Het Britse gezelschap Slowly Rolling Camera speelt eigenlijk veel te weinig optredens. Terwijl hun sfeer van hun songs juist de grootte van een concertzaal optimaal kunnen benutten. Fijn dus om de band weer eens te zien, ditmaal in het Londense Ronnie’Scott’s, waar natuurlijk de composities van het in het najaar van 2021 verschenen, sterke vijfde, album Where The Streets Lead de overhand hebben.

Gelijk vanaf de start met het geweldige Juniper, titeltrack van hun vorige album, is duidelijk dat het geluid in de zaal uitstekend is. Een lekker dik en vol geluid vult de ruimte, wat niet vreemd is als je de bandbezetting ziet. In toetsenman Dave Stapleton, architect van Slowly Rolling Camera in composities, elektronicawizard Deri Roberts, architect van Slowly Rolling Camera in sound, drummer Elliot Bennett, bassist Jon Goode, saxofonist Josh Arceleo en gitarist Stuart McCallum heeft SRC een gedreven en doorgewinterde groep muzikanten die exact weten hoe ze de composities in volle glorie naar het publiek moeten brengen.

Na Juniper gaat de band vervolgens volledig over naar de songs van het nieuwe album en het blijft opmerkelijk hoe de gitaarsound van de immer geweldig spelende McCallum de emoties boven de composities optilt. Zijn sprankelende en heerlijk gevarieerde gitaarspel vervoert en maakt elke compositie nog sterker en rijker van kleur. Zonder enige twijfel één van de beste gitaristen die er momenteel binnen de jazz en folk rondlopen.

Bennett is de drijvende ritmekracht die met inventief en lekker prominent drumspel de composities opduwt, geen kans geeft te verflauwen. Geweldige drummer! In Jon Goode heeft hij een muzikale geestverwant te pakken die de op de plaat door Jasper Hoiby gespeelde baslijnen nog wat dikker aanzet. Erg fijn ritmetandem. Arceleo heeft de ondankbare taak de geweldige saxlijnen van jazzlegendes Mark Lockhart en Chris Potter in de livebezetting te benaderen. Iets wat hem binnen de rijke bandsound prima lukt.

Toetsenman Stapleton is de muzikant die de lijnen uitzet en in al zijn bescheidenheid dan wel wat minder prominent in het gezichtsveld zit, tegelijk wel degelijk een uitstekende toetsenman is en steeds weer met zijn spel een breed muzikaal tapijt onder de composities legt.

De kracht van Where the Streets Lead op plaat is voor een gedeelte weggelegd voor de strijkers die het brede geluidspectrum van de band nog grootser doen laten klinken. Die strijkers zijn er vanavond niet bij maar de band weet dat gemis knap op te vangen door hecht samenspel en die eerder al genoemde indrukwekkende livesound.

Vrijwel elke compositie van dat laatste album krijgt een geladen liveversie mee. De melancholieke ondertoon van de composities wordt zelfs nog wat uitgediept en de solo’s nog wat rijker en smakelijker uitgesmeerd. Met de titeltrack, Feels Like Fiction (ook zonder die zo prachtige strijkers op de albumversie) en set afsluiter Widest Possible Aperture als hoogtepunt speelt de band een rijke set waarin een optimale sfeer wordt neergezet.

Eigenlijk is dit collectief al jarenlang klaar om eens een echt grote stap te gaan nemen. De live ambities eens flink op te schroeven. Een doek hing er al voor visuals, maar die werd bijna niet gebruikt, en bij Ronnie Scott’s is een lichtshow niet echt mogelijk. Als al die onderdelen aan de liveband worden toegevoegd, en nog iets ambitieuzer, ook een aantal strijkers, groeit deze band moeiteloos door naar een veel groter publiek. Het zou heel terecht zijn.

Foto’s: Monika S. Jakubowska