Eigenlijk hadden we na het ronduit verpletterende optreden in het Bimhuis van vorig jaar al kunnen weten dat het nieuwe album van de Amerikaanse tenorsaxofonist Donny McCaslin een topplaat zou gaan worden. I Want More brengt het allerbeste van McCaslin en zijn vertrouwde band naar boven en maakt dit hun beste album samen.

Het duurde dus exact twee albums voordat McCaslin en zijn vertrouwde band met Tim Lefebvre op bas, Jason Lindner op toetsen en Mark Guiliana op drums het grote succes van David Bowie’s zwanenzang Blackstar (januari 2016), waar zij Bowie’s magnifieke band vormden, nodig hadden om zichzelf opnieuw uit te vinden.

Het was Bowie die via New York jazzlegende Maria Schneider McCaslin leerde kennen en zwaar onder de indruk raakte van waar McCaslin, Guiliana, Lindner en Lefebvre in hun heftige mix van vrije jazz en zware electronica mee bezig waren. Een sound die vooral met het revolutionaire album Casting for Gravity (2012) (Stadium Jazz!!!) was ingezet.

Dus waarom zijn eigen rockband vragen om jazz geïnspireerd vrij te spelen als je een groep grensverleggende jazzmuzikanten die net zo hard kunnen rocken? Het gevolg is bekend: Blackstar is een hoogtepunt in het zeer rijke oeuvre van Bowie en zette alle lichten op de band die daarin de kracht en inspiratie gaf. Met het succes van het album en de dood van Bowie moesten de muzikanten zich snel herpakken en doorgaan.

Beyond Now, eigenlijk al gedeeltelijk opgenomen voor Bowie’s dood en verschenen in datzelfde jaar, was een prima plaat maar de zang klonk wat overbodig. Waarom met andere zangers werken als je met zo’n held als Bowie hebt opgenomen? Voor Blow, twee jaar later verschenen, gold datzelfde en eigenlijk nog meer. En ineens was daar ook een optreden op Montreal Jazz dat ook de spirit miste die de band live zo bijzonder maakt.

Met genoeg andere projecten op stapel nam McCaslin eens flink de tijd om de sound van zijn vaste band eens stevig te herdefiniëren. Met Body Blow, de eerste nieuwe track die vorig jaar beschikbaar kwam, werd al volledig duidelijk dat de band voor niets minder dan overweldigend ging. Wat een alles wegblazende toptrack is en blijft dat toch.

Het bleek het begin van een periode van volledige focus op de herontdekking van die zo uitzonderlijke sound. Vier uitzonderlijke muzikanten op de toppen van hun creativiteit, hun genialiteit, hun chemie in een adembenemend rijk muzikaal avontuur. En, net zo belangrijk, zonder vocalisten.

Met het meesterlijke ritmetandem Guiliana en Lefebvre als aandrijvers en Lindner als toetsenwonder/ongeleid projectiel vindt McCaslin zijn fascinerende nieuwe vorm op I Want More, een album waar de levenslust en overtuigingskracht vanaf spat. Een album waar met terugwerkende kracht al veel van tijdens die verpletterende gig in het Bimhuis werd gespeeld.

Dave Fridmann (vooral bekend van zijn baanbrekende werk met Flaming Lips en Mercury Rev) is de even onverwachte als duidelijk hoorbaar ideale producer. Hij is het die de sound van de band niet alleen heel goed aanvoelt en opstuwt maar deze ook herdefinieert en beter dan voorheen in sound rangschikt.

Vanaf de broeierige albumopener Stria is er gewoonweg geen houden aan. De reggae-meets-electronic van Fly My Spaceship, Hold Me Tight (waar McCaslin zijn briljante straffe techniek in volle emoties op ons af laat komen naar het al eerder genoemde fascinerende Body Blow biedt een rijk spectrum aan sounds en sferen waarin al alles samenkomt wat dit kwartet muzikanten zo geweldig maakt.

Machtig klinkt ook Big Screen, een erg fraai opgebouwde en met strijkers verrijkte, naar een prachtige climax oplopende epische track. Het daarop volgende Turbo gaat, zoals de titel al doet verwachten, dan weer heerlijk op de overdrive, hoor Guiliana, Lindner en Lefebvre hun vriend McCaslin toch weer eens opjagen naar grootse hoogten. Wat een volledig over de top gaande toptrack weer!

Landsdown duikt wederom die heerlijke reggae-meets-electronic sound in en bouwt wederom grandioos, avontuurlijk en verpletterend op. Met verrassende strijkers als extra sfeermakers. Met een funkende Lefebvre voluit en Guilana als de ideale geleider (wat een topdrummer blijft hij toch!) en een fijn vervreemdende Lindner daar weer bovenop laat McCaslin in de afsluitende titeltrack nogmaals horen wat voor een fantastische en volledig overtuigende saxofonist hij toch is.

I Want More doet zijn titel volledig recht. Na de acht tracks op het album wil je absoluut meer. Of dat nu op plaat is of live. Dit zijn McCaslin, Lindner, Guiliana en Lefebvre op hun top. Hun verpletterende optreden in het Bimhuis (weliswaar zonder Guiliana maar met zijn ideale vervanger Nate Wood) was de voorbode voor nog veel meer geweldigs. I Want More is hun beste album samen. Wat een geweldige plaat is dit!