Op de tweede grote avond van het festival stal een terugkerende Ry Cooder de show. Heerlijk om de man te horen en zien, vooral ook omdat hij op hoge leeftijd nog in uitstekende vorm is, zowel op de gitaar als vocaal. En een geweldige band heeft meegenomen.

Het is weer Montreal Jazz tijd en wij zijn er met Written in Music dit jaar voor het eerst bij. De programmering van Montreal Jazz is mooi overzichtelijk en biedt veel, heel erg veel, maar dat zullen jullie de komende dagen wel gaan merken. Gelijk na de eerste avond weten we al zeker dat dit niet de eerste en laatste keer zal zijn dat we dit festival bezoeken…

Door vliegtuigvertraging moesten we de eerste avond van het festival helaas missen. Niet te hard over nadenken als dat gebeurt, al was het wel heel erg jammer dat we daardoor de geweldige Keyon Harold moesten missen. Harold is een geweldenaar die en paar maanden geleden nog grote indruk maakte op een late zondagavond in Paradiso Noord/Tolhuistuin.

Veel erger zou het geweest zijn als we daardoor Ry Cooder hadden moeten missen. Want die stond al jaren bovenaan onze lijst. Een gevoel dat al helemaal aangewakkerd werd met het verschijnen van zijn terug-in-de-schijnwerpers-plaat The Prodigal Son die vorige maand uitkwam En omdat de man maar zo weinig speelt en eindelijk weer eens op tour ging was dit een uitgelezen kans natuurlijk.

In Théâtre Maisonneuve krijgt het concert dat hem dit najaar naar de Lage Landen zal brengen een mooie vaste vorm. Zijn zoon Joachim, die hem al jaren in alles assisteert/begeleidt, mag met saxofonist Sam Gendel de show aftrappen. Hij speelt een aantal banjosongs de hij leerde van zijn vader op een instrument dat met elektronica verslepen zit en heeft in Gendel, die zijn sax door effecten heen haalt een waardige partner. De jonge Cooder mag dan vocaal niet bepaald een groot talent zijn, de muziek is bijzonder en broeierig.

Na een korte pauze is daarna het podium voor de oude meester Cooder zelf die gelijk bij het inpluggen van zijn gitaar en stemmen al duidelijk maakt dat hij nog steeds die technisch superknappe maar volledig op zijn gevoel spelende gitarist is die hem zo legendarisch maakte. Hij hoeft er maar een paar snaren voor in beweging te brengen of een akkoord voor aan te slaan. Al snel wordt ook duidelijk dat hij een erg fijne band bij zich heeft met naast zijn zoon en saxofonist Gendel onder meer ook multi-instrumentalist Robert Francis en drie geweldige zangers die samen The Hamiltons vormen.

Cooder heeft eerder op de avond van de organisatie een Miles Davis Award gekregen voor zijn bijzonder verdiensten aan de muziek (die daarvoor eerder aan grootheden Ron Carter, Herbie Hancock, Kenny Baron, John McLaughlin, Charles Lloyd en Leonard Cohen werden uitgereikt) en hij beloofde toen al dat we een bijzondere avond zou gaan worden. Hoe gelijk zou hij krijgen.

Wat het concert met de eerste songs gelijk duidelijk maakt is hoe ontzettend goed de nieuwe plaat The Prodigal Son toch wel niet is. Songs als Straight Street, Gentrification, Jesus and Woody, You Must Unload, Harbor of Love en de Cooders bewerking van Blind Willie Johnsons Nobody’s Fault But Mine zijn van ongekende schoonheid en blijken live nog eens beter uit de verf te komen. Cooder zingt geweldig en zijn gitaarspel komt emotioneel zo hard binnen dat het zeer doet.

De band speelt in dienst van de songs, geeft Cooder de ruimte om zijn glorieuze gitaarspel tot grote hoogten op te trekken en Cooder trekt de The Hamiltons dichtbij zich om vocaal de sterren uit de hemel te zingen. Cooder altijd al bekend om zijn voorliefde voor door soul en gospel geïnspireerde zang heeft met The Hamiltons goud in handen. Wat zingen deze mannen begaafd en emotievol en wat sluiten ze daarmee perfect aan op wat Cooder wil laten horen.

Ook klassiekers als The Very Thing That Makes You Rich (Makes Me Poor), Little Sister en Get Rhythm komen glanzend voorbij. Maar het hoogtepunt van de set is het moment waarop Cooder alleen op het podium gezeten, een ronduit huiveringwekkende versie van Vigilante Man ten gehore brengt. De Woody Guthriesong nam hij in 1971 op voor Into The Purple Valley, zijn tweede officiële studio album, en Cooders uitvoering heeft alleen maar aan kracht gewonnen. Wat een ongelooflijke magie komt er van het podium als hij deze song weer speelt!

Cooder is een fenomeen, dat is vanavond wel weer heel duidelijk. De absolute koning van de slide (tja mensen het is nu toch wel heel erg lang geleden van Lowell George en Duane Allman ons verlieten…en waar Cooder de koning is, is Bonnie Raitt de koningin) en wat weet hij een fabelachtige techniek toch te koppelen aan rijke emoties. Echt elke aanslag op zijn gitaar is een rake en hoe makkelijk schakelt hij ook van ingetogen diepe blues naar uitbundige op funk gedreven rhythm & blues. Zijn spel is al net zo rijk als het universum van zijn composities.

Zijn band is uitstekend, weet precies wanneer waar in te houden en met de juiste klanken een broeierige sfeer te creëren. Daarnaast in de pittigere songs lekker aan te duwen. The Hamiltons, die tijdens de set ook nog even eigen ruimte krijgen en deze met emotionele graagte oppakken, zijn de helden die de songs nog meer diepte geven. The Prodigal Son Tour is een tour die niet gemist mag worden. Natuurlijk heeft dat te maken met de leeftijd van Cooder (71) maar nog veel meer met het ongelooflijke muzikale genot dat er vanavond vanaf het podium van Théâtre Maisonneuve in Montreal en in de zaal loskwam. Dit zijn de concerten die er echt toe bijdragen dat de liefde voor muziek nooit verloren gaat. Muzikale inspiratie tot in de diepste delen van je lichaam voelbaar.

Meer Festival International de Jazz de Montréal 2018:

• Verrukkelijke Ry Cooder terugkeer op Montreal Jazz
• Marius Neset knalt er met zijn band lekker overheen in Montreal
• Montreal Jazz: Medeski, Washington en Ribot
• Montreal Jazz zondag: Medeski, Martin and Guiliana, Terence en GoGo
• Boz Scaggs flikt het ook op Montreal Jazz
• Montreal Jazz maandag met Mark, Boz en Sons of Kemet
• Fijn Brian Blade Fellowship, spannende Chex Doxas op Montreal Jazz