Flying on Abraham, het derde album van de Amerikaanse wereldburger Diane Birch volgt op haar ep Nous van 2016. De plaat kwam nogal moeizaam tot stand. Birch wilde Flying on Abraham mogelijk maken via crowdfunding. Zelf de regie in handen nemen leek niet zo’n slechte optie, daar Birch gemerkt had dat ze voor labels lastig te plaatsen was en het gevaar van in een hoek te worden geduwd altijd aanwezig was. De crowdfunding-website die Birch in de arm had genomen ging echter failliet en daarmee verdween er een flinke smak geld.

De samenwerking met producer en (bas)gitarist Paul Stacey (o.a. Black Crowes, Noel Gallagher) verliep aanvankelijk ook niet vlekkeloos. Uiteindelijk klaarde de lucht op en is er een nieuwe plaat en een nieuw label: het Duitse Légère Recordings.

Ondanks de tegenslag weet Birch wederom een fraaie worp aan songs neer leggen. Flying on Arbraham is een warme klinkende plaat met een mooie samenhang. Zoals verwacht is het album weer doordesemd van jaren zeventig singer-songwritersferen, ook al heeft Birch daar nooit zo bewust op aangestuurd. Het is echter wel wat haar zo geliefd heeft gemaakt, die associaties met de klassieke, authentieke kwaliteitspop uit de seventies.

Wind Machine is een mix van soul en americana en handelt over loslaten, over verlies dat volgt op langverwachte hoop. De vallende bladeren en de lange, donkere avonden na een beloftevolle zomer. Jukebox Johnny is markanter; een rijke, gelaagde song met een soepele gitaarsolo die de klok heerlijk vijftig jaar terugzet. Ook Shade lijkt wel weer zo’n fijne hommage aan de platenkast van de jaren zeventig. Een lekkere cadans van de piano, een koortje en klarinetklanken kleuren de song.

Moto Moon profiteert van hemelse zang en een lekkere geestverruimende instrumentale break. Zo brengen Birch en haar medemuzikanten continu mooie, subtiele verdieping en verfraaiing aan in de milde, toegankelijke songs. Opvallend is Boys on Canvas, een sensuele, groovy track die verwijst naar de Londense jaren van Birch en haar bezoeken aan de National Gallery. Midden in een liefdeloze, nogal stoffige periode wisten schilderijen toch weer iets in haar los te maken. Boys on Canvas geeft het album dan ook een mooie dosis levenslust.

Birch houdt de aandacht vast met het mooie Juno, een track met gedempte drums en een lekkere ruimtelijke, atmosferische gitaarsolo. Dit fraaie toonbeeld van haar verfijning wordt dan weer gevolgd door Russian Doll, robuuster door de stevige drums en met vleugel verder op smaak gebracht.

Richting het einde van de plaat lijken Birch en band qua sound en sfeer wat meer richting de jaren tachtig te verschuiven. Een aangename nieuwe schakering die de veelzijdigheid van Birch als muzikante en zangeres eens te meer laat horen. Ook hier legt ze het er niet dik bovenop; subtiel en smaakvol blijven de kernwaarden.

Zoals gezegd is het alweer acht jaar geleden dat de ep Nous van Diane Birch uitkwam. Haar eerste twee albums dateren alweer van 2009 en 2013. Het is te hopen dat de plaat de nodige steun krijgt van label en fans want er verdwijnen al zoveel albums snel in het luchtledige tegenwoordig. Een tournee kan hierbij helpen natuurlijk. Voorlopig staan er alleen Japanse gigs op het programma maar daar zal het nodige bij komen. ‘We got there in the end,’ aldus een trotse en opgeluchte Birch. Na zo een lange periode van afwezigheid en de release van een overtuigend album als Flying on Abraham zal ze ongetwijfeld vele podia aandoen dit jaar.