Ik heb al verschillende concerten in de grote zaal van Luxor Live te Arnhem mogen beleven, maar had nog nooit eerder de knusse kleine zaal boven bezocht. Deze plek ademt in alles de sfeer van een knusse huiskamer. Het is jammer dat het Christian Kjellvander niet lukt om genoeg bezoekers op de been te krijgen om de grote zaal te vullen. Anderzijds ervaar je daar niet de intimiteit die het kleinschalige optreden wel oproept. Laten we stellen dat ik getuige ben van een indrukwekkende avond, welke iets van de Der Himmel über Berlin tragiek wegheeft waarbij Nick Cave het aanwezige publiek betovert. De boomlange magere Christian Kjellvander straalt ook die magie uit, en zijn filmische lang uitgerekte nummers komen hier gewoon het beste tot zijn recht.

Het is echter de nuchtere Brabander Niels Duffhuës die met zijn in een bunker geschreven Warlock Enemy songs de avond opent. Bij deze muziek is het echter belangrijk dat je van de achtergrond op de hoogte bent. Dan doorzie je de humor van Doorbell, waarbij iemand de deuren langs gaat om onwetende mensen geld af te troggelen, dan begrijp je de eeuwige koortsige Hunter jacht en de innerlijke strijd van de singer-songwriter. Zijn opkomst is wat ongemakkelijk, nog voordat Niels Duffhuës zich op het podium settelt draait men de muziek al weg, waardoor hij amper voorbereidingstijd heeft. Door het veelvoudig gebruik van echo’s en effecten mis je de draagkracht waarmee hij zich zo sterk op Warlock Enemy neerzet. Het is hoe dan ook aan de ene kant een ondankbare taak om als voorprogramma het publiek op te warmen, zeker als verschillende aanwezigen nog in gesprek met elkaar zijn. Je laat je in een half uur tijd van je beste kant zien, en de droge grappen over de ene nieuwe plaat en de oude vorige plaat worden niet helemaal opgepakt. Het nodigt in ieder geval wel uit om Niels Duffhuës ooit nog in een andere setting te ervaren, waar hij als hoofdsmaakmaker van de avond geprogrammeerd staat.

Christian Kjellvander pakt de zaal al direct met zijn jammerende donkere klaagzang van Western Hemisphere in. Laagje na laagje bouwt hij de opener van het vorig jaar verschenen Hold Your Love Still op. Subtiliteit is het codewoord, waarbij bassist Ruben Engzell voor die kleine extra’s zorgt, belletjes op de achtergrond laat glinsteren en met kleine toevoegingen de warmte meer glans geeft. Warmte welke door twee aanwezige kandelaars gesymboliseerd wordt, en dezelfde warmte welke vanwege brandvoorschriften al snel gedoofd nietszeggend het door Pelle Anderssong gespeelde orgel zwijgzaam opsieren. Toch is het vooral het samenspel tussen de gitarist Christian Kjellvander en drummer Svante Sjöblom dat de meeste indruk maakt. Deze geroutineerde muzikant is vooral als gitarist bekend, maar ontstijgt zichzelf in zijn zeer geschoolde complexe slachtveld, waarmee hij Christian Kjellvander ophitst en ver boven zichzelf laat uitzweven. Want zo voelt het, als een film noir roadmovie waar de uit Zweden afkomstige singer-songwriter zijn Amerikaanse ervaringsjaren mengt. Het woeste drukkende dichtbeboste sluit perfect bij de wijde kale woestijnvlakten aan. Dit alles in een voornamelijk met roodblauwe belichting opgesierde omgeving. Bijzonder hoe een kleine achteraf bovenkamer zo eenvoudig in een nachtelijke clubkroeg transformeert.

Christian Kjellvander staat vandaag dus met een zevental songs vooral bij de rustig gedragen laatste aanwinst Hold Your Love Still stil. Maar omdat zijn indrukwekkende repertoire van zo’n grote klasse getuigt, schuiven ook andere memorabele songs voorbij. Al zijn albums worden op Written In Music gelijkwaardig hoog gewaardeerd. Terecht, want wat voor een schatkist aan juwelen heeft hij in de tussentijd toch afgeleverd. Christian Kjellvander opent met het Western Hemisphere, Notes from the Drive Between Simat and Alcoi en Terns Took Turns drieluik van Hold Your Love Still. We ontwaken in de lente van de wegdrijvende ochtendmist en herpakken ons in een adembenemende trip door een uitgestrekt muzieklandschap. In het donker zijn onze gedachten bij het ontwakende daglicht. Hij neemt ons mee naar het zonnige Spanje van Notes from the Drive Between Simat and Alcoi om je vervolgens in het licht ritmisch jazzy Terns Took Turns te laten aarden. Christian Kjellvander dirigeert niet alleen met korte knipogen en glimlachen de medemuzikanten, hij hypnotiseert de luisteraar in stilte, vliegt regelmatig gevaarlijk gepassioneerd uit de bocht, maar houdt in alles het roer stevig in handen.

De eerste broeierige dreiging ontplooit zich op het mysterieuze verstikkende The Zenith Sunset van The Pitcher. Melodieuze country-tragiek met binnengehouden onrustige stormvlagen, waarbij Svante Sjöblom voor de eerste keer met zijn dienende opvolgende klasse overtuigt. Diep van binnen voel je al dat hij later op de avond zijn percussiepassie de vrije loop laat. Hier is het nog Christian Kjellvander die met zijn krassende gitaarspel opereert, domineert en controleert. Het Yellow Painted Feather Tip heimwee reisverslag verwoordt de onrustige onzekerheid van het vriendschappen onderhouden en de eenzame contactarmoede als je zwijgzaam de deur van je hotelkamer opent. De uptempo The Valley countryfolk grijpt weer naar The Pitcher terug, en mag zich met de hedendaagse working class countryklassiekers meten. Het naar vrijheid hunkerende Riders in the Rain liefdesliedje van A Village: Natural Light sluit qua sfeerbeleving weer meer bij Yellow Painted Feather Tip aan. Het mijmerende Stiegga van Wild Hxmans laat je gedachtes in bezinning afdwalen al zorgt Christian Kjellvander ervoor dat je de vastgehouden aandacht zeker niet verliest.

Met het recentelijke Disgust for the Poor trekt de band de aandacht naar de Hold Your Love Still release terug. Christian Kjellvander plaatst zich tussen de gedragen voordracht van iconen als Nick Cave en Finn Andrews van The Veils, wisselt zijn diep zware baritongeluid met hemelse hoge klaaguithalen af en stelt zich zo kwetsbaar mogelijk tentoon. Bij de jazzy regenritmes van Baleen Whale waan je jezelf in een winterse gure dag ergens op het einde van het jaar, de verwelkoming van het nieuwe jaar in het vooruitzicht. Ook weer een van die prachtdiamanten van Hold Your Love Still. Dat Christian Kjellvander zichzelf niet al te serieus neemt bewijst hij in de gefloten eindpassage waar hij een stukje Don’t Worry Be Happy van Bobby McFerrin in vermengt. De verlatingsangst van The Thing Is herpakt de ingezette zoektocht naar zijn ego, die het overlijden van zijn vader in werking stelt. Ook hier teert hij op het persoonlijke Wild Hxmans, waar zwarte bladzijdes van zijn leven een heus dagboek vormen.

Het emotionele On Wine and Jesus Christ bezorgt je een brok in de keel. We teren op het geloof, de drank, om de kilte van de afzondering te verdringen. We drinken op de liefde, verdoven ons in de alcohol, bestrijden de kater van het verdriet en laten de tranen langzaam in het glas druppelen. De optimistische vrolijke toegankelijke countrykraker Two Souls van I Saw Her from Here / I Saw Here from Her is slechts voorwerk voor het alles wegvagende No Grace hoogtepunt van About Love And Loving Again. Het kan dus zelfs nog beter en indrukwekkender worden. Grillig, ongenadig, hard, bikkelhard zelfs. Een heerlijk psychedelisch bluesfunk gitaarspel met de nodige dramatische uitvluchten waar wervelwind Svante Sjöblom het met stevige donderslagen overneemt. Hier kan de gemiddelde drummer nog veel van leren. Is normaal de interactie tussen drummer en bassist van groot belang, hier voelen vooral de drummer en gitarist elkaar perfect aan. Dit is vakmanschap op het allerhoogste niveau, oorstrelend en oorverdovend. Dan is de We Are Gathered toegift dus een heus cadeautje, een extraatje om iedereen nogmaals te plezieren. We beginnen het optreden met Hold Your Love Still en sluiten daar ook mee af, ook nu betreft het net als No Grace een lang episch werkstuk, al zijn het nu vooral die emotionele stemlagen die er next level van maken. De koude nacht wacht vervolgens buiten en laat je ontwaken, maar het liefste houd je dat gevoel net wat langer vast.