Natuurlijk wisten we dat met het grote talent van saxofonist Donny McCaslin een keerpunt zou komen en alles waar hij muzikaal toe in staat is volledig op zijn plek zou gaan vallen. Het Bimhuis in Amsterdam is donderdagavond 2 juni 2022 de plek waar dat gebeurt. Het leverde een legendarische Bimhuis avond op.

McCaslins muzikale carrière was al een super interessante maar met zijn voorname rol binnen Blackstar, de afscheidsplaat van David Bowie markeerde een hoogtepunt. Hij bracht niet alleen de band binnen maar bepaalde daarmee tevens, samen met Bowie en producer Tony Visconti, de sound voor dat album. Echt alles aan dat album klopt dan ook.

Na die plaat was het voor McCaslin even flink zoeken. De muzikanten waarmee hij al jaren werkte en die ook aan die plaat meededen (drummer Mark Guiliana, toetsenman Jason Lindner, bassist Tim Lefebvre) bleven hem trouw maar de platen, hoe goed je ze ook wilde vinden, waren toch wat halfslachtig. Mede omdat hij met andere vocalisten werkte. Als je met Bowie hebt gewerkt moet je niets anders meer willen eigenlijk.

McCaslin resette zichzelf en nam de tijd om hard te werken aan verandering. Dat resulteerde in handenvol nieuwe composities die hij met Guiliana, Lindner en Lefebvre opnam, met de nadrukkelijke aanwijzing om met die nieuwe muziek grenzen te gaan zoeken, het liefst te overschrijden. Dat hoef je muzikale vernieuwers Guiliana en Lindner maar één keer te zeggen natuurlijk.

Die nieuwe plaat (nog zonder titel en verrassend genoeg geproduceerd door Dave Fridmann (Flaming Lips, Mercury Rev) komt pas in maart volgend jaar uit maar McCaslin trekt nu alvast een rondje door Europa om de nieuwe muziek live te laten rijpen. En wat een groots genot is dat. Met in plaats van Guiliana Nate Wood (Kneebody) als de perfecte ‘invaller’ blaast de band gelijk met de twee openingstracks Stria en Untitled zo ongeveer het dak van het Bimhuis af. Wat een powersound en wat een ongekende energie.

I Want More is de zeer toepasselijk titel van de compositie waarmee op dezelfde voet wordt verder gegaan. Alle muzikanten zijn in bloedvorm en in optimale overtuigingsmood. De nieuwe muziek leent zich dan ook uitstekend om er vol en avontuurlijk voor te gaan en als Lindner de vrijheid krijgt weet je dat het af en toe flink de extreme kant opgaat. En hoewel zijn solo-escapades soms niet helemaal uitkomen vullen de andere muzikanten dat gat meesterlijk op. Heerlijk!

De eerste set wordt met het van Blow bekende Break The Bond afgesloten en hier hoor je de progressie die McCaslin voorstaat. Op plaat een superfijne uitdagende track ( en hét hoogtepunt van Blow) duwde de compositie live al flink wat dikker door. Vanavond gaat het dak eraf. Dat Lefebvre en Wood elkaar genadeloos aanvoelen mag duidelijk zijn wat de mannen hier voor meesterlijke basis neerleggen is haast onwerkelijk.

Na de break (‘we are having so much fun’, zei McCaslin voordat ze een korte pauze namen) trok de band met het imposante Turbo de spanning gelijk weer fascinerend op. Het geluid, zoals altijd perfect in het Bimhuis, helpt vanavond wederom weer eens mee. De band knalt door de compositie heen, een wederom memorabele nieuwe compositie.

Natuurlijk kan een Bowie song niet missen. De band heeft Lazarus op setlist gezet en speelt deze in de uitvoering zoals je hoopt. Met (op Wood na) de muzikanten die het origineel inspeelden moest er een keer een definitieve versie zonder Bowie komen natuurlijk. Die is er dus nu. Met het met dub elementen doorspekte Fly My Space Ship wordt de set majestueus doorgezet. Wat een heerlijk dikke track toch ook weer dit.

Met de net online verschenen eerste single van het nieuwe album Body Blow wordt de tweede set overrompelend afgesloten. Wat een ongelooflijke track is dit toch ook met z’n dikke drum ‘n bass invloeden en uitermate avontuurlijk inslag.

De band komt al snel terug om nog een toegift te spelen. En wat een toegift! De vaart blijft er echt optimaal in met het nieuwe en wederom indrukwekkende, Landsdown en een imposante, heel dikke uitvoering van Stadium Jazz, albumopener van het Casting For Gravity album uit 2012, het album waarop de samenwerking van McCaslin met Guiliana, Lindner en Lefebvre zijn magische start vond. Ze spelen absoluut een 2.0 versie vanavond.

Het middelpunt naast de drie fantastische muzikanten is zonder enige twijfel McCaslin zelf. Hij laaft zich aan het talent om hem heen en speelt zijn beste spel, indrukwekkender dan ik hem ooit heb gezien. Wat een ongelooflijke energie en longinhoud heeft deze muzikant toch, wat een verbluffend spel en wat een innemende uitstraling op het podium.

Het Bimhuis in Amsterdam is donderdagavond 2 juni 2022 de plek waar Donny McCaslin en zijn band een legendarisch optreden gaven. Met deze sound ligt de wereld voor McCaslin weer wijd open.

Live foto’s; Christine van den Tweel