Jezelf een aantal maanden in hartje winter alleen opsluiten in een huis in de Zwitserse bergen, zonder dat er al teveel zon doorkomt, om volledig te kunnen focussen op muziek maken, klinkt als een wat wrange focus. Maar het was precies van de Poolse componiste/pianiste Hania Rani deed toen ze door filmmaker Susanna Fanzun gevraagd werd om de filmmuziek te maken voor een documentaire over de grote Zwitserse beeldhouwer en schilder Alberto Giocametti (1901-1966).

Haar onderkomen lag voor die maanden dicht bij de plek waar Giacometti werd geboren en die hij thuis bleef noemen ondanks het feit dat hij het gros van zijn leven in Parijs woonde waar hij zijn imposante oeuvre opbouwde. Rani had er een studio in de buurt en kon zodoende niet alleen aan de soundtrack werken maar ook aan andere nieuwe projecten. Ze verliet de plek toen de lente aanbrak.

Geïsoleerd van de buitenwereld kwam de muziek in de stilte eigenlijk als vanzelf. En de piano werd weer even haar trouwe metgezel, waar ze juist met haar ‘eigen’ albums steeds meer elektronische elementen aan haar composities toevoegt. De volledig instrumentale muziek die de soundtrack over Giacometti herbergt brengt eigenlijk dus de sferen terug die haar indrukwekkende debuut Esja kenmerkte.

De isolatie heeft in ieder geval veel emoties en melancholie teweeggebracht, zo laten de 13 stukken van On Giacometti horen. Begeesterd en ingetogen klinken de stukken van Rani altijd al, ideaal als filmmuziek, al gaan de composities op On Giacometti nog weer wat dieper.

Het is een album volledig op eigen kracht achter de piano, alhoewel Rani het niet kon laten om af en toe wat extra klanken aan haar pianoklanken toe te voegen. Ook vroeg ze haar grote muziekvriendin en celliste Dobrawa Czocher om twee tracks extra grandeur te geven. Het levert een album op van grote schoonheid.

Rani heeft zich de afgelopen jaren in het gezelschap gevoegd van muzikale vernieuwers als Nils Frahm, Ólafur Arnalds en Portico Quartet. Muzikanten die vanuit klassiek en jazz, minimal en ambient hebben omarmd en deze, soms voorzien van electronic elementen, naar een zeer interessante nieuwe richting duwen. Muziek, vaak ingetogen met een atmosferisch karakter, met veel sfeer opgezet die ongrijpbaar klinkt en juist daardoor vele emoties boven brengt.

On Giacometti, juist ook omdat dit vooral Rani achter de piano is, is zo ingetogen als je maar ingetogen kunt zijn. De tempo’s liggen laag waardoor laag over laag de sfeer nog indrukwekkender opgebouwd kan worden. Niet alleen ideaal om een documentaire als die over Giacometti dus ingrijpend kleur en sfeer te geven maar die ook zonder beelden prachtige emotionele sferen oproept.