De setting is bijzonder sfeervol. De Maassilo in Rotterdam is een imposante kolos, een fraai stuk industrieel erfgoed. Een fotogeniek restant van het oude Rotterdam dat opvallend contrasteert met de nieuwbouw aan de andere kant van de Maas. Je zou Hania Rani echter eerder weer verwachten in een zaal als LantarenVenster. De Poolse componiste en muzikante maakte immers veel indruk met ingetogen, soms magische solo-pianomuziek op haar debuut Esja, later ook aangevuld met bas, drums en elektronica op de plaat Home, muziek die je doorgaans zittend hoort in kleinere zalen.

Rani loste de hooggespannen verwachtingen dit jaar verder in met On Giacometti en vooral Ghosts. Vanavond wordt snel duidelijk dat de faam van Rani inmiddels veel groter is dan je wellicht zou denken. De grote hal in de Maassilo loopt helemaal vol, dus deze locatie is achteraf gezien heel begrijpelijk. De even bevreemdende als betoverende klanken van Oltre Terra houden de zaal minutenlang in hun greep. Twee gestaltes worden zichtbaar op het rokerige podium. Rani, wordt bijgestaan door bassist Ziemowit Klimek, die ook synthesizer speelt. Al snel wordt duidelijk dat elektronica een grotere rol is gaan spelen in de muziek van Rani. Stevige sequences en ijle analoge synthgeluiden vullen de donkere hal in het eerste half uur. Dancing with Ghosts, van het laatste album, is een fraaie synthesizertrack, die door Rani’s prachtige zang uniek wordt. Ze speelt veel meer dan alleen piano vanavond. Regelmatig staat ze als een magiër met de rug naar het publiek toe, alsof ze haar toetsen en effecten wil bezweren.

Live klinkt de muziek van Ghosts natuurlijk steviger; de subtiele beats van Moans komen vanavond in de Maassilo steviger binnen. Eens te meer blijkt deze industriële setting goed te werken bij de muziek van Rani. Nergens is er echter sprake van effectbejag of gemakzucht. De muziek blijft altijd iets verfijnds, elegants maar ook melancholieks en kwetsbaars houden, soms in combinatie met (fluisterende) zang. Bovendien keert Rani regelmatig terug naar solopiano. De impressionistische, poëtische en diep rakende klanken van The Boat houden iedereen wat dat betreft bij de les.

Na ruim een half uur richt Rani zich voor het eerst tot het enthousiaste publiek. Ze heeft het gevoel in een techno club te spelen, het is duidelijk een verfrissende ervaring voor haar en Klimek. Na 21 shows heeft Rani naar eigen zeggen nog steeds energie en is het opwindend om live nieuwe dingen uit te proberen.

Ook na de korte onderbreking blijven Rani en Klimek een groot palet hanteren. Thin Line is vocale ambient/technopop van de mooiste soort. Dreamy, van het album On Giacometti, doet zijn naam eer aan en is een van de meer toegankelijke stukken, alhoewel de muziek van Rani natuurlijk altijd uitnodigend is. De Fender Rhodes piano zorgt geregeld voor extra warmte en nieuwe dimensies. Een stuk als Komeda, van het album Ghosts, mag dan ook niet ontbreken. Het geeft de tweede helft van het concert extra cachet. Een tweede helft waarbinnen Rani ook improviseert achter de piano en haar muziek enkele minuten lang heel klein maakt. Mooi om te horen dat de volle zaal hier ook in meegaat.

Het wordt alweer laat op deze winderige zondagavond in Rotterdam maar Rani komt nog terug voor twee stukken. De beats blijven achterwege, ze gaat terug naar de basis, naar de piano en doet daarbij gelukkig haar eerste twee albums aan: Hawaii Oslo voert terug naar haar debuut en het afsluitende Leaving naar Home. Zo wordt iedereen weer herinnerd aan de fraaie weg die leidde naar Ghosts, het album waar Hania Rani dit jaar definitief en volkomen terecht mee doorbrak. Rani weet haar muziek vanavond uitstekend te vertalen naar een groot podium als de Maassilo. Het tekent haar klasse.

Foto’s: Anne-Isabelle Cador