Opzij, hier MOTOMAMI van Rosalía! Net als bij geestesgenoten, neem Charli XCX of Self Esteem, kan je er tegenwoordig gewoon niet meer omheen, pure sensualiteit omhult nu ook de Catalaanse Rosalía. Kijk zo maar eens sluiks naar die luchtige plaatcover van haar nieuwe, waar het vrij en vrolijk etaleren van de eigen blote female body als statement nu toch mooi opgeld maakt. Grappig, want Rosalía doet tegelijk alleen maar kunstzinnig die beroemde pose van ‘De geboorte van Venus’ van Botticelli na, alhoewel, voor bepaalde markten, misschien wel wat zedig bijgewerkt met pen, stift en graffiti.

Wellustige schoonheid hoe dan ook van een zich wild in bochten wervelende kat en die beauty zit – gelukkig maar! – nog veel meer in haar stemgeluid en in haar van fantastische grooves en ritmes voorziene songs. Rosalía was al icoon en dan komt met deze derde nog een veel grotere donderslag. Zo maar eventjes, resoluut, heeft ze traditionele wereldmuziek en Latin Music, waar ze al zo zielsveel van hield, aangepakt, van wat stoffige lagen ontdaan, creatief en vernuftig met een schare nieuwigheden van vandaag in een andere context gezet. En daarmee schiet ze zich dan finaal als een komeet nog verder dan het andere pak popvernieuwers anno 2022.

Rosalía beschikt daarvoor dus over die magnifieke, warme sopraan van het zuiden waarmee ze zich ineens haast provocerend in verblindende popqueen kan transformeren. Zo te horen kan ze ook werkelijk alles aan. Hoor zo maar even vóór de autotune, naar die hoogst onweerstaanbare flamencofantasie Bulerías, prachtstaaltje van vurig stampende Spaanse furie uit het zuiden. Maar wat al hemels doet ze er verder mee! Een amalgaam van stijlen vermengt ze, verbindt ze in haar haast duivelse experimenten, en ja, je gaat er overrompeld voor overstag. Grote beats, hiphop, mengelmoes aan geluidjes, invloeden uit reggaeton, r&b, jazz, flamenco, zuiderse smartlap. Het ligt op deze feestelijke spektakelplaat allemaal op de taart!

Maar toch is ook emotionele fragiliteit daar. In MOTOMAMI maken we eigenlijk kennis met de constructie van het zelfportret Rosalía nieuwe stijl, wedergeboorte van de Venus van de hoes, metamorfose van een zangeres. Conceptplaat kortom over hoe je als vrouw, geheel selfmade, bouwt aan jezelf.
De plaat valt open in twee delen als twee zijden van een medaille. Het agressievere deel ‘Moto’ en het meer natuurverbonden deel ‘Mami’. ‘Motomami’, samengevoegd levert haar de energie en de way of life om zich goed te voelen in de wereld.
In het smachtend openende Saoko zitten smaken en ritmes van Puerto Rico, Afrika, Latin urban, jazz, reggaeton en elektro. Inhoudelijk is het opgesmukt met variaties op de symboliek van de vlinder, want deze song viert het feest van de verandering. Denk dus straks toch maar niet dat je Rosalía kent, want dan transformeert ze opnieuw: “Me contradigo, yo me transformo”. Sublieme entrée!
Bitterzoete lovesong Candy dan, over een niet pakkende liefde en de pijn die een en ander veroorzaakt, die begint met walmend orgeltje, slepend, klagend en tovert zich dan, weer met autotune en een sample van Burial, om in een onontwarbare verblindende mélange van Portoricaanse reggaeton.
De smartlapperige emotie van La Fama brengt ze samen in haar duet over roem en bekendheid als waardeloze minnaars. Ze doet het spaanscroonend met The Weeknd, ja, fijne vrienden heeft ze ook al. Weer een hoogtepunt én verslavend tot en met.

Ja, en dan dat zegevierende hooglied Hentai, met Pharrell Williams-bijdrage. Het baadt in de weemoedige piano van de nostalgische jaren veertig-hollywoodprent. De lyrics schurken sensueel aan bij de pornografische Japanse strip, suggestief versus expliciet en, hoho, Rosalía kirrend ode afsteken voor haar vriendje’s pistool, tot en met diens diamantje op het puntje van de loop. Schitterende hybride song die, op het flitsend mitraillerende eind, een wel heel flashy jasje krijgt aangemeten. Evenzo de jumpende reggaetonsingle Chicken Teriyaki, met wulpse twerkvideo, nu gebaseerd op schattige Japanse kawaii-esthetiek. Bizcochito of hoe zelfs miniatuurtjes zich extreem springerig opwerken tot dansvloermeezinger. Het treurende slaapliedje G3 N15 is heimwee vanaf Rosalía’s verre oorden, gericht aan neefje ‘Genis’, het mondt ontroerend uit in een tussenkomst van Rosalía’s eigen oma over de waarde van familie. Het betoverende mini-Motomami, één minuutlang verend beatbrugje in een wirwar van stuiterend koeterwaals.

Diablo dan, zwoele mix van klassieke wereldmuziek, reggaeton, vervreemdende experimentele synthpop en de zang en keyboards van James Blake. Delirio de Grandeza, bijna een in nachtnevels gedompelde Buena Vista-hit, maar hier grandioos gemixt met die rapsamples. Het spetterende Cuuuuuuuute dan. Vietnamees TikTokkertje Soytiet schattig meetellend in de intro, blijft de song even hangen en kaatst Rosalía, met weer dat vlinderbeeld, dan toch over en weer als een losgeslagen springbal. Een huilerige Rosalía daarop in Como un G, nostalgische liefdesgedachten in haar langzaamst schuivende ballad. Abcdefg , Rosalía en de introductie van haar eigen woorden-alfabet. La Combi Versace, nogmaals fraaie reggaeton, nu met rapper Tokisha.

In Sakura gaat Rosalía nog een laatste keer helemaal voluit. Tussen opgenomen live-geluiden, kijkt haar tachtigjarige zelf lacherig terug op de vergankelijkheid van haar vroegere succes. Als sakura, kersenbloesems, zo prachtig was alles, maar ook o zo vluchtig, net als zovele mooie momenten van het leven…

Waar Rosalía’s plaat ging over persoonlijke transformatie als popster, oogt na haar doortocht zeker ook de popmuziek niet meer als voorheen. Ineens krijgt met een dergelijke experimentplaat de mainstreampop regelrecht een geweldig schot voor de boeg. Want deze Rosalía verzet de norm. Kruisbestuivingen van geluiden uit alle uithoeken van de wereld, het bestond al, maar nergens klikte de verbinding zo als hier! Zagen we laatst ook een Stromae iets in die richting doen met Multitudes. Rosalía arrangeert met haar fantasierijk klankenpalet het perfecte huwelijk tussen pop engelse en spaanse stijl. Binnen de spaanstalige pop versmelt dan ook nog eens het Europese en het Latijns-Amerikaanse vuur.
Tot spijt van de purist die ‘t benijdt : Rosalía, straks ligt de wereld aan haar voeten (lees: naaldhakken).