Met zijn nieuwe album I Want More heeft tenorsaxofonist Donny McCaslin zijn sterkste/beste album met zijn vaste band met Mark Guliana, Tom Lefebvre en Jason Lindner gemaakt. Een plaat die we hoopten te krijgen op basis van het fascinerend gedreven optreden van vorig jaar in het Bimhuis in Amsterdam.

I Want More brengt alles samen wat deze band vanaf het album Casting for Gravity (2012) zo verschrikkelijk interessant maakte en wat niet alleen David Bowie tot het samenwerken met deze band op zijn afscheidsplaat Blackstar bracht, maar ons McCaslin en de muzikanten van zijn band op de voet deed volgen. Met een zeer rijk decennium in muziek en het nieuwe I Want More in het bijzonder is het tijd McCaslin weer eens te spreken. Helaas over Zoom, omdat hij voorlopig niet in de Lage Landen komt om de composities van zijn nieuwe album te komen spelen.

‘Het is even niet anders’, zo vertelt McCaslin als we het over die optredens hebben. ‘Het album hebben we gemaakt in de korte tussenperioden in de pandemie toen dat steeds kon en afgemaakt net nadat alle ellende achter de rug was. We hadden toen al flink wat optredens op de rit staan waarvan een aantal in Europa, waaronder ook het Bimhuis in Amsterdam’

‘De platendeal met het Britse Edition Records, waar ik heel blij mee ben, kwam pas wat later rond en zij zaten natuurlijk al vol met veel andere albumreleases waardoor onze plaat pas vorige maand (juni 2023) kon uitkomen. Zoals je weet waren de concerten al volledig gericht op de nieuwe plaat, hebben we het gros van die nieuwe plaat toen al gespeeld. Een beetje voorbarig dus nu de plaat pas 7 maanden later uitkomt (lacht)’.

‘Maar niet getreurd, we komen volgend jaar uitgebreid terug. Nu zitten we allemaal weer in andere projecten en in andere tours. Zelfs met de officiële albumrelease-concerten van de afgelopen twee dagen in New York was het nog een helse klus de mannen bij elkaar te brengen. We zijn allemaal vol aan de bak met concerteren momenteel. Dat heeft niet alleen te maken met het weer wat vel op de botten creëren na twee jaar geen concerten kunnen geven, voor ons allemaal toch dé manier om geld te verdienen, maar ook omdat we, gelukkig is dat ook zo, veel gevraagd worden’

‘Mark (Guiliana) speelde bijvoorbeeld vorig jaar al een hele dikke tour met St. Vincent als voorprogramma bij de reünieconcerten van Roxy Music langs de grote steden in Amerika en ik ga zelf dan bijvoorbeeld weer twee weken op tour met Elvis Costello. Wat we precies gaan doen weet ik nog niet, dat ga ik wel zien als we gaan oefenen, maar werken met Costello, een man met een gigantisch oeuvre waarin hij altijd een muzikale uitdaging zoekt, is altijd interessant. Ik zie er dus heel erg naar uit.’

We krijgen het over I Want More en het proces dat eraan vooraf ging. ‘De aanloop naar I Want More was een heel interessante. Want, je zal het verhaal de afgelopen maanden vast honderden keren gehoord hebben, het had te maken met dat probleem dat COVID heet. En echt, ik heb vaak gedacht dat ik helemaal nooit meer op het podium zou kunnen staan. Zo bizar dat we die gedachten nu allemaal zo achter ons gelaten hebben, want soms komen ‘nooit meer live spelen’ gedachten ineens weer op’.

‘Om mijn frustratie daarover weg te spelen ben ik de momenten dat ik weer kon reizen, tussen alles door, naar Los Angeles gereisd, omdat dat de plaats waar Mark tegenwoordig woont en ook Tim in de buurt is. We doken dan de studio in om de composities die ik geschreven had (en dat waren er echt gigantisch veel) vast te leggen. Terug in New York sprak ik dan met Jason af om zijn bijdragen vast te leggen. Een nogal omslachtige methode natuurlijk, maar we moesten wat. En we waren steeds wel ontzettend blij met wat er uit die sessies kwam’.

‘Dat komt ook omdat die onvoorspelbare drive die Mark en Tim steeds weer weten te bereiken ook ondefinieerbaar spannend is om overheen te spelen. We voelen dat we met elkaar voluit kunnen gaan, altijd. Jason was daarin dan wel live afwezig, maar juist in New York super aanwezig. Hij veranderde elke in L.A. opgenomen track door vervreemdend en indringend en avontuurlijk spel. Duwde daardoor elke compositie op of veranderde de sfeer. Mark, Tom en ik hebben in L.A.  genoeg tracks opgenomen voor nog een album hierna en ik vind het andere werk, dus wat nu niet op I Want More staat, al net zo goed gelukt.’

We krijgen het over samenwerken met Dave Fridmann. ‘Dat is eigenlijk weer zo’n samenloop van omstandigheden geweest. Na het samenwerken met Bowie voor Blackstar heb ik het contact met Tony Visconti, de man die decennialang met Bowie samenwerkte, behouden. Ook omdat alles wat er rond die plaat gebeurde zo heftig was. Beyond Now, mijn album dat in het najaar na Blackstar uitkwam was gedeeltelijk al klaar voordat Blackstar uitkwam en bevatte een aantal vocale tracks. Typisch zo’n songschrijfproces wat ik ook wilde uitproberen’.

‘Voor het daarop volgende album Blow werd dat zelfs nog intensiever. De Canadese zanger Ryan Dahle was daarin mijn muzikale sparring partner. En dat beviel zo goed dat hij ook mee op tour ging, echt onderdeel uitmaakte van de band. De samenwerking bevalt me zo goed dat we in de COVID-periode zelfs een heel nieuw album samen gemaakt en opgenomen hebben. Wanneer die uit gaat komen weet ik nog even helemaal niet, omdat we nu eerste met het volledig instrumentale I Want More los gegaan zijn’.

‘Maar via Dahle kwam ik dus in contact met Fridmann die één van zijn favoriete producers is, zeker ook vanwege zijn baanbrekende werk voor Flaming Lips en Mercury Rev. Ik heb hem een mail gestuurd en leefde in de overtuiging dat hij, omdat hij nog nooit jazz had opgenomen voor zover ik wist, hij wel nee zou zeggen. Maar hij bleek super enthousiast en wilde onze nieuwe tracks heel graag mixen. Opnemen kon natuurlijk vanwege die COVID-ellende niet echt en op het moment van hem contacten hadden we alles al opgenomen. Ik was natuurlijk wel heel benieuwd wat hij van onze nieuwe tracks vond en ook dat bleek gelijk goed te zitten’.

‘Hij kwam gelijk al met tal van ideeën die de composities sterker maakte en ook de manier waarop hij de strijkarrangementen, die ik al in mijn hoofd had toen ik de composities schreef en voor de plaat dus volledig arrangeerde, heeft vastgelegd is bijzonder. Het grappig is dat ik vanuit zijn productieklussen voor al die coole bands niet kon uitmaken hoe oud hij nu precies zou zijn. Verrassend genoeg ook alweer een eind zeventiger, Tony is maar twee jaar ouder, en ook groot fan van hem. Ik ben bijzonder blij hoe Dave I Want More heeft aangepakt. Met veel energie en sfeer, exact zoals ik het wilde. Ik zou dolgraag een album samen met hem opnemen in de studio en zien wat daar dan uit komt.’