Een jaar geleden wonnen ze de talentenjacht van de Toronto Blues Society en dat opende de poort om zich in de kijker te spelen op The International Blues Challenge en de festivalpodia in Canada. Begin volgend jaar is er een Europese tournee en tijdens de lente keren ze terug, Moulin Blues is ondertussen bevestigd. Het loopt hard voor  Bywater Call, nauwelijks twee jaar geleden zetten zangeres Meghan Parnell en gitarist Dave Barnes  met hulp van een ritmesectie en toetsenspeler het combo op poten dat met de komst van een tweekoppige blazerssectie in de juist plooi viel voor het opnemen van hun debuut.

De tien songs op dat titelloze werkstuk worden aangeleverd door Parnell en Barnes spradisch aangevuld met enkele co-auteurs. Het  rootsgetinte repertoire  slaat  onmiskenbaar een brug  naar het rijke Amerikaanse verleden waarbij blues,  soul en gospel uit  het Diepe Zuiden, naast de southern rock uit die regio doorklinkt.

Dat wordt meteen duidelijk, een wat lome intro met slidegitaar en orgel leidt Arizona in maar er wordt snel opgeschakeld naar strakkere rockende funk en de blazerssectie en snerpende gitaar schudden je meteen wakker. Forgive  en het op rauwe riffs en sprankelende pianobijdragen gebouwde Talking  Backwards trekt die lijn op strak tempo compromisloos door met de markante zang van Meghan.

Dat krachtige zwoele timbre met een wat rafelig randje dat bij momenten aan Maggie Bell herinnert,  komt omringd door gloedvolle achtergrondzang  nog beter uit de verf  in het tragere werk. Er is een eerste, wat tragere ingehouden passage in het met slepend orgel geflankeerde Bring Me Down en het op slideverrichtingen gebouwde Nightmare.

Samen met het meeslepende Walk On By vormen die gepassioneerde, in gospelsoul gedrenkte tracks, waarbij de vocale  waarbij de vocale registers meermaals worden opengetrokken emotioneel geladen hoogtepunten. Alvast een veelbelovend  muzikaal visitekaartje.