Christian Kjellvander
The Pitcher
Aan de lange lijst van top-albums uit Scandinavië kunnen we weer een nieuwe titel toevoegen: The Pitcher van Christian Kjellvander. Het album komt 3 jaar na The Rough And Rynge. In die recensie kun je meer lezen over de maker van beide albums, dan kunnen we het nu meteen hebben over de muziek op The Pitcher, zijn 6e soloalbum sinds debuut Songs From A Two-Room Chapel.
En soms wil je zelfs dat gewoon overslaan, wil je liever van de daken schreeuwen “Luisteren mensen, luisteren!” en het daarbij laten, omdat een album zo mooi is. Dit is zo’n album. Toch wat meer duiding, omdat dat nou eenmaal zo hoort: de muziek past onder de hier vaker genoemde noemer Scandicana. Qua sfeer ligt die enigszins in het verlengde van het recent uitgebrachte album Dream River van Bill Callahan. Die vergelijking gaat extra op, omdat ook Kjellvander zo’n mooie, donkere stem heeft. Die geeft nog een extra sfeer aan zijn toch al sfeervolle muziek, maakt die muziek extra melancholisch en extra indringend. Toch is er ook een heel duidelijk verschil, waarover zo meer.
De Zweed lijkt zijn albums graag op te nemen in bijzondere ruimtes. Was het de vorige keer een verlaten schuur, deze keer is het een oude kerk op het Zweedse platteland. The Pitcher is gemaakt met de hulp van familie, vrienden en leden van het befaamde Gothenburg Symphony Orchestra. De bijdrage van die laatste muzikanten gooit iedere vergelijking (ook met Callahan) meteen weer overboord, maakt dit album uniek, maakt het tot een waar meesterwerk.
The Pitcher kent 9 nummers. Hoewel, het zijn 8 volwaardige nummers, The Fields Below is een interlude. Meteen al op opener The Mariner hoor je de strijkers en blazers hun meerwaarde leveren. Wat bijzonder is (en ook mooi), is dat Kjellvander de muziek ondanks de orkestratie toch klein en kwetsbaar weet te houden. Zo is The Trip een uitgekleed, zeer ingetogen nummer met een geweldige samenzang. En de manier waarop de gitaar ingezet wordt, als een soort soundscape, hoe die een versnelling geeft binnen de rust van de ballad… man man man wat mooi. Ogen dicht en genieten!
The Crow kent weer een sinistere sfeer, onder meer door de inbreng van de strijkers en de opzwepende drums. In dit nummer wordt toegewerkt naar een refrein dat indrukwekkend is door de backing vocals in combinatie met het orkest. The Valley wijkt af omdat het meer uptempo is. Daardoor valt het nummer extra op. Het had niet gehoeven, maar is toch een zeer welkome afwisseling die voor een meerwaarde zorgt. Muzikaal is het nummer erg toegankelijk, door de stem van Kjellvander krijgt het toch weer een mooie, donkere sfeer. En opnieuw, wat levert dat orkest toch een geweldige bijdrage.
Door het snellere tempo van The Valley is er een mooi contrast met het volgende nummer, The Island: dat is namelijk weer een rustig, fragiel, akoestisch nummer, gekenmerkt door een gitaartokkel en mooie samenzang. Na ruim anderhalve minuut komt de drums het nummer nog versterken. Het zoveelste nummer met een erg indrukwekkende opbouw. Dat is wat de muziek ook zo mooi maakt, telkens gebeurt er wel iets: ieder nummer kent een ontwikkeling. De ene keer instrumentaal, de andere keer in zang. De ene keer omdat Kjellvander een nummer uitbouwt, de andere keer omdat hij het terugbrengt naar iets kleins en kwetsbaars.
The Pitcher is een erg, nee een héél erg mooi album geworden. Zo’n album waarbij het intense genieten nog langer duurt dan de totale lengte van de nummers (in dit geval 35 minuten). Het vorige album van Kjellvander was prachtig en kreeg 4 sterren. Dit album grijpt nog meer naar de strot, waardoor een halve ster extra meer dan verdiend is. Hoewel ik nog altijd twijfel of het er niet gewoon 5 moeten zijn… Luisteren mensen, luisteren!