Pale Puma begon als project van singer-songwriter/gitarist Django Duijns, die voorheen actief was in Moon Tapes, een band die hun indie-/jangle-klassiekers leek te kennen en internationaal de aandacht trok. Sinds 2021 is Pale Puma een volledige band en nu is er dan het album Haunted By Dreams That Were Never My Own, geproduceerd en gemixt door Frans Hagenaars en Moss-frontman Marien Dorleijn.

De sfeerrijke, atmosferische en veelal uptempo songs op de plaat brengen deels de indie en shoegaze van eind jaren tachtig, begin jaren negentig in herinnering. Dat is nooit een straf om naar te luisteren natuurlijk. Inspiratie kwam voor Duijns ook van tijdgenoten als DIIV, Beach Fossils en Alvvays, bands die vergelijkbare sferen optrekken.

Albumopener Lost in Pink Moon (met achtergrondzang van Robin Kester) is een verwijzing naar Nick Drake, waarvan Duijns in Breda ooit een tentoonstelling zag die hem erg inspireerde. Drake was 26 toen hij overleed. Op diezelfde leeftijd begon drie jaar geleden voor Duijns juist een nieuw begin. In die periode begon hij zijn depressie te overwinnen en werd duidelijk dat hij zich volledig op Pale Puma wilde storten.

Met Cast A Shadow krijgt de plaat na ruim tien minuten vol sfeervolle, organische gitaarlijnen en beheerste uptempo ritmes een injectie van stevigere drums en mooie klimmende gitaarlijnen; het is een welkome song met meer reliëf en dynamiek, over het blijven geloven in jezelf en je missie. Ook welkom is de akoestische gitaar op Constellation, die het klankbeeld fijn verruimt. Pale Puma legt hier ook een trager tempo neer; de song is een mooi breekpunt halverwege het album.

Haunted by Dreams is een kenmerkende exponent van de plaat: effectvolle gitaren, een pittig tempo en ontwapenende, wat zwevende zang. Op deze ‘titeltrack’ roept de band even herinneringen op aan landgenoten Lola Kite, zij het dat die band zwaarder inzette op toetsen en beats. Pala Puma verrast daarna aangenaam met The World Below, een song met een lekkere groove en een opduikend marsritme, die overigens ook als single werd uitgebracht. Velvet Splendour is vuriger en puntiger, een song die wat meer van zich afbijt en dat is winst voor de plaat. Ook is Duijns’ zang hier wat dwingender.

Pale Puma sluit waaierend en galmend af met LMFG, een mooie slotsong die een vriendelijk uitroepteken achter de voorgaande songs zet. Haunted By Dreams That Were Never My Own is een fijne, sfeervolle nazomer/herfstplaat, die absoluut nieuwsgierig maakt naar hetgeen Pale Puma in de komende jaren nog allemaal gaat laten horen.