Het onbegrepen Batdance meesterwerk van Prince schuurt erg tegen zijn 1999 plaat en de Let’s Go Crazy single aan. De wereld staat in brand en we dansen net zolang door totdat we erbij neervallen. Dat Prince een persoonlijke held van Stef Kamil Carlens is, is algemeen bekend. Voor zijn nieuwste Be Who You Wanna Be album leent hij The Future van de Batdance soundtrack en maakt er een bruisend retro synthfunk feestje van. De voormalige dEUS bassist is een veelzijdige kameleon die zichzelf continu blijft vernieuwen en telkens weer een ander te gek vintage jasje aantrekt. Die kenmerkende gekte is nog steeds aanwezig, maar in het gezelschap van diva’s Nel Ponsaers en Rahmat Emonds worden zijn gedrag iets getemperd.

Onderschat die twee dames niet. Rahmat Emonds is amper aan de PXL-Music muziekschool in Hasselt afgestudeerd als Stef Kamil Carlens haar inlijft. Nel Ponsaers is een ander verhaal, deze geweldige instrumentalist moet het bij folkpop gezelschap The Golden Glows puur van haar stemkwaliteiten hebben en brengt eind vorig jaar onder haar Alderson alter ego de duister broeierige jazzy Erinyes triphop plaat uit en is al een aantal jaren onder de vleugels van Stef Kamil actief. Live treedt dit drietal al een tijdje op om de songs te promoten. Walk On Red, Stop On Green wordt een half jaar geleden al bij het VPRO programma On Stage gespeeld.

Uiteraard leveren in de begeleidingsband The Swoon zijn voormalige Zita Swoon maatje en jazzbasist Mirko Banovic, drummer Maarten Moesen, gitarist Jonas Meersmans en saxofonist Alban Sarens de nodige bijdrages af, live gaat de aandacht echter wel naar het geweldig op elkaar ingespeelde drietal uit. De liefde voor Prince hangt als een spirituele meester boven de Be Who You Wanna Be plaat en in Walk On Red, Stop On Green haalt hij tevens Wendy and Lisa aan. Niet vreemd trouwens dat ik die vergelijking met het drietal Rahmat Emonds, Nel Ponsaers en architect Stef Kamil Carlens zelf ook al opgemerkt had. Sterspelers die de voorzet afleveren die Stef Kamil Carlens slechts nog moet inkoppen.

Be Who You Wanna Be is letterlijk een trip down memory lane. Stef Kamil is een kind uit de jaren tachtig, en de primaire muzikale ontwikkeling komt veelal tussen je twaalfde jaar tot aan je eenentwintigste jaar tot bloei. Duidelijk dus dat die invloeden als een rode draad door de plaat heen lopen. Was voorganger Making Sense of ∞ nog een licht grimmige zelfreflecterende plaat waarop Stef Kamil Carlens vooral met zichzelf in een conflict lag, op Be Who You Wanna Be overheerst het speelgenot. Zeker toegankelijker en daar is misschien juist nu wel de meeste behoefte aan. Die kritische kanttekening plaatste Prince al eerder met zijn The Future uitvoering. Stef Kamil Carlens gebruikt de track vooral om hoopvol naar de toekomst te kijken.

The Future dus, lekker spacey met hier en daar wat schemerige donkere eighties Roxy Music verwijzingen. De new wave uitspattingen van het blaaswerk van Alban Sarens sluiten hier perfect bij aan. Ligt de toekomst van de funk in de handen van Stef Kamil Carlens? Dat is misschien iets te voorbarig, hij laat in ieder geval zijn hart spreken. En dat voelt goed. En dat sensuele achtergrondgehijg, hoort daar gewoon bij; ik heb er in ieder geval geen moeite mee. De vocalist leent het met kopstem gezongen voorgedragen Suspicion liefdesdrama van Dez Mona en brengt er de nodige warmte in. Iedereen die ooit in de liefde bedrogen is, haalt hier zijn of haar verhaal uit. Nu gebruikt Stef Kamil die woorden voor zijn eigen verslaglegging.

Na de twee openende covers bevat Be Who You Wanna Be verder een vijftal door Stef Kamil geschreven composities. In Love Me Like a Prayer sijpelt de zachtheid van Mark Knopfler van Dire Straits en Pink Floyds David Gilmour door, met het grote verschil dat de Belg toch wel een prettiger stemgeluid heeft. Zelfs de symfonische gitaaruitbarstingen, het subtiel toetsenwerk en het berustend koortje doen denken aan de door Gilmour geleide Pink Floyd. Het heeft dezelfde kracht als de eerste nummers, de schreeuwerige gospeluithaal op het einde maakt het grote verschil. Heerlijk hoe die emoties hier ongecontroleerd tekeer gaan.

Take A Little Time, eventjes een stapje terug doen. In deze haastige maatschappij neemt niemand meer de tijd om naar elkaar te luisteren, elkaar beter te leren kennen. Investeren en vervolgens de vruchten plukken. Stef Kamil neemt die tijd dus wel, iets wat je van zijn volgende aanhang ook terug hoort. Juist die geïnteresseerde houding maakt van hem een geliefd gevoelsmens. En misschien is Take A Little Time vooral een klein kort bedankje voor zijn fans, zo voelt dit intieme liefdesliedje in ieder geval aan.

Het hoogtepunt blijft echter de Walk On Red, Stop On Green avondwandeling door Antwerpen. Anoniem genietend van het nachtleven, in zijn koptelefoon klinken de beats van Prince door. Walk On Red, Stop On Green is een eerbetoon aan de muzikale helden, met daarin die kenmerkende baspartijen van Stef Kamil die hij hier door Mirko Banovic laat uitspelen. Lekker eigenzinnig, maar niet meer zo gedurfd als in zijn ruige jaren.

C’est Comment Qu’on Freine is vooral bekend in de Alain Bashung uitvoering. Vanwege het minder beheersen van de Franse taal missen wij hier in Nederland de seksuele ondertoon, terwijl men er in België met rode oortjes naar luistert. Gelukkig wordt het nergens te plat en dubbelzinnig. Stef Kamil maakt er een psychedelische new wave discostamper van en dringt de oorspronkelijke synthpop sound naar de achtergrond. In het met bliepjes opgesierde Alone & Attracted is een verdwaalde viool hoorbaar. We naderen het einde van de jaren tachtig en grijpen ons aan de hypnotiserende soulfunk gospel gekte van de Britse second summer of love vast, waar ravers zich onder het genot van pilletjes volledig uitleefden. Ook dit tijdperk is een deel van de jeugd van Stef Kamil, dat hem mede gevormd heeft.

Het realistische lawaaierige So Much Love sluit Be Who You Wanna Be af. De gezonde maniakale gekte waar Stef Kamil om bekend staat krijgt gezelschap van een duistere medepassagier. De wereld draait door en die ommezwaai zorgt ervoor dat de liefde in de verdrukking raakt. Geen vredelievend eindoordeel, maar juist de frustraties die sterk de overhand hebben. De vocalist zoekt het in de laagtes en laat de overstuurde alarmerende sirenezang van Nel Ponsaers en Rahmat Emonds het verder uitluiden. Be Who You Wanna Be is de beste plaat die Stef Kamil Carlens op dit moment kan maken. Het karakteriseert zijn eigenzinnigheid, muzikale kennis en speeltalent in een negental voortreffelijke albumtracks.