“We houden van viby music.
We houden van blauw en roze.
We maken muziek die je verbeelding voedt.
Vredig, rustgevend, snel, rijk.”

Ver van de mainstream zweeft daarmee, ergens in een universum sereen tussen psychedelische progrock en jazz: SUWI uit Gent, met hun derde album. Een bekwaam trio met leden van Nordmann, Kosmo Sound en Robbing Millions wiens zo te horen intuïtief ontwikkelende melodieën onmiddellijk aandacht weten te trekken. Intimiteit en fijnbesnaarde, ongekunstelde eenvoud, dat roepen ze op en dat is al zo vanaf die lieflijke viby gitaarintro, de opener Rob.

Het daaropvolgende Who Are You sommeert het hen evenwel onverbiddellijk. Wie zijn jullie? Met dit ijle Who Are You zijn ze alvast niet de rockers van The Who. Wel een trio met gitaren, in een ingetogen song met een schitterende groove. De barre vraag rijst meermaals op als vanuit een kille kelder. Het antwoord dan weer volgt in lyrics die als op de wolk van Thom Yorke’s falsetto hoog de lucht ingaan. Een song ook ‘met een Casio’, zegden ze ergens. Is dat dan misschien het hondje van de cover, dat op het einde, jawel, het liedje helemaal uitblaft.
Volgt de hijgende slow I’d Rather Go Brian. Neen, inderdaad niet ‘Rather Blind’. Tien slome minuten voorthikkende gitaartranscendentie, schatplichtig aan het aangename klankenpalet van Gilmour en Dans Dans.

Dit Playing For Oscar, het lijkt één lange spontane live-sessie wel. Tegelijk soms ook vanuit een wereldje dat verwarrend klinkt en luidruchtig. Met voortstuwende ritmes, een en al expressiviteit, kracht, sensitieve dynamiek en energie. Fraai voorbeeldje, het bonte, bijna psychedelische Sterven, dat met zijn gedempte Khruangbin-sound en zijn toegenepen luchtige ‘Gibb-brothers singing jazz’-vocals dus alleen maar een heel klein beetje opklinkt als ‘sterven’.

Heerlijk toch, die warme bijna funky aangeslagen meanderingen van Vieze Frans. Andermaal krioelen de Hendrix-vingers van Vandenabeele zich prominent in de aandacht. Een creatief en sfeervol, geestverruimend miniatuurtje opgesmukt met abstracte achtergrondzang en een ritmesectie en bas die zich in de sfeerzetting evenmin onbetuigd laten.

In het door SUWI opgetrokken samenspel ervaar je song na song die onweerstaanbaar mooi golvende groove, hun aparte levendige sound die nu eens vol decibels zit en dan weer juist niet. De muzikale bouwwerkjes van SUWI op dit Playing For Oscar – tot de kortste toe, neem het hyperkinetische Stress Beat – , al die beats, die riffs, wat zijn ze ongrijpbaar gevoelig en mysterieus, zo sierlijk gevuld met ruimte en magie.

‘We maken muziek die je verbeelding voedt’… Laat daarom Our Dog in zijn uitgesponnen psychedelica dan maar het verre neefje wel lijken van It’s A Beautiful Day’s Bombay’s Calling. Een nieuwe sterke improvisatie ervan, zoiets, net zoals ook een geniaal Deep Purple er zich ooit door liet inspireren.

Het avontuurlijke Backstreet tenslotte is afsluiten met een bijna negen minuten proggy chillend hoogtepunt. Tuurlijk geen Backstreet Boys, wel zalig lang experiment, doorheen de ruimte zeilen en met hemelse belletjes en Vandenabeele’s hoogetherische zang op alles meedrijven, ook overheen de momenten van lichte chaos.

Dit SUWI, het is basic rustig en onbekommerd improviseren. Daarbovenop met zo’n natuurlijke en vloeiende communicatie tussen de bandleden dat je als vanzelf in hun flow meeopgaat. SUWI werpt met filmisch ruimtelijke jazz nieuw licht op betovering. Niet voor niets zien we hen straks opduiken op Gent Jazz, deze zomer. Met hun derde, een sterke jazzrock-chillplaat.

Line-up:
Cyriel Vandenabeele: gitaar en zang
Mattias Geernaert: bas
Elias Devoldere: drums en zang