Met de komst van streaming en het gebrek aan noodzaak om singles van extra materiaal te voorzien, is het fenomeen ‘b-kantjes’ langzaam maar zeker verdwenen. Nu zijn er in de loop der decennia genoeg artiesten geweest die de b-kantjes van hun singles letterlijk en figuurlijk van b-garnituur materiaal hebben voorzien. Er zijn echter ook artiesten die de kunst van het b-kantje tot grote ogen hebben gestuwd. The Masterplan bewijst al een kwart eeuw dat Oasis tot die categorie behoort en is nu uit als remaster vanwege het 25-jarig jubileum.

Het fenomeen b-kantje piekte ontegenzeggelijk eind jaren negentig. De cd-single had zijn intrede gedaan en op een zilveren schijfje pasten nu eenmaal meer nummers dan op een ouderwetse 7” single. Veel artiesten maakten er gebruik van en het fenomeen b-kantjes compilatie nam een vlucht. The Smashing Pumpkins’ Pisces Iscariot, Nirvana’s Incesticide, ze werden onthaald als ‘echte albums’. In de 80s was dat ook al gebeurd met The Smiths’ Louder Than Bombs (dat ook A-kantjes bevatte) of Dead Letter Office van R.E.M. bijvoorbeeld. Absolute klassiekers werden compilaties als het nog altijd imposante Alternative van Pet Shop Boys, het kloeke Sci-Fi Lullabies van Suede en het zorgvuldig samengestelde The Masterplan van Oasis uit 1998.

Zorgvuldig samengesteld, omdat het gezien de immense output van de band net als genoemde voorbeelden van Pet Shop Boys en Suede prima een dubbelaar had kunnen zijn. Sterker, het had misschien net zo’n klassieker geweest. Want geweldige tracks als het introverte Sad Song (bonustrack van Definitely Maybe), het psychedelische Cloudburst (b-kantje van Live Forever), de gruizige Cum On Feel The Noize-cover (b-kant van Don’t Look Back In Anger) of juist de uitbundige meezinger Round Are Way (b-kantje van Wonderwall) ontbreken, om er maar een paar te noemen.

Wat overblijft is echter nog steeds meer dan geweldig en nu verkrijgbaar als puike remaster op cd en verschillende kleuren vinyl. Openend met fanfavoriet – en feitelijk ultieme Oasis-song – Acquiesce, niets minder dan een wereldhit die dat nooit geweest is. Daarna vol gas door met de laid-back Britpop die Underneath the Sky is en het meer dan fraaie Talk Tonight, dat net zo’n grote hit – of groter – had moeten zijn als de single waarop het stond (Some Might Say). Maar ja, dat geldt dus ook voor de albumopener die op diezelfde single stond. Waarmee je na drie knock-outs eigenlijk al vertwijfeld afvraagt waarom deze verzameling liedjes is weggestopt op b-kantjes, terwijl het reguliere album dat een jaar eerder verscheen (Be Here Now) zacht gezegd zwalkte.

En zo gaat het maar door. Van het punky Fade Away tot het ambachtelijke maar aanstekelijke Rockin’ Chair, de ronduit geweldige meebruller (It’s Good) To Be Free en het heerlijke Stay Young. Eigenlijk de enige zwakke schakel is de wat muffe (want rommelig uitgevoerde) Beatles-cover I Am the Walrus, halverwege The Masterplan. Maar eer dat je bij de titeltrack in de finale aankomt ben je die al lang en breed weer vergeten. En wat is die titeltrack goed. Goed geplaatst ook, terugverwijzend naar de openingstrack start deze enigszins ingetogen, maar zodra het refrein binnen komt donderen is het een galmende en steeds verder opbouwende geweldenaar die gewoon bovenin in elke top-zoveel aller tijden lijst thuishoort. Maar ja, weggestopt achterop de single van klassieker Wonderwall is dat de wereld volledig ontgaan. Als titeltrack van deze geweldige verzamelaar heeft het inmiddels wel aan impact gewonnen en zou je zelfs kunnen zeggen dat het nu de naamgever is van wat misschien wel het beste Oasis-album is.