Wat zonde dat Jane Weaver nog steeds niet door het grote publiek is opgepakt. Met een tiental goede psychedelische folkpop platen op haar conto schakelt ze voor Love in Constant Spectacle de hulp van John Parish in. Zijn naam wordt in een adem met die van PJ Harvey genoemd, maar de producer heeft recentelijk ook met werk van Aldous Harding en Dry Cleaning succes geboekt. Niet dat zijn aandeel zoveel toevoegt, het houdt Jane Weaver wel fris en aandachtig geïnspireerd. Als vijftiger wijkt de niet van haar koers af, dat opnieuw zichzelf uitvinden hoeft van haar niet zo nodig meer, al is haar vorige Flock wapenfeit een stuk luchtiger dan haar eerdere werk en is de Love in Constant Spectacle aanpak juist introvert intiem.

Matt Grayson is op Flock al voor de baspartijen verantwoordelijk en omdat het zo natuurlijk aanvoelt blijft hij ook nu aan Love in Constant Spectacle verbonden. Ook de vertrouwde samenwerking met Andrew Cheetham wordt gecontinueerd. De drummer blijft zichzelf uitdagen en kiest nu voor een meer geïmproviseerde freejazz aanpak. De nieuwste huurkracht die bij het gezelschap aansluit is gitarist Joel Nicholson. Bijzonder, want hij houdt zich voornamelijk met zijn Butcher The Bar eenmansproject bezig. Geen verkeerde keuze, zijn licht provocerende glamrock spel voegt weldegelijk iets toe en waarschijnlijk kan deze muzikant ook gemakkelijk tijd voor een aankomende tournee vrijmaken.

Perfect Storm handelt over het opnameproces. Om een schrijfblokkade te voorkomen en niet in saaiheid te verzanden haalt ze de inspiratie uit het continu in beweging zijnde stadsleven. Al werkt ze de bevindingen wel in het rustige landelijke van het in Wales gelegen dorpje Rockfield uit. In die legendarische studio’s hebben oudgedienden als Manic Street Preachers, Simple Minds, Coldplay, Black Sabbath en Oasis platen opgenomen en meer recentelijk hebben daar nog acts als Shame, Aldous Harding en Tom Odell gebivakkeerd. Perfect Storm schept haakse new wave verwarring door de verschrikte instrumenten die eigenlijk niet echt bij elkaar passen, maar samen wel een harmonieus geluid neerzetten. Zoekend en aarzelend, precies zoals de teksten het aangeven.

John Parish zorgt dus voor de verfijning, een stimulans waarmee Jane Weaver weer die geheimzinnige duisternis induikt. Dit ligt haar toch het beste, het voelt in ieder geval ouderwets vertrouwd aan. Dat ouderwetse zit hem ook in het retro jaren zeventig geluid. Ze brengt in Emotional Components een soort van nachtelijke strandfunk, je proeft het zoute zeewater, en voelt de kriebelende zandkorrels onder je voeten bewegen. Toch klinkt Jane Weaver stukken soepeler, kneedbaarder en liever. Een geschikte kandidaat om ideeën bij te projecteren, de invulling daarvan is bijna vloeibaar.

De stroperige bas brengt je in extase, en de Britse zangeres hypnotiseert je als een verleidende godin. Ondanks haar leeftijd heeft Jane Weaver bezit ze nog steeds dat jeugdige, en mengt ze dit met het krachtige vrouwelijke. Begrijpelijk dus dat John Parish voor haar valt, deze eigenschappen heeft een PJ Harvey dus ook in het bezit. Waarschijnlijk is zijn belangrijkste raad om het vooral persoonlijk en dicht bij haarzelf te houden. Emotional Components moet eigenlijk een gevoel van thuiskomen zijn, maar in de praktijk valt het anders uit, het is vooral vervreemding van die zekerheden, de leegte als die invulling slechts materieel is.

Die eenzaamheid wordt door het falen van een intense relatie en het overlijden van haar vader veroorzaakt. Het Love in Constant Spectacle titelstuk onderwerpt zich aan de depressies, het eenzijdige onbeantwoorde verlangen, de zoveelste stilstand in een roerig leven. Het psychedelische Love in Constant Spectacle komt hard binnen, met het grote verschil dat de zangeres nu niet aan het dagdromen is, maar de heftige realiteit onder ogen ziet. De scheurende uitluidende gitaar staat voor het geweten, de gesmoorde fade out voor de kilheid van het bestaan. Daarentegen gaat het ingetogen folky Motif van het positieve uit. Zolang in alle grijsheid het licht doorschijnt is er ruimte voor hoop en groei. Dit soort nummers kunnen alleen maar in die berustende omgeving van het bezinnende Rockfield tot ontplooiing komen.

Bij het beladen emotionele The Axis and The Seed zoekt Jane Weaver met hees doorrookte stem de hoogtes op. Een sterk staaltje aan hedendaagse triphop met droge basherhalingen in een filmische stoffige jazzsetting. Het zelfverzekerde Is Metal is de obsessieve destructieve drang om koste wat het kost bij een geliefde te zijn. Tegendraadse pressies en het verlies van totale controle over anderen. De transformatie van een chemische liefdesreactie in een geladen spanningsveld. In het onrustige oorzoemende verdovende Happiness in Proximity zorgen de broeierige zomer regendans driekwartsmaat jazzritmes voor het evenwicht. Geluk zit in een klein hoekje, ongeluk is de heersende dominante factor. En net als je die complexiteit aanvaardt komt in het vredige Romantic Worlds de liefde weer op het pad.

De licht zwevende kosmische Universe glamkraut deelt die vrijgekomen ruimtes, van het strakke hokjes denken is geen sprake meer van. Jane Weaver koppelt zich los van de aardse zekerheid en laat het onvoorspelbare avontuur weer toe. De hoofdrol is echter voor het twinkelende postpunk gitaarspel van Joel Nicholson weggelegd. Wat een meesterlijke ontdekking is hij toch. Jane Weaver wijst zichzelf als hoofschuldige van haar misstappen aan, al vraagt ze hierbij wel om vergiffenis. Door de melancholische klaagzang identificeert ze zich met Morrissey. Universe heeft hoe dan ook opvallend veel raakvlakken met het betere The Smiths werk.

Het psychedelische met primitieve oer drumslagen opgesierde donkere Family of the Sun sluit hier tekstueel sterk op aan, al leunt de track verder duidelijk op Velvet Underground structuurlijnen. Laten we stellen dat de samenwerking met John Parish een vruchtbaar resultaat oplevert. Het is dus vooral Joel Nicholson die het verschil maakt en voor genoeg avontuurlijke wendingen zorgt. Zelfs als Family of the Sun op het einde nog eventjes van de koers afwijkt en het hemelse sterrenstelsel kruist blijft die overtuigende diepgang aanwezig. Love in Constant Spectacle overstijgt de eerdere releases, en er zijn nog steeds genoeg doorgroeimogelijkheden aanwezig.