Raven van Dorst is in de loop der jaren tot spraakmakende persoonlijkheid uitgegroeid en scoort best lekker met programma’s als Boerderij van Dorst en Nachtdieren. Vergeet niet dat de oorsprong van het succes in de muziek ligt; vanuit het licht rockende Bad Candy volgt het stevige Elle Bandita, waarna alles in Dool op de juiste plek valt. Dool wordt al snel door de internationale metal pers breed opgepakt en mag zich daardoor tussen het rijtje After Forever, The Gathering, Within Temptation en Ayreon gothicmetal bands scharen. Raven van Dorst mist dat klassieke geschoolde van de frontvrouwen van de genoemde bands maar compenseert dat door de diepere stemlagen. Hier in Nederland besteden vooral Aardschok en onze eigen Richard Verbrugge de nodige aandacht aan metal en hardrock, en wordt het verder behoorlijk door de pers genegeerd.

Het derde Dool wapenfeit The Shape Of Fluidity komt echter bij mij terecht, waarschijnlijk speelt mijn voorliefde voor duistere postpunk hierbij een grote rol. Ook ik ben met eerder genoemde bands opgegroeid, waardoor Dool ook zeker in mijn straatje past. We leven in een lastig te plaatsen oververhitte wereld waarbij veranderingen zich te snel opvolgen. In Venus In Flames heeft Raven van Dorst vrede met het verleden en presenteert de vocalist zich als een krachtige herboren feniks. Op televisie presenteert ze zich als een sterke goedlachse persoonlijkheid, met een schijt aan de wereld mentaliteit. In Dool is ruimte voor de twijfel, de onderliggende deprimerende kijk op de plek in de maatschappij, het onbegrip en het neerslachtige effect.

Vergelijk de positie van Raven met de bekende The Dark Side Of The Moon hoes van Pink Floyd. Raven distantieert zich van de feestende LGBTQ+ regenboogkleuren en zoekt in de duisternis onderdak. Eigenlijk plaatst deze gemeenschap zich op een apart voetstuk terwijl Raven juist benadrukt dat gewoon iedereen zichzelf mag zijn, uniek, bijzonder, geliefd. De witte vlag op de albumhoes symboliseert de overgave, je kwetsbaar opstellen. Raven van Dorst verkeerd niet in een identiteitscrisis, het draait eerder om het eeuwigdurende gevecht en het beeld dat de omgeving schept en het feit dat deze juist problemen aanpraten. Hermagorgon analyseert de tweestrijd tussen de ouders, waar het lieve zorgzame van de moeder voor de acceptatie kiest en de dodende monotone gitaarriffs het onbegrip van vaders kant benadrukken.

The Shape Of Fluidity belicht die duisternis en daar past geen vrolijke muziek bij. Het is een zevenjarige Odyssee, een ontdekkingstocht naar het innerlijke ik. Een slopende veldslag die in het schrijnende Venus In Flames het recht tot zelfacceptatie opeist. Om uit de asresten te herrijzen moet je eerst het vagevuur betreden. Raven heeft een prachtig smekend dromerig stemgeluid. Er schuilt zoveel opgekropte woede in welke ze door de vernietigende gitaarexplosies van medecomponist Omar Iskandr laat beantwoorden. Hij en Nick Polak wisselen elkaar in het schrijfproces af, de basis in de tracks legt Raven van Dorst die begrijpelijk ook voor alle lyrics verantwoordelijk is. Raven bezit het vrouwelijke melodieuze moederlijke en heeft tevens die potige mannelijke stoerheid. Raven voegt er dus wel haar eigen verbitterende identiteit aan toe, en alles op The Shape Of Fluidity draait om die eigen identiteit.

Het gitaarspel van Nick Polak is overduidelijk ook door de grunge en gitaarbands uit de jaren negentig beïnvloedt. Hierdoor leidt zijn aanpak tot het meer psychedelische Self-Dissect. Tekstueel leunt het allemaal erg tegen de doom aan, het evenwicht zit hem in het meer progressieve melodieuze geluid, waardoor het allemaal kloppend is. De woorden wegen zwaarder en als de sound dan ook nog beklemmend en drukkend zou zijn, dan klinkt het wel heel suïcidaal. Self-Dissect handelt hoe dan ook over het zelfdestructieve karakter van de vocalist. Een lijdensweg die Raven blijkbaar achter zich gelaten heeft, of misschien juist wel omarmt en zich mee identificeert. Het kille donkere The Shape Of Fluidity titelstuk worstelt met die deprimerende tussenfase. Het is een stukje afsterven, verdrinken en overheersen. Raven van Dorst laat haar kinderlijke innerlijk spreken om dit vervolgens met het realistische dromerige te beantwoorden. Uiteindelijk helpen vrienden Raven om deze periode draagbaar te maken.

In Currents geeft de begripvolle Nick Polak deze bezieling een plek. Hij stopt mengt de onzekerheid en de overwinnaarsmentaliteit in zijn spel laat je in een ruis aan gitaargolven ronddolen. De overgang naar Evil In You is wat slordig en minder geslaagd, en ontkracht het Currents intermezzo een beetje. We bevinden ons weer in een duivelse donker schaduwveld, het licht is voor eeuwig gedoofd. Raven van Dorst zit als prooi gevangen in het steeds strakker aansnoerend spinnenweb netwerk waarin de vocalist gedwongen wordt om niet zichzelf te zijn. Ergens diep in de teksten verbergt een romanticus zich, die geforceerd de duistere kant opgetrokken wordt. In het symfonische House of a Thousand Dreams sprookjestrack betreden we de tempels van rust. Hier krijgt Dool van violist Judith van der Klip en multi-instrumentalist Kim Larsen gezelschap die er een Ayreon Into the Electric Castle achtige twist aan geven. Het gemene gitaarspel van Omar Iskandr gaat het duel met de vocale zachtheid aan en komt als winnaar uit de strijd.

Met het therapeutische Hymn for a Memory Lost doom metal reflecteert Raven van Dorst zich met de weggestopte kwelgeesten. Het is eenvoudiger om deze simpelweg te vergeten dan de confrontatie aan te gaan, alleen biedt het op lange termijn geen oplossingen. The Hand Of The Creation is de voltooiing van het bij Venus In Flames ingezette verwerkingsproces. Uiteindelijk ben je zelf verantwoordelijk voor de vervolgstappen en die kan je alleen maar zetten als je jezelf accepteert. Ondanks de naamsverandering van Rianne in Raven klinkt Dool op de nieuwste plaat vrouwelijker dan ooit, en gebruikt ze die krachtige elementen van dat sterke geslacht om zichzelf op The Shape of Fluidity te etaleren. Wat meer boosheid, hardheid, desnoods grunts in de overdracht zou opluchtend werken en voor afwisseling zorgen, daar valt zeker nog winst te halen.