×

Artikel

14 juni 2019

The Cardigans

The Cardigans: Schoonspringend naar ‘t eind

Geschreven door: Edgar Kruize

Hoewel de band in 1999 samen met Tom Jones nog een grote hit scoorde met hun versie van de Talking Heads-hit Burning Down The House, was de koek eigenlijk al een beetje op. De aanloop naar het nieuwe millennium betekende ook een aanloop naar wat misschien wel het einde ban de band zou worden. Al werd dat einde uiteindelijk nog wel een paar jaar vooruitgeschoven.

Wie terugkijkt kan dan ook concluderen dat The Cardigans in moordend tempo aan het opbranden zijn geweest in de jaren negentig. Tussen 1994 en 1998 verschenen maar liefst vier albums en tussendoor trad de band op. Een werkethiek die maar weinig bands hebben, maar ook een werkethiek die op dat tempo voor geen mens vol te houden is. Wie de band in april 1999 in Paradiso ziet optreden, ziet een vermoeid ogend vijftal. De kamikazerit van Nina Persson in de videoclip van My Favourite Game uit 1998 is tekenend voor de manier waarop The Cardigans naar een onvermijdelijk einde racen. Maar zelfs die Tom Jones-hit is goed gekozen. Het huis is volledig afgebrand. Of het in het nieuwe millennium nog wordt opgebouwd is maar de vraag.

Niet dat de bandleden stil gaan zitten natuurlijk. Gitarist Peter Svensson en drummer Bengt Lagerberg starten samen met Joakim Bergt van de band Kent het project Paus, waarmee in 1998 een titelloos album op de markt wordt gebracht. Magnus Sveningsson start een solocarrière als Righteous Boy, waarmee één album wordt gemaakt dat in 2002 verschijnt. Keyboard-speler/gitarist Lars-Olof Johansson houdt zich gedeisd, maar speelt her en der nog wel met countrycombo Up The Mountain. Frontvrouw Nina Persson baart in 2001 het meeste opzien met haar project A Camp, waarop ze intensief samenwerkt met onder Mark Linkous van Sparklehorse.

Het reüniealbum Long Gone Before Daylight laat wat betreft bandgeluid een vrij radicale breuk met het verleden horen, daar het blije loungepopgeluid waar The Cardigans mee doorgebroken waren hierop is vervangen door stemmige, ambachtelijke en op Amerikaanse leest geschroeide (country)pop.

‘Radicaal’ als je de tussenliggende muzikale strapatsen van de bandleden niet in de gaten gehouden had, tenminste. Want er is een behoorlijk rechte lijn te trekken van alle zijstapjes die de bandleden sinds 1998 hadden gemaakt naar wat ze in 2003 als weer samengekomen band laten horen. In thuisland Zweden is Long Gone Before Daylight een succes en het bestverkochte album van 2003.

Elders wil het allemaal niet zo vlotten, daar pers en publiek het nieuwe album niet goed snappen. Hier in Nederland helpt een vrij desastreus verlopen Pinkpop-optreden ook niet bepaald bij het onder de aandacht brengen van het nieuwe werk. De band staat in de middag op het tot 70s huiskamer omgebouwde hoofdpodium geprogrammeerd, terwijl hun zwaarmoedige nieuwe werk en bijpassend decor beter gedijt in de schemer in een tent.

Desalniettemin groeit Long Gone Before Daylight in de loop er jaren wel uit tot een absolute klassieker. Het is zo’n plaat die moet groeien en eenmaal tot wasdom gekomen zich volledig in het hart wortelt. Dat kan niet worden gezegd over opvolger Super Extra Gravity, dat in 2005 een uitgebluste band zonder inventieve ideeën laat horen. De koek is ditmaal écht op en zelfs in thuisland Zweden doet de plaat het niet echt naar behoren. Al staan er nog wel wat hitjes op als het stekelige I Need Some Fine Wine and You, You Need to Be Nicer.

Super Extra Gravity blijkt de zwanenzang van The Cardigans. De band valt uiteen en zal naar eigen zeggen nooit meer een album opnemen. De diverse bandleden pakken hun eerdere uitstapjes weer op, of gaan andere dingen doen. Zo geeft Magnus Sveningsson het platenlabel Trampolene een nieuwe kick-start, vormen Lars-Olof Johansson en Bengt Lagerberg de band Brothers Of End, waarmee ze inmiddels drie albums uit hebben, en bracht Nina Persson eerst nog een tweede A Camp-album en daarna een solo-album uit. Gitarist Peter Svensson is de enige die zich volledig uit de spotlights heeft teruggetrokken en als liedjesschrijver voor anderen aan de slag gaat. Hij schrijft onder meer voor The Weeknd, Ariana Grande en One Direction. Hij is ook de enige die niet meer van de partij is als The Cardigans her en der nog reünieoptredens doen. Zoals vorig jaar, toen de band met vier shows in Engeland het 20ste verjaardag van Gran Turismo vierde. Die optredens zijn voor iedereen genoeg, zo zei Nina Persson destijds. Waardoor met de recente heruitgave en remasters van al hun albums op vinyl letterlijk en punt is gezet achter de studiocarrière van The Cardigans.

“There won’t be any more Cardigans records, I’m pretty sure. But we’ll keep doing little tours and shows as long as it’s fun, as long as we can do it well and feel that it’s something that’s current to us.”