Stevig en met volle overtuiging zet het Berlijnse Camera zich de eerste keer met de openingstrack E-Go van Radiate! op de kaart. Dit zwaar zuigend stuk psychedelica staat met beide voeten grondig in de krautrock, maar raast als een dreigende storm ook de postrock gitaarnoise binnen. De band onderscheidt zich juist door niet de elektronica op de voorgrond op te stellen, en heeft evenveel raakvlakken met de geestverruimende sixties als met die voorbij racende sneltrein sound uit de jaren zeventig.

Nadat ze bijna kopje onder in het muzikale drijfzand van Phantom of Liberty gaat, laten ze voorzichtig de nodige dance in het meer down to earth spacende Emotional Detox toe. Het rondreizende retro ruimteschip is definitief op Kartoffelstampf van Prosthuman geland. Ground control to Captain Future, welkom op de gekleurde Saturday Night Fever dansvloer van het nieuwe danstijdperk.

Prosthuman duidt overduidelijk een andere periode in waarbij de Duitsers naar de basis van de new wave zoeken. Welke zeker in de ruimtelijke synthpop aftakking van de krautrock te vinden is, maar waarbij de rioolpunk van de straat net zoveel invloed op uitoefent. Kartoffelstampf ligt in de verruimende death disco punk lijn die de pioniers van Public Image Ltd uitzetten. Deze anti-beweging haakt brutaal bij het Amerikaanse No Wave geluid aan, maar roept juist wel om te bewegen op.

Met een slagwerker die zich toepasselijk Michael Drummer noemt schakelen ze feilloos naar de skanking spookstad dubsound van Alar Alar over. Heel aangenaam hoe die underground scene hier zijn intrede doet en zich als een anarchistische kraakbeweging een belangrijk stukje muziekgeschiedenis toe eigend. Al snel zijn we de kenmerkende Camera achtergrond vergeten. Bij Prosthuman / Apptime krijgt de krautrock een klassieke geschoolde impulsie waardoor de reggae baslijnen naadloos in hemelse mechanische orgelpartijen en Zuid Amerikaanse gitaargolven overgaan die zelfs in een aantrekkelijk volks hoempapa tempo eindigen.

De starre Krautrock wordt door andere bijtende liquide zijstromingen vergiftigd. Er is zelfs in het krassende Schmwarf ruimte voor wanhopige zangpartijen, waarbij de herhalende beats aansluiting bij de freakende Kartoffelstampf death disco zoeken. De volgende stap in deze historische muziekles wordt in het duistere na echoënde Freundschaft gegeven waarin dreampop postpunk vrij spel heeft. Het bleke Chords4 / Kurz Vor galmt heerlijk zolderkamertje triest. Sfeerbepalende romantische depressieve navelstaarders die op het punt staan om zich aan het gitzwarte gothic verbond over te geven. Nog eventjes wordt er in het jammende Harmonite vriendelijk geknipoogd naar de shoegazer, waarna er een einde aan deze waanzinnige trip komt.

Eigenlijk gaat het alleen bij het zenuwachtige overvol geproduceerde Überall Teilchen / Teilchen Überall een beetje mis. De geluidsbrij woekert zich als exotisch onkruid om de basistonen heen, waarbij de percussie zichzelf er hulpeloos doorheen slaat. Gedurfd, maar te onsamenhangend. En daardoor wat vervreemdend tegenover de goed uitgewerkte ideeën waarmee Camera op Prosthuman gigantisch sterk opent. Het prima uitgewerkte El Ley blijft prima als klassieke krautrock track staan, maar is tussen al dit elektronisch geweld een tikkeltje te eenvoudig van opzet, wat genoeg over het verdere hoogstaande niveau zegt.