In de inmiddels vijf jaar die zijn verstreken sinds Prince’ overlijden, hebben de liefhebbers al een keur aan postume releases kunnen beluisteren. Kloeke boxen vol onuitgebracht materiaal, compilaties met originelen, pianosessies, noem maar op. Wat tot nu toe echter ontbrak is een van de complete albums die nog in zijn inmiddels mythisch verklaarde kluis zouden liggen. Welcome 2 America is het eerste complete album dat uit ‘the vault’ komt.

Welcome 2 America was de naam van Prince’ wereldtournee in 2011. Tien jaar geleden had echter niemand nog kunnen bevroeden dat die naam gekoppeld was aan een daadwerkelijk album. Het album is nu uit als standaard release en in een deluxe set waarin ook nog een show uit 2011 op blu-ray te vinden is.

Wie een van de acht concerten die Prince in 2011 onder de Welcome 2 America-vlag in België en Nederland deed heeft gezien, zoals op North Sea Jazz of in de Melkweg, weer wat hiervan te verwachten, een professioneel bombardement aan hits met her en der een obscuriteitje. In dit geval verrast de afsluitende Roxy Music cover More Than This, maar ook de loungy versie van Joy In Repetition, zonder de kenmerkende gitaarsolo, maar met een excellerende Renato Neto op toetsen. Neto drukt ook een onverwacht groot stempel op b-kantje 17 Days, waar ook nog een flard van Teena Marie’s Lovergirl in verwerkt zit, een eerbetoon aan de enkele maanden voor het concert overleden zangeres.

Het gros van de mensen zal voor de reguliere versie gaan omdat de (toegegeven, prachtig verzorgde) box behoorlijk geprijsd is. Gezien die prijsstelling (niet in verhouding met de ‘maar’ tweemaal zo dure Sign “O” The Times set) wordt hiermee echt alleen maar op de hardcore verzamelaars gemikt, maar die krijgen dan wel een zorgvuldig samengesteld pakketje met replica’s van memorabilia en mooie foto’s.

Maar goed, dat album dus. Tekstueel is het verrassend tijdloos. Muzikaal kan je het tijdvlak waarin Prince het opnam goed horen. Hij wordt op het gros van de nummers bijgestaan door drummer Chris Coleman, bassiste Tal Wilkenfeld en toetsenist Morris Hayes, die tevens als co-producer van het album fungeerde. Vocalistentrio Shelby J., Liv Warfield en Elisa Dease zorgt voor de koortjes en zet de plaat sonisch stevig met beide benen aan het begin van het vorige decennium. Al merk je wel dat Prince zelf de inspiratie bij voorbeelden uit de jaren ’70 zoekt. Een nummer als Born 2 Die heeft een onmiskenbare Curtis Mayfield vibe en uit titels als Stand Up And B Strong, Yes en One Day We Will All B Free klinken onmiskenbare Sly And The Family Stone echo’s, nummers waarvan de titel al een statement is (ook al is een van die nummers dan weer een maar matig gelukte Soul Asylum-cover).

Inhoudelijk wil Prince ook wat van de maatschappijkritiek van die invloeden verwerken. Prince en politieke statements zijn over het algemeen nooit echt een gelukkige combinatie geweest, omdat hij als iemand die voornamelijk in zijn zelf gecreëerde wereld doorbracht vaak net niet de juiste toon wist aan te slaan of de situatie in ‘de echte wereld’ wist aan te voelen. Op Welcome 2 America staan de voelsprieten wel juist afgesteld. Met name de titeltrack, waarin hij de stand van zaken in de wereld en met name in Amerika enigszins onderkoeld declameert. Je kan niet anders dan stellen dat hij de tijdsgeest perfect heeft gevangen en dat het er tien jaar later eigenlijk alleen maar erger op is geworden.

“Land of the free, home of the brave
Oops, I mean
Land of the free, home of the slave”

Hij keert ook weer terug naar de ‘slave’ retoriek die hij in de jaren negentig maar lastig onder woorden wist te brengen, waardoor hij vooral mikpunt van spot werd toen hij ‘slave’ op zijn wang begon te schrijven. Op Welcome 2 America lijkt hij het beter onder woorden te kunnen brengen. Running Game (Son of a Slave Master) is een venijnige, maar vooral analytische snauw richting de platenindustrie en de manier waarop zwarte mensen in de media geportretteerd worden. Het is gelaagd en het overbrengen van de boodschap lijkt het doel, de muziek is bedrieglijke ‘niets aan de hand’ jazzfunk die sterk contrasteert met de boodschap. Inhoudelijk is er een rechte lijn te trekken naar nummers als Dreamer en Colonized Mind op de Lotusflow3r-set (2009), dus het is duidelijk iets waar Prince actief mee bezig was in deze periode.

Het contrast tussen muziek en tekst is een trucje dat hij vaker uithaalt en het album is daardoor een muzikale lappendeken. Soms pakt dat heel goed uit, zoals op 1000 Light Years From Here, waarop hij zijn aloude stokpaardje van een nieuwe wereld zonder vooroordelen of grenzen (in het verleden bezongen in nummers als Uptown, Sexuality, Paisley Park en vele andere tracks) tevoorschijn haalt, maar er in tegenstelling tot die eerdere tracks een meer berustende beat onder gooit. Soms is het wat minder, zoals op single Hot Summer, waarin het jengelende orgeltje doet denken aan het ook daar al niet zo goed geslaagde Shake! van het Graffiti Bridge-album. Saillant detail, op beide tracks is het Morris Hayes die dat orgeltje bespeelt. Het is daardoor een beetje laveren tussen geslaagde (de titeltrack), heel geslaagde (Born 2 Die) en minder sterke tracks (Stand Up And B Strong) en zelfs ook een ‘work in progress’, want When She Comes horen we in en volledig andere (en eigenlijk ook betere) versie terug op Prince’ ijzersterke laatste album HITnRUN Phase 2.

Het zal tot in de eeuwigheid gissen blijven waarom de plaat op de plank bleef liggen en de gelijknamige wereldtournee wel doodleuk anderhalf jaar de wereld over trok. Een tour waarin (getuige ook de blu-ray in de box set) amper een noot van het album werd gespeeld. Nu we tien jaar na de oorspronkelijk geplande releasedatum kunnen luisteren, is te constateren dat er een prima, maar niet heel wereldschokkende plaat op de plank is blijven liggen. Voor platenmaatschappij Sony/Legacy Recordings is het de eerste keer dat ze in samenwerking met de Prince Estate een greep mogen doen uit ‘the vault’, dus het is begrijpelijk dat zij em>Welcome 2 America nogal hypen. Wie er daarom met hooggespannen verwachtingen in gaat, zal iets teleurgesteld zijn. Dit is – en dat zal voor het gros van het materiaal gelden dat nog op de planken ligt – toch echt vooral voor de liefhebbers en niet (meer) voor de massa. Zoals Prince’ output dat ook bij leven en welzijn al jaren niet meer was. Maar de timing van de release is absoluut perfect. em>Welcome 2 America is namelijk een album dat bijzonder genoeg wél de tijdsgeest van 2021 exact weet te raken. Dus je kan ook gewoon zeggen dat Prince zijn tijd ver vooruit was.