De muzikale wereld van de Poolse componiste Hania Rani blijft een ongrijpbare. Ze vindt met haar muziek de weg ergens tussen electronic, minimal, nieuw klassiek, ambient en pop. Op haar ambitieuze nieuwe album, de volle dubbelaar Ghosts, definieert ze haar sound weer verder. Groots.

Het album bouwt voort op haar fascinerende instrumentale werk, nog elektronischer dan we al gewend waren, en haar gezongen tracks die haar debuut Esja (2019) en opvolger Home (2020) al zo kenmerkten.

De vooruitgesnelde van prikkelende elektronica doortrokken single Hello was al een prachtig voorbeeld van zo’n gezongen track en ook het samen met Patrick Watson gezongen en fraai ingetogen Dancing with Ghosts was volledig raak.

Veel van de nieuwe songs/composities werden geschreven tijdens een residentie in de Zwitserse bergen om muziek te schrijven voor de soundtrack van de documentaire On Giacometti waarvan eerder dit jaar ook al een album verscheen. De rest van de muziek had ze al geschreven of kwam na thuiskomst uit Zwitserland in haar thuisstad Warschau.

De titel van het nieuwe album komt voort uit de plek waar ze twee maanden woonde in Zwitserland. Haar werkplek was een oud sanatorium in een dorp waar de glorie wel vanaf was en waar veel lege hotels staan. Door mensen verlaten maar nu door geesten bewoond, zoals de bewoners van het dorp elkaar graag doen laten geloven.

Ghosts geeft in 13 tracks een wel heel erg fraai inzicht in waar Rani over de jaren muzikaal heen is gegroeid. Fascinerend doorgegroeid. Zelfverzekerd, eigenwijs, eigengereid en avontuurgericht zet ze steeds weer haar composities uit. Muzikaal volgroeid kan/mag ze nu volwaardig naast haar helden Ólafur Arnalds, Nils Frahm en Portico Quartet genoemd worden.

En hoe mooi is het dat dan Arnalds dan ook nog op haar nieuwe album aanwezig is. Hun gezamenlijke track Whispering House is een van de hoogtepunten op het album. Ook Portico Quartet drummer Duncan Bellamy (met wie ze ook al veel optrad en samenwerkte) is op twee erg mooie tracks (Don’t Break My Heart en Thin Line) aanwezig.

Ghosts is een pracht van een album waar vanaf de atmosferische instrumentale opening Oltre Terra en het daar gelijk op volgende Hello, gewoonweg alles klopt. Van subtiel, bijna sereen naar prikkelend en uitdagend in elektronica. Zo’n track als The Boat alleen al. Het vereist heel veel talent en klasse om zo’n track zo glansvol, met zoveel souplesse en vol broeierigheid, op en uit te bouwen.

Ook het ruim 12 minuten durende Komeda laat de grote klasse van Rani horen. Ongelooflijk hoe de track laag over laag opbouwt en steeds weer nieuwe diepten opzoekt. Komeda is muziek waar je volledig in wilt verdwijnen en eigenlijk niet vanuit meer de echte wereld in wil terugkomen. Zo’n ultracoole track die vast bij haar concerten elke avond weer tot een hoogtepunt zal uitgroeien.

Ook fijn vervreemdende songs als Thin Line, een van mijn favorieten, maken Rani zo razend interessant. Hoe cool zijn die ritmes van Bellamy en hoe prachtig komen die strijkers weer binnen. Ook Utrata heeft dat vervreemdende en boeit uitermate omdat achter de fraaie melodische zanglijn zo ontzettend veel gebeurt. En hoe prachtig zijn die strijkers ook weer!

Ghosts is een muzikaal uitdagend en ambitieus prachtalbum. Haar beste tot nu toe. Alles aan de 13 tracks is even avontuurlijk en fraai. Ghosts is een meesterstuk.