Onlangs sloot Lucinda Williams na de remake van het uit ’92 daterende Sweet Old World de verjaardagstournee van Car Wheels On A Gravel Road af. Een teken aan de wand ? Had het writersblock ongenadig toegeslagen? Niets van dit alles, na vier decennia toont La Williams het tegendeel met haar nieuwe langspeler. Met enige hulp van producer Ray Kennedy die destijds eveneens bij het meesterlijke Car Wheels betrokken was, levert Williams een voortreffelijk en relevant en confronterend werkstuk af.

Vanaf de opener You Can’t Rule Me wrijft ze het er nog eens duidelijk in, op een rudimentaire rammelende bluesritmiek declareert ze de ondertussen vertrouwde boodschap van onafhankelijke vrouw. Overigens kwam een niet onaanzienlijk deel van het dozijn songs in nauwe samenwerking met Tom Overby, die samen met Williams en Kennedy voor de co-productie tekende, tot stand.

Het in loodzware psychedelia gedrenkte Man Without A Soul is ongetwijfeld niet aan haar huidige levensgezel geadresseerd. Het is de huidige president van haar thuisland die hier in het vizier komt na Bad News Blues, een verhaal over die andere gesel in het hedendaagse medialandschap, de onafgebroken stroom aan foute en misleidende informatie. Het gaat de ondertussen wat ouder wordende maar immer strijdbare bijzonder goed af.

De korrel op haar stembanden is met de jaren wat grover geworden en het backingtrio met Stuart Martin op gitaar, bassist David Sutton en Butch Norton  bouwt een bijzonder solide fundering. Ongemeen en genadeloos rauw als het nodig is zoals de vervormde snarenreplieken in in Wake Up, een directe striemende aanklacht tegen misbruik en geweld in een relatie en het op priemende gitaar sluipende Pray The Devil To Hell illustreren.

Sporadisch duiken meer ingetogen momenten op zoals het met genuanceerd slide- en orgelwerk verluchte When The Way Gets Dark. Het op adembenemend mooi vibrerend snaren dobberend When The Way  Gets Dark vormt een  bijzonder aangename verpozing. Het donkere, energiek rockende luik met Bone Of Contention, Down Past the Bottom wordt afgesloten met een nijdig uithalend Big Rotator. De titelsong Good Souls, een intimistisch, ruim zeven minuten aanslepend op gitaarloopjes meanderende epos is rechtstreeks aan alle mensen van goede wil gericht en vormt een waardige afsluiter.