In 1990 vernam Pieter Groenveld, de man achter Strictly Country Records, een in akoestische Americana gespecialiseerd label, via een enthousiast berichtje van Townes Van Zandt dat David Olney op weg was naar Nederland.

David Olney trok van Rhode Island  naar North Carolina, zogezegd om literatuur te studeren. Het werd uiteindelijk zelfstudie…van muziek, met de groep Simpson reisde hij naar New York. Het is in Nashville dat hij open bloeit als singer- songwriter, in de buurt van folktroubadours als Townes Van Zandt en Guy Clark.

Groenveld vormde destijds als klanktechnicus een productieteam met zijn vrouw de betreurde bluegrass artieste, Liz Meyer, hij volgde het advies van Van Zandt om Olney aan het werk te zien op een podium. In oktober ’93, werd een eerste livesessie vastgelegd, de eerste  van een reeks op Strictly Music. Olney leverde ondertussen nog studiowerk af, het imposante rijtje werd afgesloten met This Side Of The Other.

Olney overleed op 18 januari 2020, tijdens een concert op een festivalpodium in Florida werd een hartaanval de folktroubadour fataal. Nauwelijks een maand voordien vertoefde hij met Anana Kaye in de studio, opnames die postuum werden uitgebracht als Whispers And Sighs. Ook Groenveld dook in de archieven, zo kan je de podiumverrichtingen van Olney op Nederlandse bodem nog eens beleven.

Het eerste volume Evermore  is samengesteld met fragmenten van zijn passages in 2016  en 2018. Samen met bassist David Seymour. Vanaf  het dreigende Big Top (Tornado) krijgen we vooral samen met John Hadley gecomponeerd werk. In Train Wreck, dat Gwill Owen als co-auteur vermeldt horen we wolvengehuil, soms wat gekuch, soms wat minder toonvast.

De sobere combinatie van akoestische picking en basloopjes blijft overtuigend, het onheilspellende Situation en vooral het aansluitende, op bezwerende ritmiek  geënte Don’t Fight It klinken bijzonder aangrijpend met die basloopjes en tweede stem op de achtergrond. Ook ouder werk komt aan bod. Dangerous Man, een uit Eye of the Storm geplukt oorlogsverhaal beklijft als vanouds evenals het recentere I Spy.

Olney’s songs werden vaak door anderen geïnterpreteerd en tijdens de concerten diept de man op zijn beurt wel eens favorieten op. Zo ontwaren we na het op funky ritmiek wiegende Thing Of Beauty, Speed Of The Sound Of Loneliness van de ondertussen eveneens betreurde John Prine. In de staart van Stand Tall herkennen we She’s Not There van The Zombies. Als afsluiter van het eerste deel van The Final Holland Sessions wordt Townes Van Zandt bedacht met een breekbare uitvoering van For The Sake Of The Song.

Het om begrijpelijke redenen Nevermore getitelde, tweede deel is al even genereus gevuld met tracks van die laatste concerten op Nederlandse bodem en vormt het definitieve sluitstuk van die finale live sessies en  rond de reeks af.