Tegenwoordig is de wereld Barbie roze gekleurd en daarin vormt de retro kauwgumballenpop van Molly Burch de perfecte soundtrack. De Amerikaanse zangeres heeft haar alternatieve indierock verleden definitief afgezworen en richt zich overduidelijk op het tienerpubliek. In principe verandert er niet zoveel ten opzichte van het twee jaar geleden verschenen Romantic Images. Een logische keuze dus dat ze voor deze plaat haar samenwerking met producer Jack Tatum verlengt. De Lana Del Rey vergelijkingen liggen er nog steeds dik bovenop, zeker in de prachtig georkestreerde Made of Glass sound, al kiest ze om zich daarvan te onderscheiden wel voor een heuse jaren tachtig beat. Blijkbaar geeft deze aanpak haar de meeste voldoening.

Het is allemaal zo gelikt glad gepolijst, de wanhopige zwaarte van haar avontuurlijke Please Be Mine debuut heeft ze dus achter zich gelaten. Zet ze daar nog een filmische zwart-witte soundscape neer, tegenwoordig leeft ze op een veelkleurige Daydreamer regenboogsetting. Het klinkt allemaal zo vrolijk, maar is het echt wel allemaal zo vrolijk? Ze legt in Made of Glass haar breekbare kwetsbaarheid open en bloot op tafel neer. Hierdoor heeft de dromerige song toch nog iets humaans. Uiteindelijk verlangt iedereen naar de liefde, de inspiratiebron voor het tienergeluk en het tienerverdriet. Gebroken harten, maar ook sneller kloppende harten. Molly Burch stelt zich kwetsbaar in een relatie op, het ontbreken daarvan maakt haar echter nog kwetsbaarder.

Niet vreemd dus dat ze deze herinneringen uit oude dagboeken ophaalt. In haar prille jeugdjaren fantaseert ze nog over een zorgeloze toekomst, het naïeve huisje, boompje, beestje ideaal. In haar slaapkamer creëert ze het meest geschikte woonklimaat, krabbelt ze de eerste songteksten op papier, die veelal de oorsprong dus in het geluk, het verdriet en de daaruit voortkomende tienerangsten hebben. Ze speelt met haar bewustwording, welke pas jaren later de vruchten afwerpt. Het is van pure noodzaak om als begin dertiger weer dichter bij zichzelf te komen. Liedjes schrijven is voor Molly Burch allang een vak, ooit was het voornamelijk een treffende uitlaadklep om je emoties te tonen. Daar in die dagboeken ligt de oorsprong, daar ligt de kern van de inspiratie, het verlangen naar de onwetende tieneronschuld. In Bed, mijmerend herinneringen ophalen en delen.

De overwinnende Champion soulswing, de zalige flitsende Unconditional discofunk, voor alles is er een eerste keer, onvoorwaardelijke trouw aan de eerste geliefde beloven, de perfecte schoondochter uithangen. Wat kan het leven toch mooi zijn. Natuurlijk ben je als ongeleerd individu nog onzeker. Het teder gezongen Physical is een voorbijrazende achtbaan door een overvloed aan nieuwe onherkenbare emoties. Gedrogeerd door drugs en medicatie vervlakken de waarnemingen. Het is misschien wat veiliger, maar hierdoor ervaar je niet wat het is om tastbaar contact, tastbare liefde te voelen. Een egoïstische escapekaart, een uitvlucht naar die droomwereld. Verdoofd, oververmoeid en leeg, het zijn terugkomende thema’s.

Het melancholische Tattoo heeft een klassieke powerpop opbouw. Een introducerende piano, aarzelende zangpartijen, binnenvallende drum en bas die het huwelijk completeren. Eerste klas camp, in een hoedanigheid welke The Carpenters en ABBA grote hitsuccessen opleveren. Het perfecte popliedje in de ogen van een tienermeisje. Toch handelt deze song over het grote drama van de eerste keer een dierbare vriend verliezen. Ja, voor alles geldt een eerste keer, dus ook voor het persoonlijke leed. Heartburn roept echter een andere gezonde vorm van spanning op. De zaterdagavond jacht, flirten in de discotheek, zonder verplichtingen, zonder een specifiek doel. Stiekem verlangen we echter wel naar die gesettelde basis, en bezorgt dat zorgeloos stappen je juist een rotgevoel.

Baby Watch My Tears Dry beantwoordt de stemmen in haar hoofd, geeft hieraan toe om de pijn een plekje te geven. Het is de sprookjeswereld van tieneridolen, die je licht vergeeld vanaf de muur aanstaren. Onbereikbare eighties Popfoto romantiek, met nietjesgaten op navelhoogte. Het vredige Beauty Rest schoonheidsslaapje, allemaal facetten die de jeugdjaren vormen. Het is opvallend dat haar kindertijd juist niet in de jaren tachtig afspeelt. Molly Burch is een kind van deze eeuw die in 2003 flink aan het puberen is. Alles is mooi, nieuw en hoopvol. Je kijkt tegen coole stoere leeftijdsgenoten op. De toekomst is nog een onbereikbaar gegeven. Dromen zijn er om te dromen. 2003, het komt allemaal in deze gelijknamige new wave track samen. Daydreamer staat in het verleden, maar dan wel in een verder verleden dan het overtuigende Please Be Mine en de gelijkwaardige First Flower opvolger. Dat niveau haalt ze nergens meer.