Als ware bloedbloeders sluiten twee geleefde op leeftijd rakende wijze heren een geheim verbond af. De vermoeiende verstilling maakt plaats voor een zelfverzekerde terugkijk op het leven, waarbij de broeierigheid van vergeten tijden steeds verder op de voorgrond treedt. Met regelmaat wordt er bij die alles vernietigende jaren tachtig aangeklopt. Op de resten van een autokerkhof wordt een verjaardagsfeestje met veel drugs en drank gevierd en het kwaadaardig zaadje geplant. De frontman denkt er nog niet over na om zich te binden, en het leven staat mijlenver verwijderd van de familieman die jaren later in hem voorzichtig tot bloei komt.

Nick Cave zoekt weer die hulp bij zijn trouwe compagnon Warren Ellis, die als vriend zijnde ook een steeds belangrijkere plaats in zijn leven vervult. De positie van de overige Bad Seeds is de laatste jaren al een tijdje twijfelachtig en verzwakt, maar ondanks de indrukwekkende solo liveregistratie Idiot Prayer heeft ook deze bomenlange indrukwekkende verschijning ook behoefte aan contact. Het thuisgeluk is verscheurd, en samen isoleren Nick Cave & Warren Ellis zichzelf doelbewust om die vriendschappelijke band nog meer te versterken en het beste in elkaar naar boven te halen.

Carnage koppelt zich los van het Push the Sky Away, Skeleton Tree en Ghosteen drieluik. Natuurlijk heeft het bloedbad zijn sporen na gelaten, en natuurlijk blijven deze voelbaar, en natuurlijk zal dit op al het toekomstig te verschijnen werk nog als een wazige schaduw aanwezig zijn. Daar is geen discussie over mogelijk, en dat hoeft ook niet. Carnage is een plaat die door vriendschap en liefde tot stand komt. Sterker nog Carnage is een plaat die vooral over vriendschap en liefde gaat.

Niet dat dit thematisch de rode draad in het geheel vormt, maar het is vooral een gevoelskwestie. De gebroken, in tranen verkerende toestand van Nick Cave is gepauzeerd. Hij heeft de wereld al jaren geleden met zijn zachtere toegankelijke kant kennis laten maken, hier is veel meer ruimte voor die harde kenmerkende maniakale schreeuw die zeker niet verdwenen is, al is het ongepast om als zestiger dwars en ongecontroleerd om je heen te schoppen. Verwacht dat dan ook niet, maar er zijn weldegelijk passages die aan die heftige The Birthday Party periode memoreren.

Het verhalende Hand Of God opent met het fascinerende pianospel waarmee Nick Cave zo overtuigend op het persoonlijke Idiot Prayer soleert. Toch is het Warren Ellis die daar in zijn demonische dirigentenrol abrupt doelbewust een einde aan maakt. Zijn eenmansorkest staat gelijk aan de toch al niet misselijke positie van de overige sterspelers van The Bad Seeds waarvan belangrijke kernfiguren ondertussen uit het zicht verdwenen zijn of zich definitief van deze geoliede begeleidingsband afkeren. Ook het overlijden van pianist Conway Savage hakt er flink in, waardoor Nick Cave noodgedwongen steeds vaker de toetsenpartijen voor zijn rekening neemt, en daar verrassend sterk mee weg komt.

Hand Of God dus, met het klassiek geschoolde hemelse intro, waarna de vijandige duivel als een bekende trouwe vriend aanklopt. Die duistere kant verlokkingen blijven als een boosaardig geweten zijn gedachtes binnen dringen. Eens verslaafd aan de duisternis, altijd verslaafd aan die duisternis. Ondanks dat het lijkt dat Nick Cave van die donkere sound afgekickt is, blijft hij een koortsachtige junkie die door het aanwoekeren van dat verlangen genoodzaakt is om overspel te plegen.

Warren Ellis is de geharde therapeut die de confrontatie opzoekt, en pijn in gedrevenheid omzet. Als hard kloppende hartslagen gooit hij er de nodige beangstigende ritmes in. Mysterieuze oosterse klanken roepen die weggestopte emoties in Nick Cave op. Hij dringt de destructieve wereld binnen die hij na Let Love In verlaten heeft, en waarbij hij met de rock & roll van Grinderman eventjes naar terug grijpt. Spookachtige geesten uit het verleden maken van hem een hedendaagse Ebenezer Scrooge, die zijn materialistische plek achter het veilige schrijversbureau opeisen om hem met die opgekropte waanzin te confronteren die nog steeds in hem woekert.

Nick Cave heeft zich in zijn croonende rol van podiumdier hervonden. Het denkbeeldige wijzende vingertje is in het aardedonkere Old Time aanwezig. Hij is klaar om die veilige plek achter de piano te verlaten en zijn theatrale voordracht voor het publiek te presenteren. Old Time is het verlangen naar die gelakte schoen die stabiel op de luidspreker steun zoekt, terwijl de hogepriester van de gothic rock zijn parochianen toespreekt. Met naast hem Warren Ellis die zijn viool bespeelt alsof het zijn laatste zwanenzang is, het instrument mishandelt en half dood zijn krijsende smeekbede laat ontsnappen, om hem vervolgens meesterlijk en liefdevol tot rust te brengen.

Die rust staat in Carnage centraal. Boven op die puinhoop kijkt Nick Cave vanuit zijn balkon uit over de verlaten wereld, waarbij de stilte zoveel schoonheid oproept. Eventjes neemt het sentiment de overhand, om zich vervolgens door die bizarre realiteit te ontfermen. Momenten waarbij de leegte zo confronterend binnen komt, al is het verschrikkelijke verdriet steeds verder tot eeuwige liefde gemuteerd.

Brokstukken aan onderhuidse noise slaan machinaal een nieuwe onbegaanbare weg in, die vervolgens door een opgefokte vocalist bewandeld worden, en verbaal al vloekend en tierend in het heftige White Elephant van zich afblaast. Het is een soulvolle kruistocht die uiteindelijk bij de biechtstoel eindigt. God, waarom heb je mij verlaten? De zin en onzin van het geloof komt met alle onbeantwoorde vragen en alle koppelstukken tot die gehoopte antwoorden leiden samen. Religie biedt nog steeds troost, maar staat tevens voor onmacht symbool.

Het vormt een sleutelstuk naar de Albuquerque schoonheid, waarbij je de indruk krijgt dat er naar die bijzondere avondsessies terugblikt wordt, welke Nick Cave in de Conversations with Nick Cave vorm met het publiek beleeft, en waarbij hij zijn rouwproces deelt. Heel eventjes gememoreerd aan Amsterdam, een ontroerend kippenvelmoment welke hier bij mij behoorlijk binnenkomt. Alsof Nick Cave letterlijk naast je staat.

Het pastorale Lavendel Fields is een driedimensionale wandeling door die bijzondere indrukwekkende Ghosteen albumhoes, welke muzikaal hierdoor nog meer van zijn paradijselijke geheimen bloot geeft. Een poëziealbum waarbij de code van het cijferslot gebroken is, en daardoor steeds meer publiekelijk toegankelijk wordt. Nick Cave is vaderlijk, betrokken en open en er zit zoveel berusting in zijn stem, welke hij als een prachtig instrument gebruikt. Standvastig, eerlijk maar ook getekend ouder.

Het dromerige Shattered Ground is een indrukwekkend eerbetoon aan zijn echtgenoot Susie Bick, die begint bij de slaapkamerfotografie van de adembenemende fraaie Push the Sky Away albumhoes. Het naakte vrouwenlichaam toont kwetsbaarheid welke de daaropvolgende jaren alleen is toegenomen. Shattered Ground is honderd procent liefde, honderd procent houden van en honderd procent steun aan elkaar hebben, maar ook honderd procent persoonlijk en intiem.

Hoe mooi is het juist om nu getuige van die versterkte band te zijn, en ondanks dat Susie Bick nergens fysiek aanwezig is, voel je haar aanwezigheid in alle opzichten. Nick Cave schept het beeld van een krachtige betrouwbare vrouw, zijn steun in alles. Hoe mooi is het voor Warren Ellis om die liefdevolle woorden met net zoveel liefde te omlijsten. De toon is eerlijk, inclusief de ups en downs, waarbij de angst om nogmaals een geliefde te verliezen sterk aanwezig is.

Nick Cave sluit op het balkon af waarin hij al in titelstuk Carnage tot bezinning komt. Balcony Man heeft iets van een hogere macht die al wakend over de wereld heen kijkt. De Bergrede uit de Bijbel die in gedachte uitgesproken wordt. Hemelse koortjes sluiten het onverwachte geschenk af, waarmee we totaal onverwachts op 25 februari verblijdt worden. Het vreemde daarvan is, dat het al vanaf de eerste beluistering zo vertrouwd aanvoelt. Minder zwaar dan de voorgangers, wel net zo prachtig.