

Setlist: Fake Affront – Postulous – UPGrade – The Underwhelming – Horizons – Momma Sed – Bullet Train to Iowa – Flippant – Conditions of My Parole – The Remedy

Rosalía – Rock Werchter – zondag 2 juli 2023 – The Barn – 21.55u. – ☆☆☆☆½

De tweede passage van Rosalía in Werchter is een feit én een gebeurtenis. De al lang wachtende Barn is er tjokvol voor volgelopen. Vele duizenden tieners, die volop aan het gillen slaan als ze jumpend en twerkend binnenparadeert, voortdurend in vele variaties omgeven door de choreografie van het rond haar opverend dansersgezelschap. Pure sensualiteit omhult de Catalaanse Rosalía. Wellustige schoonheid etaleert ze als een zich wild in bochten wervelende kat. Heel haar beauty zit – gelukkig maar! – nog veel meer in haar stemgeluid en in haar van fantastische grooves en ritmes voorziene songs. Van oorsprong wereldmuziek en Latin Music, flamenco waar ze al zo zielsveel van hield. Ze heeft dat allemaal grondig aangepakt, van wat stoffige lagen ontdaan en creatief en vernuftig met een schare nieuwigheden van vandaag in andere contexten gezet. Ze heeft vooral die magnifieke, warme sopraan van het zuiden waarmee ze zich ineens haast provocerend, met wapperende manen, in een verblindende pop queen kan transformeren, in een vurig stampende Spaanse furie uit het zuiden.

Wat ze doet is een amalgaam van stijlen met elkaar vermengen, verbinden in haar haast duivelse experimenten, en ja, daar gaat The Barn overrompeld voor overstag. Want, verbluffend haar grote beats, hiphop, mengelmoes aan geluidjes, samples, autotune, invloeden uit reggaeton, r&b, jazz, flamenco, zuiderse smartlap, smaken en ritmes van Puerto Rico, Afrika, die talrijke dansvloermeezingers, ze komen vooral vanuit uit haar feestelijke spektakelplaat MOTOMAMI recht de set in.

Rosalía belicht evengoed haar emotionele fragiliteit, weemoedig alleen aan de piano, in bitterzoete love songs. Of in Genis dat ontroerend uitmondt in de tussenkomst van haar eigen oma over de waarde van familie.

Met de mainstreampop die zij hier etaleert geeft ze veel zogenaamde popvernieuwers regelrecht een geweldig schot voor de boeg. Met wat een perfecte show! Het is een Rosalía die de norm verzet met haar kruisbestuivingen van geluiden uit alle uithoeken van de wereld, het perfecte huwelijk tussen pop Engelse en Spaanse stijl.

Rosalía bevestigt in Werchter. Ze schiet finaal als een komeet nog verder dan vele anderen uit het pak anno 2023.

“Muchas gracias, you are all so beautiful!” was Rosalía’s besluit al vroeg in de set. En inderdaad, Rosalía, de perplexe Barn, die intussen heel je repertoire meescandeert, lag gewoon oorverdovend aan je voeten. Het waardig alternatief voor Stromae was dus toch al aanwezig.

Setlist: SAOKO – BIZCOCHITO – LA FAMA – CAP.IV DISPUTA: De aquí no sales / BULERÍAS – LA NOCHE DE ANOCHE – Linda – DIABLO – DESPECHÁ – LLYLM – Blinding Lights – HENTAI – CANDY – MOTOMAMI – LA COMBI VERSACE – Con altura – BESO – VAMPIROS – Héroe – CAP.I AUGURIO: Malamente – CHICKEN TERIYAKI – CUUUUuuuuuute

 

Arctic Monkeys – Rock Werchter – zondag 2 juli 2023 – Main Stage – 23.25u. – ☆☆☆☆½

Waardige afsluiters voor een festival voor de duizenden als RW, je vindt ze niet zomaar. En zie, de finale headliner 2023 heeft zojuist afgetrapt. Arctic Monkeys, ooit beste indierockers van hun generatie, bewijzen hier zelfverzekerd waarom ze nog steeds op dat hoogste schavotje thuishoren. Want zie nu die massa, de Arctic’s blijven warempel duidelijk ook nog nieuwe jongerenmassa’s aanspreken. Alex Turner vooral, omdat die al meer dan twee decennia via een zo bochtenrijk parcours dan toch maar sterke singer-songwriter is gebleven. Vandaag is hij gelukkig ook weer helemaal goed bij stem. Met de jaren is zijn sound er alleen maar weelderiger en jazzier op geworden en op het podium ziet hij er tegenwoordig als een perfect seventiesrock-croonende Bryan Ferry uit. Toch regent het vandaag het meest voor iedereen herkenbare tijdloze hits in de set. Hadden de Arctic Monkeys via de levensgrote ronde spiegel in het midden van het podium daar misschien goed zicht op hun eigen DNA? In alle geval, de Monkeys van toen, met hun nog wilde haren, scheurende gitaren en altijd moshpitgenerende intensiteit wisselden vakkundig gedoseerd af met de rijpere band van nu met het meer trage, bedachtzamer materiaal van onder meer het laatste album The Car. Alles samen toch steeds weer voortgaande variaties op een en hetzelfde Arctic Monkeys. Een gesmeerde virtuoze supergroep die verder zijn weg vindt en van al de markten van toen en nu weer thuis blijft komen. Flegmatiek in het midden hun eeuwige superster Alex Turner vol natuurlijke flair. Een band daardoor op vandaag nog altijd magisch en ook op de nachtelijke wei in bovenbeste doen. Daarmee fraai doek over Werchter 2023. Ook dit RW-slotoptreden gaat de annalen in als gedenkwaardig.

Setlist: Sculptures of Anything Goes – Brianstorm – Snap Out of It – Don’t Sit Down ‘Cause I’ve Moved Your Chair – Crying Lightning – The View From the Afternoon – Cornerstone – Why’d You Only Call Me When You’re High? – Arabella – Four Out of Five – Do Me a Favour- Pretty Visitors – Fluorescent Adolescent – Perfect Sense – Do I Wanna Know? – There’d Better Be a Mirrorball – 505 – Body Paint – I Wanna Be Yours – I Bet You Look Good on the Dancefloor – R U Mine – With A Little Help From My Friends

Naschrift – Rock Werchter – maandag 3 juli 2023

Zo, ‘t was weer een muzikale topeditie daar op Rock Werchter 2023. Heb dus heel veel helemaal volledig proberen te zien, zoals het hoort. Moest je daar, zoals al gezegd, dan meestal wel heel vernuftig voor aan ‘t werk. Stond je anders, op dat (al te) strenge Werchter, gegarandeerd voor dat vervloekte ‘rood kruis’, No pasaran!’ Heb dus – doodjammer – ook teveel steengoede acts maar voor een stuk kunnen zien passeren en daar mag je dan ook niets over gaan schrijven. In tegenstelling tot vroeger deed ik het nu altijd ook volgens het systeem ‘à la minute’ in plaats van nachtelijk achteraf. Scheelde om achteraf toch ook nog iets ander ‘sfeerpakkends’ te kunnen pakken op Werchter en aangelanden, samen met ‘broeren’, die er – leuk! – ook weer bij kon zijn deze editie.

Tot slot – ‘kill your darlings’! – enkel nog mijn (totaal eigenzinnige) top 5 voor dit jaar. We see you next year!

1. Wardruna
2. Iggy Pop
3. Rosalía
4. Gabriels
5. The Murder Capital