Aziza Brahim
Mawja
Aziza Brahim is een uit de Westerse Sahara afkomstige zangeres en muzikante. Met haar volk de Saharawi groeide ze op in Algerije, omdat conflicten met Marokko de bewoners verdrong. Aan een draagbaar radiootje gekluisterd, snoof ze vervolgens allerlei invloeden op. Britse punkband The Clash was daarbij erg van invloed op die muzikale ontwikkeling, zo zegt ze zelf. Vandaar dat de in Hassaniya dialect (Arabisch) gezongen tracks niet enkel aanvoelen als traditionele volksmuziek, maar vooral ook doorspekt zijn met momentjes van herkenning voor de ‘ongetrainde’ luisteraar.
Tussen het uitkomen van haar vorige album en dit nieuw werkstuk Mawja is veel gebeurd. Door COVID waren haar tournee plannen afgelast, de sanning met Marokko laaiden weer op en dan overleed ook nog haar oma, wie ene belangrijke vrouw voor de familie was alsook veel van invloed op de hele Saharawi cultuur. Niets is minder waar, het resulteert in een broerig zomeralbum waar vooral woestijnblues domineert.Je hoort de hitte als het waren en door het nauw in elkaar verstrengelde gitaarwerk en de kracht van herhaling is ook de invloed van bluesgrootheid Junior Kimbrough niet ver weg.
Maar opener Bein Trab U Lihjar begint na een acappela stukje zo ritmisch en gedreven dat het invallen van een dikke house-beat niet missplaatst zou zijn. Dansbaar ja! In de twee daaropvolgende tracks is de de invloed van basgitaar zo loom en prominent dat de dubmuziek niet ver weg is, wat samen met de bluesgitaar zorgt voor een extra klamme sfeer. Als die blues dan wat donkerder elektrisch klinkt op Metal, Madera, horen we een boogie waar John Lee Hooker trots op zou zijn geweest. Een speciale vermelding is er voor afsluiter Fuadi waar de klanken van Ney fluit toch eventjes voor een verrassingseffect zorgen.
Diep geworteld in traditie, familie, politiek en mythologie laat Aziza Brahim een album vol broeierige woestijnblues horen. Gezien de bezongen onderwerpen is het wonderlijk dat Mawja zo opgewekt en dansbaar klinkt. Meer als een viering van het leven. De tracks zijn geinjecteerd met invloeden uit dub/reggae, funk, psychedelica en zelfs een vleug Spaanse flamenco komt nog even voorbij. Gelukkig maar, want op de meer rect-toe-rechtaan volksblues ligt eenvormigheid een beetje op de loer die nu vakkundig wordt vermeden. Mooi!