×

Recensie

Pop

13 juni 2019

The Cardigans

The Cardigans

Super Extra Gravity

Geschreven door: Edgar Kruize

Uitgebracht door: Stockholm Records

Super Extra Gravity The Cardigans Pop 3 The Cardigans – Super Extra Gravity Written in Music https://writteninmusic.com

Waar voorganger Long Gone Before Daylight een carrièrehoogtepunt voor The Cardigans is, laat Super Extra Gravity het geluid horen van een band die onder haar eigen gewicht bezwijkt. Een zwalkende zwanenzang, die her en der alsnog langs grote hoogten schiet, maar over de hele linie vooral aantoont waarom de koek na vijf albums eigenlijk al op was.

Het is jammer dat een band met zo’n consistent prachtig oeuvre als The Cardigans in het zicht van de finale struikelt. Je vraagt je af waar het mis ging. Wellicht was het de ambitie om het op Long Gone Before Daylight ingeslagen pad te vervolgen in combinatie met teleurstelling dat het publiek dat album destijds niet begreep. Want het door oudgediende Tore Johansson (die de erste vier albums ook deed) geproduceerde Super Extra Gravity laat zich beluisteren als een onhandige spagaat tussen het ‘nieuwe’ en het ‘oude’ geluid van The Cardigans, waar op de voorganger juist de eenheid en een duidelijk gekozen richting de sterkste troef was.

Opener Losing A Friend is rauw. De kale drums stuwen de track voort, de gitaren piepen en knorren, het nummer schuurt en wringt en lijkt bewust de luisteraar te willen vervreemden. Een weerbarstig liedje dat vol ideeën zit maar geen rode draad heft en je daardoor maar met moeite het album binnen trekt. Als je die horde hebt genomen, volgt het prachtige Godspell, dat ineens wel weer een band in volle glorie laat horen. Heerlijke melodieën, puike arrangementen, een stekelige tekst. Een perfect popliedje. Zo kennen we ze weer!

Zo laveert het album verder tussen liedjes die angstwekkend gemiddeld zijn en momenten die wel ineens weer extreem goed werken. Twee daarvan sluiten de eerste plaatkant af. Het puntige I Need Some Fine Wine And You, You Need To Be Nicer is en fantastische track die een aanstekelijke rockende melodie koppelt aan een pakkend refrein en bevlogen zang. De tekst is ook om te smullen.

“Well it’s been a long slow collision
I’m a pit bull you’re a dog
Baby you’re found in clear conditions
But you’re handsome in the fog”

Kom er maar op! Direct daarna is het midtempo Don’t Blame Your Daughter (Diamonds) het volgende een albumhoogtepunt. De pianola in de begeleiding en wederom de prachtige teksten (“You’re cutting diamonds, with a rubber knife”) tillen de track ver boven de andere nummers op de plaat uit.

Kant twee opent heel fijn met de aanstekelijke powerpoprocker Little Black Cloud, maar gaat daarna ook zwalken. Het grote probleem zit niet zozeer in het gebrek aan ideeën. De liedjes zitten er vol mee. Maar de uitwerking hapert. Soms gaat de muziek op de automatische piloot, dan weer de voordracht van Nina Persson. Het is vrij lastig om de vinger er op te leggen waar het nu precies mis gaat, want ook dat zwalkt alle kanten op. Je hoort gewoon dat de band het zelf ook niet meer weet en het plezier in het samen spelen verloren heeft. Heel slecht wordt het nergens, maar zo goed als op al hun eerdere albums wordt het op een enkele uitschieter na ook niet.

De grootste domper is het afsluitende And Then You Kissed Me II, wat niet alleen wat betreft de titel maar ook inhoudelijk een duidelijk vervolg is op het bitterzoete en mysterieuze And Then You Kissed Me van de vorige plaat. Maar dan ontdaan van alles wat die track zo goed maakte, waardoor andermaal onderstreept wordt dat Super Extra Gravity ‘het’ niet heeft. Wel weer met huiselijk geweld als thema, je gaat afvragen of Nina Persson daar slachtoffer van is geweest. De toon is fel, bitter en enigszins naargeestig zelfs. Maar in tegenstelling tot op de vorige plaat leef je geen moment mee.

“Oh you you, it’s always you, the hardest hitter that I ever knew
True love is cruel love
Not much to be proud of
Ass-kissing mercy-missing faithless friend
All for a happy end”

Het is het laatste wat we haar horen zingen en tevens het laatste officiële nummer dat The Cardigan hebben uitgebracht, dus zo’n ‘happy end’ is het allemaal niet. En dat is jammer, want The Cardigans zijn een van de fijnste bands die de jaren negentig hebben voortgebracht en je gunt zo’n band een schitterende grande finale. Het mocht niet zo zijn. Super Extra Gravity is alleen voor completisten derhalve, maar bevat in de vorm van Godspell, I Need Some Fine Wine And You, You Need To Be Nicer, Don’t Blame Your Daughter (Diamonds) en Little Black Cloud nog wel een aantal essentiële pareltjes.

Kant A:

  1. Losing a Friend
  2. Godspell
  3. Drip Drop Teardrop
  4. Overload
  5. I Need Some Fine Wine And You, You Need To Be Nicer
  6. Don't Blame Your Daughter (Diamonds)

Kant B:

  1. Little Black Cloud
  2. In The Round
  3. Holy Love
  4. Good Morning Joan
  5. And Then You Kissed Me II

Meer uit deze special

  1. Waarom wij van The Cardigans houden
  2. The Cardigans – Emmerdale
  3. The Cardigans – Life
  4. The Cardigans: De Zweedse start en de internationale toekomst
  5. The Cardigans – First Band On The Moon
  6. The Cardigans – Gran Turismo
  7. The Cardigans: Romeo and Juliet en de grote knal voorwaarts
  8. The Cardigans – Long Gone Before Daylight
  9. The Cardigans – Super Extra Gravity
  10. The Cardigans: Schoonspringend naar ‘t eind