Niels Duffhues is exact een dag wijzer, doorleefder en vaardiger dan ik. Dus in principe zijn we door dezelfde wereldgebeurtenissen beïnvloed. Allebei melancholische doemdenkers, die vanuit het inspirerend gevoel te werk gaan. Duffhues kiest al jaren geleden voor een rondtrekkend folky singer-songwritersbestaan. Hij kruipt diep in de duisternis van zijn teksten die tevens een hoog grunge gehalte uitademen. Het is de erfenis van de vroeg overleden helden die hier tevens een mooi eerbetoon toegedeeld krijgen. Deze substroming doorkruist in 1993 de weg van Duffhues, waar de zanger zich vervolgens mee identificeert. Op 1 februari verschijnt zijn tiende soloplaat; Warlock Enemy genaamd.

Warlock Enemy is een volwassen voortzetting van een afgesloten jongensverhaal. Geen nieuwe hoofdstukken, maar een totaal ander boek. De plaat opent andere deuren, als vijftiger verandert de kijk op het bestaan. Het draait nu niet zozeer om levensvragen, je blikt terug op hoe je deze in het verleden ingevuld hebt. Een getekende blueszanger op kwetsbare leeftijd, waarbij het allemaal niet meer zo snel gaat. Je slijt de dagen langzamer, intensiever zelfs. Die diepgang wil Duffhues tussen de regels door overdragen, bewust of onbewust, dat laat ik in het midden.

Om dichter bij zichzelf te komen sluit hij zich letterlijk in een bunker van de buitenwereld af. Het gebrek aan natuurlijk licht, natuurlijke geluiden en natuurlijke warmte, versterkt de kilheid van de songs. Letter puurheid, in bloed gegoten brieven aan zichzelf. Een vervloekte bijna opgelegde soort van boeddhisme, waarin hij tot bezinning komt, de rust verwelkomt. Warlock Enemy, uiteindelijk zit de vijand diep in Duffhues zelf verborgen. Het spaarzaam met woorden spelende Burn gaat die confrontatie aan. De hergeboorte van de feniks, de wederopstanding uit de smeulende asresten. Hij bevecht de innerlijke demonen door deze met zijn persoonlijke teksten te bestrijden. Elke track handelt over een ander fictief persoon, elke track geeft een ander stukje van de Brabantse verhalenverteller vrij. Enemy, de nachtelijke onrust, de fluisterende schaduwen die je minachtend vanuit de muur toelachen, het tikken van de wekker, getransformeerd in een aftellende levensklok.

Hardwerkende Farm Cleaner country blues. Een metal freak in overall tenue, van binnen nog steeds die rocker van dertig jaar geleden. Het lome escapisme in de weekenden, en de terugkeer naar de dagelijkse gang van zaken. Iedereen verlangt naar het ontvluchten van de vastgeroeste sleur, iedereen verlangt tevens naar vastigheid. De stadse Walking spoken word slidegitaar stilheid van het vertrouwde, de normalisatie van het gewone herkenbare, maar ook die trieste terugkerende onzichtbare eenzaamheid. Leg dit op een weegschaal, en laat de zwaarte het lot bepalen. In de Heathland sleutelsong soberheid geeft Duffhues zijn ziel bloot. Het is de angst om vergeten te worden, te vervagen. De angst dat de uitgedragen boodschap geen doel treft.

Warlock draagt datzelfde gevoel klein intiem uit. De troubadour jaagt hier in de kroegen met zijn overtuigingskracht juist op die zielsgenoten welke hij al eerder in Farm Cleaner aanhaalt. Het is preken voor eigen parochie, hij verkondigt zijn duistere overtuiging als een hardleerse priester. Geloof in jezelf en heb schijt aan de maatschappij, de gezagvoerders met de opgelegde regels. We jagen in het voort sjokkende beeldende Hunting achter onbereikbare verloren gegane vriendschappen aan, geliefdes die afhaken, herinneringen die vervagen. Een waarheidsgetrouwe identificatie zonder gelukkig einde. De eeuwige jacht is misschien wel mooier dan die uiteindelijke prooi.

Het ouderwets rauwe Doorbell voedt zich met stevig rockende gitaarakkoorden en ritmische Oosterse percussie. Het kritische Doorbell herplaatst zich in het misbruik maken van iemands ellende. Financieel uitbuiten, een wolf in schaapskleren die bedelend de deuren langsgaat. De terreur van het bedrog, de teleurgang van goedbedoelde acties om de medemens te steunen. Het is dezelfde opgekropte onaanvaardbare woede die Mirror breekt, durf jezelf diep in de ogen te kijken en aanvaard de zichtbare en onzichtbare gebreken. Een zwart gebrande passage uit een gesloten dagboek waarin Duffhues zoekende is naar iemand om het begrip te delen, zich tegen de buitenwereld te bewapenen. Het moment dat de singer-songwriter zijn bunker verlaat.