Stevig en met volle overtuiging laat het Berlijnse Camera de eerste keer met de openingstrack E-Go van Radiate! van zich horen. Dit zwaar zuigend stuk aan psychedelica staat met beide voeten grondig in de Krautrock, maar raast als een dreigende storm ook de postrock gitaar noise binnen. De band onderscheid zich juist door niet de elektronica op de voorgrond op te stellen, en heeft evenveel raakvlakken met de geestverruimende sixties als met die voorbij racende sneltrein sound uit de jaren zeventig.

Nadat ze bijna kopje onder dreigen te gaan in het muzikale drijfzand van Phantom of Liberty laten ze voorzichtig al de nodige dance invloeden in het meer down to earth spacende Emotional Detox toe. Het rondreizende retro ruimteschip is definitief geland op Kartoffelstampf van Prosthuman. Ground control to Captain Future, welkom op de gekleurde Saturday Night Fever dansvloer van het nieuwe danstijdperk.

Prosthuman duidt overduidelijk een andere periode in waarbij de Duitsers naar de basis van de new wave op zoek gaan. Welke zeker terug te vinden is in de ruimtelijke synthpop aftakking van de Krautrock, maar waarbij de rioolpunk van de straat net zoveel invloed op uitoefent. Kartoffelstampf ligt in de verruimende death disco punk lijn die de pioniers van Public Image Ltd hebben uitgezet. Deze anti-beweging haakt brutaal aan bij het Amerikaanse No Wave geluid, maar roept juist wel op om te bewegen.

Met een slagwerker die zich toepasselijk Michael Drummer noemt wordt er feilloos overgeschakeld naar de skanking spookstad dubsound van Alar Alar. Heel aangenaam hoe die underground scene hier zijn intrede doet en als een anarchistische kraakbeweging zich een belangrijk stukje muziekgeschiedenis toegeëigend.

Al snel zijn we de kenmerkende achtergrond van Camera vergeten. Bij Prosthuman / Apptime krijgt de Krautrock een klassieke geschoolde impulsie waardoor de reggae baslijnen naadloos overgaan in hemelse mechanische orgelpartijen en Zuid Amerikaanse gitaargolven die zelfs in een aantrekkelijk volks hoempapa tempo eindigen.

De starre Krautrock wordt vergiftigd door andere bijtende liquide zijstromingen. Er is zelfs ruimte voor wanhopige zangpartijen in het krassende Schmwarf, waarbij de herhalende beats aansluiting zoeken bij de freakende death disco van Kartoffelstampf.

De volgende stap in deze historische muziekles wordt gegeven in het duistere na echoënde Freundschaft waarin de dreampop postpunk klanken vrij spel hebben. Het bleke Chords4 / Kurz Vor galmt heerlijk zolderkamertje triest. Sfeerbepalende romantische depressieve navelstaarders die op het punt staan om zich over te geven aan het gitzwarte gothic verbond. Nog eventjes wordt er in het jammende Harmonite vriendelijk geknipoogd naar de shoegazer, waarna er een einde komt aan deze waanzinnige trip.

Eigenlijk gaat het alleen een beetje mis bij het zenuwachtige overvol geproduceerde Überall Teilchen / Teilchen Überall. De geluidsbrij woekert zich als exotisch onkruid om de basistonen heen, waarbij de percussie zichzelf er hulpeloos doorheen probeert te slaan. Gedurfd, maar te onsamenhangend. En daardoor wat vervreemdend tegenover de goed uitgewerkte ideeën waarmee Camera op Prosthuman gigantisch sterk opent.

Het prima uitgewerkte El Ley blijft prima staande als klassieke Krautrock track, maar is tussen al dit elektronisch geweld een tikkeltje te eenvoudig van opzet, wat genoeg zegt over het verdere hoogstaande niveau.