Met hoge verwachtingen kijk ik reikhalzend uit naar de Alive plaat van Charlie Risso. Dit moet het waardige vervolg op de The Light EP zijn, een tussenfase in haar zoektocht naar een definitief volwassen geluid. Stiekem onthult ze dan al dat ze met Hugo Race aan deze opvolger werkt. Ik ben benieuwd hoe dat rauwe theatrale van de voormalige Bad Seeds gitarist zich aan de dromerige elektronische triphop van Charlie Risso hecht.

Nou, erg goed dus, The Wolf is een spannend veelbelovend murder ballad duet. Met zijn drukkende in echo’s badende gitaarecho’s en diepzwarte grafstem drukt Hugo Race zijn stempel op de nachtelijke vampiertrack. De viool geeft een duister zigeunereffect aan het geheel. Prachtig uitgespeeld, de Australische dienaar van de nacht schrijft nog aan het melancholische By The Lake mee, daarna stopt echter abrupt zijn aandeel. Hugo Race zet zijn zinnen op de heroprichting van zijn oude The Wreckery band die hij vers leven inblaast.

Zonde, want op Fake Is Forever mist hij een stukje overtuiging die op The Wolf en het speelse openende met opgesierde gitaarakkoorden By The Lake wel aanwezig zijn. Sterker nog, op The Wolf overtroeft hij Charlie Risso die te gepolijst netjes zingt. Een gevalletje The Beauty and the Beast, Hugo Race ziekelijk hongerig, Charlie Risso lief als een naïef prinsesje. En dan moet je voorzichtig concluderen dat deze twee tracks van zulke hoge meesterlijke klasse zijn, dat ze bij het overige Alive materiaal de lat wel erg hoog leggen. Kortom, op een paar uitzonderingen na wordt dit niveau niet behaald.

Toch is Alive zeker geen slechte plaat: er staan genoeg nummers op die ruimschoots aan mijn verwachtingen voldoen. In de beste momenten herschrijft Charlie Risso de filmische jaren negentig Twin Peaks soundtrack, een groter compliment kan ik haar niet geven. Robin Manzini krijgt de lastige taak om de rest van Alive in te kleuren. Er wordt ook wel veel van hem verwacht: buiten het gitaarspel verdiept hij zich in de baspartijen en schrijft hij mee aan de nummers.

In Good Track werkt dit perfect, hier dwaalt Charlie Risso als een geestverschijning in rond en blijkt net als bij The Wolf de viool de bindende factor. Ook in het afsluitende Time is dit instrument weer prominent aanwezig. Je hoort daarin ook de opzet van The Light terug. Geheimzinnig, avondschemerig met subtiele ritmische elektronica. Het Alive titelstuk stoeit met disco, singer-songwriter dramatiek en geeft de strijkers het voorrecht om er een klassieke tint aan toe te voegen. Bijzonder, laat ik het daar maar op houden.

In de opbouwende Bring Me To Life pianoballad ligt de kracht vooral in het intro en is het refrein vocaal de zwakkere zuster. Prima in de hoogte gezongen, maar net te theatraal hoogdravend en te lang uitwaaierend. The Bench is kinderlijke onschuld, mijmerend zelfs. Charlie Risso ligt uitgeteld op de bank en kiest ervoor om de dag geruisloos te laten passeren. Ze laat het maar gebeuren en geeft de scherpte geen kans om het af te maken.

Het prachtige donkere sfeervolle Railroad intro sluit mooi bij de doortikkende bas aan. Nostalgisch in vleermuizengewaad zwierig navelstarend dansen. Stemtechnisch grijpt Charlie Risso net als in haar beginfase naar het geluid van Dolores O’Riordan terug, alleen past die The Cranberries vergelijking beter bij de Railroad postpunk dan bij de Ruins Of Memories folkcountry.

Het uptempo Burning The Ashes plaatst zich probleemloos tussen het opbeurende postpunk werk van de vroegrijpe Editors en White Lies songs die begin deze eeuw het beeld bepalen. In Keep The Distance komt alles samen, de akoestische warme basisprincipes en de overgang naar de kille elektronica en een vleugje Zuid Amerikaanse exotica. Alive is eventjes wennen, vooral omdat je een voortzetting van de The Light triphop verwacht, en dat is zeker niet het geval. The Light is bewustwording, Alive is vervolgens overleven.