Oude helden en opnieuw zien werkt niet altijd, dat weten we maar al te goed. Soms zijn ze wel heel erg aangetast door een slecht en ongezond leven ‘on the road’ of hebben ze het gewoonweg niet meer. Zo fijn om dan te zien dat er muzikanten zijn die nog het nog allemaal wel hebben. De maandagavond van Montreal Jazz bracht met Boz Scaggs zo’n oude held die het nog helemaal heeft.

Bizar grote band denk je gelijk als je die fraaie Theatre Maisonneuve (dezelfde zaal als waar aan aantal dagen daarvoor Ry Cooder nog een prachtconcert speelde). Scaggs houdt van grote bands en vanavond is met een drummer, een toetsenman, een bassist, een percussioniste, twee multi-instrumentalisten en een gitarist naast hem zelf op het podium ook indrukwekkende te noemen.

Knap hoe ze tegelijkertijd een strak uitgelijnd geluid neerzetten als hij het eerste gedeelte van de set vooral nieuwer opgenomen werk speelt. Werk dat veelal interpretaties zijn van oude blues en rhythm & blues songs. Naast eigen songs ook songs van Joe Simon en Bobby Bland (The Feeling is Gone). De band speelt in dienst van Scaggs, die nog steeds geweldig bij stem is en met zijn innemende persoonlijkheid het publiek gelijk bij de kladden grijpt. Daarnaast ook nog steeds heerlijk gitaar speelt en in de solo’s prominent de aandacht pakt.

Zijn muziek was altijd al slecht te plaatsen. Zijn eerste albums waren doorsneden van rhythm & blues, maar het grote succes kwam natuurlijk met het van pop en soul doortrokken Silk Degrees waarmee hij zijn grote miljoenenverkoper pakte. Teveel belachelijk goede songs op dat album ook natuurlijk. Zijn stijl op dat album was wat lomer, nog meer naar soul trekkend of zoals het toen genoemd werd: blue-eyed soul. Tja ze moesten toch wat, die journalisten toen. Ze hadden het ook gewoon rhythm & blues kunnen blijven noemen en dan wel naar een nieuwe tijd getrokken.

De set van vanavond laat in volle glorie horen hoe goed Scaggs niet alleen als muzikant maar zeker ook als componist was. Als halverwege de set die bekende songs voorbij beginnen te komen voel je hoe tijdloos goed ze zijn. Een prachtige versie van Harbor Lights maakt dat gelijk wel heel duidelijk. Akoestisch vormgegeven, maar met een heerlijk lome Latijnse uitloop. Heerlijk!

Tja, en dan moeten klappers als Low Down (YES!!!!), Georgia, Lido Shuffle en de toegift What Can I Say nog komen. Tussendoor doet hij ook nog een killerversie van Mink de Ville’s Cadillac Walk trouwens. Over juist gekozen covers gesproken. En de absolute klapper komt als Scaggs de allerlaatste toegift speelt: Een echt verpletterende versie van Fenton Robinson’s Somebody Loan Me A Dime die hij ooit voor zijn tweede album (opgenomen in de fameuze Muscle Shoals studio in Alabama (ook wel de Stax studio genoemd)) samen met Duane Alllman opnam. Vanavond is het een weergaloos mooie versie die maar weer eens aangeeft dat Scaggs in alles een geweldige rhythm & blues zanger is gebleven. En wat zet hij toch in met geweldig gitaarwerk ook weer.

Foto’s: Valerie Gay-Bessette

Meer Festival International de Jazz de Montréal 2018:

• Verrukkelijke Ry Cooder terugkeer op Montreal Jazz
• Marius Neset knalt er met zijn band lekker overheen in Montreal
• Montreal Jazz: Medeski, Washington en Ribot
• Montreal Jazz zondag: Medeski, Martin and Guiliana, Terence en GoGo
• Boz Scaggs flikt het ook op Montreal Jazz
• Montreal Jazz maandag met Mark, Boz en Sons of Kemet
• Fijn Brian Blade Fellowship, spannende Chex Doxas op Montreal Jazz